Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΩ ΑΦΟΥ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΧΑΜΕΝΑ, ΑΦΟΥ ΟΛΑ ΓΥΡΩ ΜΟΥ ΓΚΡΕΜΙΖΟΝΤΑΙ; (ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ Η ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ;)

Γιατί, θα μου πεί κάποιος, να αγωνιστούμε και να παλαίψουμε για πράγματα που ήδη έχουν χαθεί.
Τι θα καταφέρουμε μια χούφτα άνθρωποι με το να κατέβουμε στους δρόμους.
Τι θα πετύχουμε π.χ. με το να αρνηθούμε να παραλάβουμε τις κάρτες-χειροπέδες.
Μπάς και θα αλλάξει τίποτα;

Πράγματι αν σήμερα, που όλα έχουν αναποδογυρίσει και κάθε τι που μέχρι χτές θεωρούσαμε σταθερό και αμετάβλητο έγινε άμμος και έπεσε στα λασπόνερα της "Νέας Τάξης Πραγμάτων", σκεφτούμε το αύριο έχοντας στο μυαλό μας το πως θα διαχειριστούμε τα προσωπικά μας κεκτημένα ή τη μίζερη επιβίωσή μας σε ένα ζοφερό και δυστυχισμένο περιβάλλον, τότε σίγουρα κάθε αντίσταση στη "νέα πραγματικότητα" θα φαίνεται ανώφελη και κάθε έκφραση αντίρρησης ηλίθια και αναχρονιστική.

Η ΓΗ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ «φλέγεται»

Μαριάνθη Γ. Ζήση

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ: Αρετή, τόση αγάπη ξέρεις να εμπνέεις, αγάπη αθάνατη και ανώτερη κι’ από τον χρυσό και από τους γονείς και από τον ξεκούραστο ύπνο.

Δυστυχώς, δεν καταφέραμε ως νεοέλληνες να μάθουμε από τα λόγια του φιλοσόφου και κυρίως δεν καταφέραμε να ζήσουμε σύμφωνα με αυτά.

Και είναι πραγματικά τραγική ειρωνεία αν σκεφτεί κανείς την παραπάνω ρήση, 2400 χρόνια μετά τη γέννηση του αρχαίου Έλληνα, στα Στάγειρα της Χαλκιδικής, και ενώ είναι σε εξέλιξη τα γεγονότα στον δήμο Αριστοτέλους, με φωτιές και δακρυγόνα. Άνθρωπος απέναντι στον συνάνθρωπο, γείτονας κατά του γείτονα και όλοι κατά των ίδιων των παιδιών.