Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Το τυπωμένο φως

Το βιβλίο, το χαρτί το τυπωμένο, αυτό το παράθυρο στο σκοτάδι, το παίρνεις μαζί σου σα λάφυρο ανεξαρτησίας του νου. Το μυρίζεις, το τσαλακώνεις, το αμφισβητείς, το υπογραμμίζεις, το δανείζεις, το μοιράζεσαι, μπορείς να το διαβάσεις στο φεγγαρόφωτο ή και μ' ένα μικρό κλαράκι αναμμένο σαν ξέψυχη και συνάμα ζωοδότρα φλογίτσα τόση δα. Το βιβλίο σε κάνει αυτό καθαυτό ως αντικείμενο ανθρώπινης επιστήμης και τέχνης, ανεξάρτητα από το περιεχόμενό του, να νιώθεις λεύτερος. Είναι τελειωμένο «προϊόν» συλλογικού μόχθου. Δεν απαιτεί μεσολάβηση τρίτου ως προς τη χρήση. Είναι κόψη σπαθιού τρομερή η τυπογραφία αυτή καθαυτή, αφού μετά το 1.500 μ.Χ. αφαίρεσε το προνόμιο της γνώσης από τα χέρια των ιερατείων, τα ολιγοπώλια των θρόνων και την αλαζονεία των πλουσίων κατόχων δούλων. Εγινε μέσο διάδοσης ιδεών όσο και όπλο σε χέρια ακατάλληλα, απλά πάντα καταφύγιο και ορμητήριο φωτισμένων δημιουργών και χρηστών.

Αρμάτα: μια αναπαράσταση στο ιστορικό νησί των Σπετσών

της Δήμητρας Αγγελίδη

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου. Λιμάνι Ντάπιας ώρα 10.30 το πρωί. Φτάνω μετά από ένα δίωρο ταξίδι μέσα στο δελφίνι, στο λιμάνι του όμορφου αυτού νησιού και από την πρώτη κιόλας στιγμή αντιλαμβάνομαι κάτι εορταστικό και πανηγυρικό στην ατμόσφαιρα. Παντού γύρω μου τοιχοκολλημένες αφίσες με το σύνθημα: ΑΡΜΑΤΑ, Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΩΝ ΣΠΕΤΣΩΝ (8 ΙΟΥΛΙΟΥ 1822). Ομολογώ ότι παρά τη σπουδαιότητα του γεγονότος και τη μεγάλη φήμη της συγκεκριμένης αναπαράστασης εμένα μου ήταν άγνωστη και θα εξακολουθούσε να μου είναι άγνωστη αν δεν είχα επισκεφθεί τον ηλεκτρονικό τουριστικό οδηγό του νησιού λίγες μέρες πριν την άφιξή μου.

Μιχάλης Ιγνατίου: Δε μπορεί ο Γιώργος. Ούτε με λεφτά του Θεού!

Πριν ξεκινήσει η περιπέτειά του στο ξενοδοχείο Σοφιτέλ της Νέας Υόρκης, είχα την ευκαιρία να υποβάλω στον Ντομινίκ Στρος Καν, ένα απλό και εύκολο, όπως του είχα πει, ερώτημα. Τον είχα ρωτήσει «εάν η Ελλάδα μπορεί να τα καταφέρει»…

Γέλασε στην αρχή, όπως και όλοι οι υπόλοιποι παριστάμενοι, αλλά στη συνέχεια απάντησε με τη σοβαρότητα που τον διέκρινε όταν ασχολείτο με θέματα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου: «χρειάζεται να πράξει η ελληνική κυβέρνηση όσα είχε υποσχεθεί και, βέβαια, να υλοποιήσει όλες τις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει έναντι των δανειστών της».

Οικονομικά δεν ξέρω...

Από οικονομικά δεν ξέρω. Άμα ήξερα θα ήμουν στη θέση του Παπακωνσταντίνου ή του Βενιζέλου. Έστω του Σταϊκούρα.
Αλλά...

Είμαι μια περίπτωση οικονομικά ηλιθίου.
Τσίμπησα και πήρα στεγαστικό δάνειο για να βάλω κεραμίδι πάνω απ' το κεφάλι μου.
Σαν διπλά ηλίθιος ξόδεψα και λίγα σε κάρτες για να το σουλουπώσω.
Και τώρα μας την πέσαν οι μεγαλοοικονομολόγοι.