Ο λυρισμός του Παύλου Τσίμα, η νοσταλγική διάθεση της Όλγας Τρέμη και το καρνέ επιταγών της Μέρκελ

Πρέπει να με πιάνουν κάποιες κρίσεις... μαζοχισμού, πότε, πότε, αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί μου αρέσει τόσο να παρακολουθώ το δελτίο ειδήσεων του Mega Channel ή να διαβάζω "Ελευθεροτυπία", μόνο και μόνο για να μου ανεβαίνει, στο τέλος, το αίμα στο κεφάλι. Άβυσσος η ψυχή του άνθρωπου. Χθές, λοιπόν, που παρακολουθούσα το αγαπημένο μου δελτίο ειδήσεων, η γνωστή δημοσιογραφική παρέα του "Μεγάλου Καναλιού" είχε πιάσει ψιλή κουβεντούλα για την αντίδραση της Ευρώπης στην οικονομική κρίση.

Ο Παύλος Τσίμας, μόνιμος έκφραστης της "αξιοσέβαστης" σοσιαλδημοκρατικής ορθοδοξίας, διατύπωσε, πάντα με το γνωστό λυρισμό που διακρίνει κάθε πρώην αριστερό, την άποψη πως "οι αγορές δεν θα ήταν λύκοι, αν οι Ευρωπαίοι ηγετες δεν φέρονταν σαν πρόβατα και ήταν σε θέση να κάνουν το σωστό." Φυσικά, το σωστό κατά τον Παύλο Τσίμα δεν είναι τίποτε άλλο παρά η κλασσική συνταγή της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών: α) κανόνες στις αγορές χρήματος β) έκδοση ευρωομόλογου και γ) κοινή οικονομική διακυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε εκείνο το σημείο όμως, ο Γιάννης Πρετεντέρης έκανε, παραδόξως, μια καλή παρατήρηση. Αφού υπενθύμισε πως οι ευρωπαϊκές χώρες πρέπει να δανειστούν το τεράστιο ποσό των δύο τρισεκατομμυρίων ευρώ μέσα στο 2011, αναρωτήθηκε: "Τί να κάνουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες; Να βγάλει η Μέρκελ το καρνέ των επιταγών και να πληρώσει τα χρέη όλων;".

Παρότι, οι άλλοι συνομιλητές απάντησαν με ένα ξέπνοο και διόλου πειστικό όχι, κάτι μου λέει πως αν έλεγαν αυτό που πραγματικά σκέφτονταν, η απάντηση θα ήταν ένα μεγάλο "Ναι"! "Ναι, θέλουμε η Μέρκελ να βγάλει το καρνέ των επιταγών και να ξηλωθεί τώρα!" Γιατί, αν πάρεις τις μεγαλόπνοοες φράσεις περί "νέων ευρωπαϊκών μηχανισμών", "εμβάθυνσης της ενοποίησης" και "ευρωπαϊκής αλληλεγγύης" που ξεστομίζει συνέχεια τελευταία ο ελληνικός πολιτικός και δημοσιογραφικός κόσμος και τις ξεγυμνώσεις από τα πομπώδη λεκτικά στολίδια, το φιλοευρωπαϊκό περιτύλιγμα και το κεϋνσιανό λούστρο, δεν μένει τίποτε άλλο, παρά ο μύχιος πόθος και η μόνιμη αγωνία των ντόπιων ελίτ, από τον καιρό της Ελληνικής Επανάστασης μέχρι σήμερα: Πώς θα φορτώσουμε το χρέος μας στους Ευρωπαίους φορολογούμενους, για να συνεχίσουμε την ανέμελη σοσιαλιστική μας ντόλτσε βίτα.

Η συζήτηση τελείωσε με την Όλγα Τρέμη να αναπολεί νοσταλγικά το χρυσό παρελθόν της Ευρώπης: "Αν ήταν ο Κολ και ο Μιτεράν θα τα αντιμετώπιζαν με τελείως διαφορετικό τρόπο. Η Ευρώπη έζησε λαμπρές εποχές με άλλου τύπου ηγέτες". Συμπτωματικά, η χρυσή εποχή της Ευρώπης που νοσταλγεί η Όλγα Τρέμη συμπίπτει με τα χρόνια που στη χώρα μας εισέρρεαν τα δισεκατομμύρια των πακέτων της Ε.Ε. και πολιτικοί, καναλάρχες, μεγαλοδημοσιογράφοι, εργολάβοι και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις έκαναν πάρτυ με τα χρήματα των άτυχων Ευρωπαίων φορολογουμένων.

blemilo.blogspot.com