Όταν αυτή η Κυβέρνηση ανέλαβε πριν δύο περίπου χρόνια, η κατάσταση, μέσα και έξω, ήταν γνωστή. Το παγκόσμιο κραχ είχε γίνει το 2008, και εάν εγώ και η παρέα μου ξέραμε ότι είμαστε στα όρια, πριν τις εκλογές, δεν πιστεύω ότι είμαστε οι μόνοι, ούτε είμαστε τόοοσο έξυπνοι. Ωστόσο η Κυβέρνηση αυτή μας αποκοίμισε με ανοησίες. Η αδράνειά της ήταν ύποπτη, και αποδεικνύεται μεθοδευμένη και πιθανώς δόλια.
Δημοσιονομική προσαρμογή, διαρθρωτικές αλλαγές, μείωση ελλείμματος, μείωση χρέους, σε περιβάλλον ύφεσης, πιθανόν παγκόσμιας, είναι ...mission impossible, αλλά στην οικονομική διαχείριση και στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ένα είναι σίγουρο: Η μεθόδευση της καθυστέρησης έκανε τα πράγματα πιο δύσκολα, και η υποθήκευσή μας τον Απρίλιο του 2010, επιεικώς, φαύλη. Με λίγο τρακ αναρωτήθηκα, δημόσια, εάν ο ΓΑΠ μας είχε έρθει
να παραστήσει τον εκκαθαριστή ή τον αναισθησιολόγο. Αποδεικνύεται ότι και τα δύο έκανε. Τα περί ΑΠΕ και οι Πράσινες Αρλούμπες ήταν και είναι μία συνεχής προσβολή της νοημοσύνης μας, αλλά, δύο χρόνια αργότερα, μου δίνει το δικαίωμα να λέω ότι έχω χάσει κάθε εκτίμηση για ανθρώπους που παριστάνουν τους πολιτικούς και είναι κάτι μεταξύ πλασιέ και παπαγάλου.