Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Η έσχατη υποτίμηση της γυναίκας

Από το βιβλίο του Frank Schaeffer * «Χορεύοντας μόνος» (Dancing Alone), εκδόσεις Μακρυγιάννης, Μετάφραση Αρχιμ. Αυγουστίνου Μύρου

Στον δικό μας αιώνα, τον αιώνα της ανομίας και της πλήρους αδιαφορίας για τη λογική, για να μην αναφέρουμε την πνευματική υγεία, πολλοί άνθρωποι που αμαρτάνουν επιβαρύνουν τον εαυτό τους ονομάζοντας την αμαρτία «καλοσύνη». Αυτό έκαναν στις μέρες μας οι «φεμινιστές» και οι «φιλελεύθεροι» (ένας παράξενος όρος για να περιγραφούν οι άνθρωποι, που ανανεώνουν το πρόγραμμα ευγονικής των Ναζί) με το να εξυμνούν τα «ευεργετήματα» των εκτρώσεων, μετανομάζοντας συμβατικά αυτό, που αυταπόδεικτα είναι φρικτό, σε «συνταγματικό δικαίωμα» ή μία απλή κλινική «επιλογή». Νομίζω ότι ενεργώντας έτσι κατόρθωσαν να μεταμφιέσουν την έσχατη υποτίμηση της γυναίκας σε «φιλελευθερισμό».

Ὁ Παπαδιαμάντης


Kωστής Παλαμάς

Ὁ Ἀλέξαντρος Παπαδιαμάντης, ποιητὴς μὲ τὸν πεζὸ τὸ λόγο, καὶ κάποτε, μὰ πολὺ σπάνια, μὲ τὸ στίχο, ἕνας ἀπὸ τοὺς ξεχωριστοὺς ἁρμονικοὺς ἀντιπροσώπους τῆς νέας καὶ ἄμουσης ἀκόμα σὲ πολλὰ ἑλληνικῆς ψυχῆς. Μέσα στὸ ἔργο του, τὸ ἁπλὸ καὶ τὸ ἀστόχαστο, ποὺ συνεχίζει καὶ τελειώνει τὴ βυζαντινὴ παράδοση σὲ κάποια της σημαντικὰ στοιχεῖα, καὶ στὰ καλὰ καὶ στὰ πονηρά, ἀκόμα καὶ μὲ τὰ νεκρὰ τῆς γλώσσας καὶ τοῦ ὕφους, τὰ σπαρμένα μέσα ἐκεῖ καὶ κρατημένα μὲ κάποιο πεῖσμα καὶ μὲ κάποια ἀντίσταση καὶ μὲ ὅλη τὴν ἐπιμονὴ τοῦ ἀνθρώπου τοῦ ἀναθρεμμένου καλογερικά, μὲ τὴ μνήμη του καὶ μὲ τὴν καρδιὰ του γιομάτη ἀπὸ βιβλικὰ ρητὰ καὶ λειτουργικὰ τροπάρια.