Γράφει: Ο Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς
«Δεν ήθελα χρήματα και βιό, ήθελα σύνταμα διά την πατρίδα μου, να κυβερνηθεί με νόμους και όχι με το έτζι θέλω»
Μακρυγιάννης
Ενώ τα τωρινά απολειφάδια πράττουν και επιζητούν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ήθελε ο στρατηγός. Χρήματα και βιός και το «σύνταμα» ποδοπατημένο.
Δεν υπάρχει άρθρο του Συντάγματος που να μην το έχουν παραβεί οι μνημονιακοί κακεργέτες.
«Ο θεμελιακός γραπτός νόμος του κράτους, που καθορίζει τη μορφή του πολιτεύματος και ρυθμίζει τους βασικούς κανόνες λειτουργίας του», το Σύνταγμα, κατάντησε… σύντριμμα, ερείπιο.
Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012
Νικημένος
Μία Ελλάδα κολλημένη στις οθόνες των τηλεοράσεων να ακούει για παράκτιες εταιρείες και τραπεζικούς λογαριασμούς ίσα με τον προϋπολογισμό της Ελλάδας. Πολιτικοί όλων των τάξεων και όλων των παρατάξεων. Πολιτικοί που έχουν βολέψει τα 30 τους, τα 40 τους, τα 50 τους, τα 60 τους και τον οικογενειακό τους τάφο. Πολιτικοί που ψάχνουν έναν πατέρα εθνάρχη και πολιτικοί που ψάχνουν μία υποψία αριστερού κυττάρου στο γενεαλογικό τους δέντρο, για να δικαιολογήσουν την βουλευτική τους έδρα.
Από κάτω ένας λαός ζει σε μία άλλη γη. Στην Γη των Ψυχοφάγων. Η υποψία περηφάνιας που μπορεί να είχε ο καθένας γκρεμίζεται από τον πιο ρηχό γκρεμό του πλανήτη: τον ενδιάμεσο. Το ανθρωποειδές που σε συνδέει με την εξουσία και που θα σε βοηθήσει να «τρυπήσεις» τιμολόγια, να σου βρει «πόρτα» για την επιδότηση, να δώσει μία θέση στο παιδί σου για το δημόσιο. Το πολιτικό μας Εγώ είναι πλέον χωρισμένο στα δύο: στην υπερηφάνεια και στην επιβίωση. Αυτός ο λαός δεν έχει πλέον σύντροφο να κατέβει στο δρόμο και έχει αφήσει τον εαυτό του έξω από την κρεβατοκάμαρα γιατί δε μπορεί να ονειρεύεται πια.
Από κάτω ένας λαός ζει σε μία άλλη γη. Στην Γη των Ψυχοφάγων. Η υποψία περηφάνιας που μπορεί να είχε ο καθένας γκρεμίζεται από τον πιο ρηχό γκρεμό του πλανήτη: τον ενδιάμεσο. Το ανθρωποειδές που σε συνδέει με την εξουσία και που θα σε βοηθήσει να «τρυπήσεις» τιμολόγια, να σου βρει «πόρτα» για την επιδότηση, να δώσει μία θέση στο παιδί σου για το δημόσιο. Το πολιτικό μας Εγώ είναι πλέον χωρισμένο στα δύο: στην υπερηφάνεια και στην επιβίωση. Αυτός ο λαός δεν έχει πλέον σύντροφο να κατέβει στο δρόμο και έχει αφήσει τον εαυτό του έξω από την κρεβατοκάμαρα γιατί δε μπορεί να ονειρεύεται πια.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)