Ο Παπαδημούλης και το σημαιάκι του

Είναι γνωστό σε όλους ότι όταν μιλάει ο Παπαδημούλης, πάντα λέει σοβαρά πράγματα. Δεν είναι δηλαδή σαν τους άλλους μπαγλαμάδες του Σύριζα. Όχι.

Ο Παπαδημούλης είναι πολιτικός που λέει τα πράγματα με το όνομά τους.

Με τη χθεσινή βαρυσήμαντι δήλωσή του, μπαίνουμε σε νέα εποχή. Στην αρχή ήταν η εποχή “κατάργησης”, μετά της “επαναδιαπραγμάτευσης”. Πλέον ο Σύριζα μπαίνει στην εποχή της “ακύρωσης”.

Εμένα οι φίλοι μου…

…ρημάξανε τα σύρματα.

…είναι διαφορετικοί μετά την κρίση. Τα γέλια, οι χειρονομίες, τα βλέμματα, οι αγκαλιές, όλα αλλάξανε, λιγοστέψανε, κρυφτήκανε σε ένα θλιβερό καβούκι ανασφάλειας. Εκείνο το χαρακτηριστικό χτύπημα στην πλάτη που έδειχνε μια εξ αρχής ανάγκη να αισθανθείς τον άλλο, χάθηκε κι αυτό. Στη θέση του μπήκε η ελεγχόμενη απόσταση, σαν την ελεγχόμενη χρεοκοπία. Λες και κουβαλάμε όλοι ένα νέο είδος αρρώστιας που μας αποτρέπει από το να πλησιάζουμε τους υπόλοιπους ανθρώπους, μήπως και κολλήσουμε κανένα μικρόβιο. Είναι σα να φοράμε εκείνες τις μάσκες με τις οποίες κυκλοφορούνε οι κάτοικοι περιοχής που έχει υποστεί πυρηνική καταστροφή. Μάσκες. Πολλές μάσκες. Η μάσκα του φόβου, η μάσκα της υποκρισίας, η μάσκα του πόνου, όλοι φορέσαμε κι από μια διαφορετική και βγήκαμε να ξεφαντώσουμε σε τούτο το καρναβάλι της τρέλας, ενώ κανείς δεν μπορεί να δει τα χαρακτηριστικά του άλλου καθαρά. Εμένα οι φίλοι μου…