Μη συσχηματίζεσθαι τω αιώνι τούτω

Προς το τέλος της σημερινής Θ. Λειτουργίας, ενώ ακόμα κοινωνούσε ο Ιερέας και βρισκόμουν πίσω προς το παγκάρι, βλέπω μία κυρία να κινείται συνωμοτικά και ημιφανερά να μοιράζει μία σελίδα.
Κοιτάζω το κείμενο που έγραφε και βλέπω πως ήταν ένα κείμενο κατά της νέας ταυτότητας και πρόσκληση στο συλλαλητήριο του Φεβρουαρίου.
Και διερωτήθηκα.
Μήπως τελικά έχουμε χάσει τον προορισμό μας. Μήπως αλλού κοιτάμε και αλλού βλέπουμε;
Θέλω εξ αρχής να πω πως σέβομαι και υπολήπτομαι όλους όσους έχουν ξεκινήσει και δίνουν αυτό τον αγώνα. Ήμουν νομίζω από τους πρώτους που υπέγραψα. Στην ΠΡΟΣΛΑΛΙΑ τα site που αναφέρονταν στη σελίδα που πήρα ήταν από την αρχή στα προτεινόμενα.
Αλλά;
Μπορεί ένας αγώνας κατά των ταυτοτήτων να είναι πάνω από το μυστήριο και την πιο ιερή του στιγμή. Μήπως κοιτάμε το δέντρο και το δάσος γύρω μας χάνεται; Πως μπορεί να ευλογηθεί ένας αγώνας όταν γίνεται αυτοσκοπός;
Και θα πάω λίγο παραπέρα. Τι δουλειά έχει η Εκκλησία σε ένα τέτοιο αγώνα. Για άγρα "πελατών"; Σαν πολίτες έχουμε κάθε δικαίωμα και υποχρέωση να αντισταθούμε στην ταυτότητα, στο φακέλωμα, στον τρόπο ζωής και διατροφής που μας πασάρουν, γενικώς στο μάντρωμα που επιχειρείται από τους άρχοντες του κόσμου τούτου με σκοπό την πλήρη υποταγή μας.
Να το κάνουμε. Να το κάνουμε με δικαστικούς αγώνες, με διαδηλώσεις, με παραστάσεις, με sites, με κάθε μέσο. Αλλά σας παρακαλώ αφήστε την Εκκλησία απ' έξω. Η Εκκλησία, μας δίνει τη δύναμη να κάνουμε κάθε αγώνα στη ζωή μας. Αλλά δεν πρέπει να την κάνουμε μια ΜΚΟ για την επιδείωξη αυτών.
Δεν μπορεί η Εκκλησία να είναι μπροστάρισα στον αγώνα για την ησυχία της. Δεν μπορεί μια Εκκλησία που αντί να χαίρεται και να αγάλλεται όταν τα μέλη της "μαρτυρούν" για την πίστη τους και να τους ενδυναμώνει, αυτή να προσπαθεί να μην χάσουν τη βόλεψή τους.
Φανταστείτε στα πρώτα χρόνια οι χριστιανοί να κάναν δικαστικούς αγώνες κατά του Διοκλητιανού για τη νομιμοποίησή τους. Δεν μπορεί να ζητάμε απ' την Εκκλησία να φροντίζει την καλοπέρασή μας και τη βόλεψή μας. Για να μπορούμε εμείς να πάμε σε στολισμένες Εκκλησίες, χωρίς κινδύνους, χωρίς συνέπειες να λατρεύουμε το Θεό μας και να παραπονούμαστε που έχει κρύο το χειμώνα, ζέστη το καλοκαίρι και δεν βρίσκουμε στο Πάτερ Ημών που πάμε καρέκλα για να καθίσουμε.
Ας αφήσουμε την Εκκλησία έξω από αυτά. Για να σταθεί στο ύψος της. Και δυστυχώς έχουμε πρόσφατα τραγικά παραδείγματα. Εκατομμύρια υπογραφές, μεγαλειώδη συλλαλητήρια και το αποτέλεσμα μηδέν.
Μη συσχηματίζεσθαι τω αιώνι τούτω.

proslalia.blogspot.com