Όταν ο αρχηγός του πολιτικού συστήματος (ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας), ίσταται απέναντι στο λαό, δεν γίνεται αποδεκτός από το λαό και αναγκάζεται για οποιονδήποτε λόγο να αποχωρήσει, τότε αυτό το πολιτικό σύστημα έχει πάψει πλέον de facto να υφίσταται. Έχει απλά καταρρεύσει. Δεν γίνεται να το εξηγήσουμε πιο απλά. Η τροπή σε φυγή, του ανωτάτου άρχοντος, του αρχηγού της εκτελεστικής εξουσίας, του αρχηγού του κράτους, του εγγυητή του πολιτεύματος, έπειτα από σφοδρές λαϊκές αποδοκιμασίες, δεν επιτρέπουν πλέον σε κανέναν μας να σφυρίζει αδιάφορα και να παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει τι συνέβη.
Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011
Όταν ο ΠτΔ αποχωρεί έπειτα από αντίδραση του λαού, το πολιτικό σύστημα έχει καταρρεύσει.
Σημαία της Ελλάδας - Το Εμβατήριο της Σημαίας
Η πρώτη Ελληνική Σημαία (1822-1978) |
Ανδρείους μπορεί να βγάζει κάθε πατρίδα. Αγίους μόνο η Ελλάδα
Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος Κιλκίς
«Ο λαός μας έφτασε στην κορυφή της Αθανασίας, γιατί έφτασε στην άκρη της Θυσίας» Βασίλης Ρώτας, ποιητής
Οι Μεγάλες Ημέρες του Γένους μας. Η εθνική επέτειος του ’40. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα, όχι μόνο να κλαις, αλλά, κυρίως, να καμαρώνεις. Λίγο να σηκωθούμε, μας έπνιξαν οι αναθυμιάσεις... το Μνημόνιο, η Τρόικα, ο Βενιζέλος, η Βάσω, η Άννα πτώματα άταφα, χαμένα πράγματα, καντιποτένιοι άνθρωποι. Στρεφόμαστε, γυρίζουμε προς την ιστορία, όχι σαν φυγάδες από το παρόν, μα για να αντικρίσουμε νηφαλιότερα το επερχόμενο μέλλον και να παρηγορηθούμε λίγο. Ιδίως τώρα που θόλωσε ο νους μας και μας βρήκε το κακό, το «πισωγύρισμα» στην ιστορία, (η καημένη η γλώσσα μας, τι τράβηξε από τους γλωσσοκόπανους της δήθεν «δημοτικιάς»), η μελέτη, λοιπόν, της ιστορίας φρονηματίζει, «διά το μηδεμίαν ετοιμοτέραν είναι τοις ανθρώποις διόρθωσιν της των προγεγενημένων πράξεων επιστήμης» κατά τον Πολύβιο. Οι πράξεις, τα κατορθώματα των περασμένων, δι-ορθώνουν τους απογόνους και όχι τα «ασκιά γιομάτ’ αγέρα», τα λόγια τα κούφια.
«Ο λαός μας έφτασε στην κορυφή της Αθανασίας, γιατί έφτασε στην άκρη της Θυσίας» Βασίλης Ρώτας, ποιητής
Οι Μεγάλες Ημέρες του Γένους μας. Η εθνική επέτειος του ’40. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα, όχι μόνο να κλαις, αλλά, κυρίως, να καμαρώνεις. Λίγο να σηκωθούμε, μας έπνιξαν οι αναθυμιάσεις... το Μνημόνιο, η Τρόικα, ο Βενιζέλος, η Βάσω, η Άννα πτώματα άταφα, χαμένα πράγματα, καντιποτένιοι άνθρωποι. Στρεφόμαστε, γυρίζουμε προς την ιστορία, όχι σαν φυγάδες από το παρόν, μα για να αντικρίσουμε νηφαλιότερα το επερχόμενο μέλλον και να παρηγορηθούμε λίγο. Ιδίως τώρα που θόλωσε ο νους μας και μας βρήκε το κακό, το «πισωγύρισμα» στην ιστορία, (η καημένη η γλώσσα μας, τι τράβηξε από τους γλωσσοκόπανους της δήθεν «δημοτικιάς»), η μελέτη, λοιπόν, της ιστορίας φρονηματίζει, «διά το μηδεμίαν ετοιμοτέραν είναι τοις ανθρώποις διόρθωσιν της των προγεγενημένων πράξεων επιστήμης» κατά τον Πολύβιο. Οι πράξεις, τα κατορθώματα των περασμένων, δι-ορθώνουν τους απογόνους και όχι τα «ασκιά γιομάτ’ αγέρα», τα λόγια τα κούφια.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)