Μπας και μας κυβερνά ο λάθος αδελφός;

Έγραφε μεταξύ άλλων ο Νίκος Παπανδρέου στο περιοδικό The Threepenny Review τον χειμώνα του 1999:

«Στην ηλικία των δύο ετών, έβγαλα ένα κάλλο στο μαλακό άτριχο κρανίο μου, διότι μπουσουλώντας χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο. Ένας γιατρός είπε στη μητέρα μου ότι ο λόγος που το έκανα αυτό ήταν διότι δεν ήθελα να γίνω έγκλειστος του ενήλικου κόσμου. …στα οκτώ… αντλούσα ιδιαίτερη ευχαρίστηση να βρίσκομαι στο σημείο που η κάσα της πόρτας συναντά το δάπεδο, εκεί όπου η κάθετη γραμμή συναντά την οριζόντια…»

Και εμείς βρισκόμαστε στο σημείο όπου η οριζόντια γραμμή της ΕΕ συναντά την κάθετη του ΔΝΤ κι αν δεν συνεννοηθούν δεν κάνουμε βήμα. Όσο για το κεφάλι στον τοίχο, κάνουν ουρά οι ψηφίσαντες το ΠΑΣΟΚ στις εθνικές. 

Όσοι το ψήφισαν και στις περιφερειακές, είναι στους ψυχαναλυτές για να βρουν τα τραύματα στην παιδική τους ηλικία.

«Τα βράδια ο μεγαλύτερος αδελφός μου Γιώργος, ο οποίος στα 14 έμοιαζε περισσότερο με τον Jerry Lewis, παρά με γιο Έλληνα πολιτικού, ξάπλωνε στο κάτω μέρος του κρεβατιού μου και ξανακοιτούσε τα μαθήματα του, κι ενώ ακόμη διάβαζε, ξαφνικά χασμουριόταν, έκλεινε τα μάτια του, ακουμπούσε το κεφάλι του στο κρεβάτι και ξηγιόταν έναν υπνάκο…»

Δεν ξέρω αν ο Γιώργος έμοιαζε με τον Jerry Lewis στα 14 του, από τη στιγμή που ανέλαβε μοιάζουμε με τον Καρλ Λιούις . Και αυτός όλο και καμιά «βιταμίνη» έπαιρνε. Εδώ ψάχνουμε τη βασική διατροφή, τα συμπληρώματα είναι πολυτέλεια…

«Τυχαία έμαθα να παράγω έναν ήχο που μόνο τα σκυλιά μπορούσαν να ακούσουν… όποιος  ερχόταν με το σκυλί του, χωρίς να με καταλάβει κανείς μπορούσα να το κάνω να το βάλει στα πόδια ή να γαβγίσει…»

Εμείς να δεις τι έχουμε πάθει. Αλυχτάμε σαν τα σκυλιά και δεν καταλαβαίνει κανείς ποιος μας πείραξε. Ωραίο κόλπο πάντως αυτό με τον ήχο που μόνο τα σκυλιά ακούν. Προκαλείς σαματά και δεν σε παίρνουν χαμπάρι. Μουλωχτά πράγματα δηλαδή. Τουλάχιστον ο Νίκος πειραματιζόταν στα σκυλιά, είναι πιο φιλάνθρωπος.

Άλλα καταπληκτικά αποσπάσματα:

Στα οχτώ, εμφάνισα τα πρώτα σημάδια ψυχαναγκαστικής συμπεριφοράς, όπως είπε ακόμα ένας γιατρός.
Ήταν κατά την διάρκεια της επιβαλλόμενης ελληνικής σιέστας, όταν τελειοποίησα τους ψυχαναγκασμούς μου.   Εάν ανακάλυπτα ότι ένας από αυτούς είχε εξαφανιστεί, θα το αντικαθιστούσα με  έναν άλλο.
Άκουσα τον μεγαλύτερο αδελφό μου, τον Γιώργο, να αναρωτιέται μπροστά σε ένα φίλο, πως είναι να είμαι ο εαυτός μου.

Θα μπορούσε να αντέξει να είμαι εγώ για τρία λεπτά, είπε ο Γιώργος, όχι περισσότερο.

Τη νύχτα του ελληνικού πραξικοπήματος, τον Απρίλιο του 1967, όταν έφτασαν τα τανκς και οι στρατιώτες στο κατώφλι του σπιτιού μας για ν αρπάξουν τον πατέρα μου, βγήκα στο μπαλκόνι και μιμούμουν τη σειρήνα ενός περιπολικού, πιστεύοντας ότι θα φοβηθούν και θα τραπούν σε φυγή.

Το γρασίδι ήταν υγρό. Γλίστρησα. Τίποτα το τραγικό μέχρι στιγμής. Προσγειώθηκα με την πλάτη. Τα χέρια μου πεταχτήκαν στον αέρα για ισορροπία και τράβηξα την χορτοκοπτική μηχανή προς την μεριά μου. Πάνω από το πόδι μου. Άκουσα την λεπίδα καθώς στριφογύριζε και ξαφνικά- thunk (πως λέμε γκάπ;)-   ο Προκρούστειος έλικας έγινε κόκκινος. Οι γιατροί είπαν ότι ήμουν τυχερός που η χορτοκοπτική μηχανή δεν μου έκοψε και άλλα μέλη του σώματος μου. Πήρε δύο δάχτυλα του

Πάντως μετά την ανάγνωση  ανέβηκε κατακόρυφα στην εκτίμηση μου ο Νίκος. Το παλικάρι είναι αλλού, ελληνικό γονίδιο 100%.

Βρε μπας και μας κυβερνά ο λάθος αδελφός; Μήπως ο Νίκος είναι αυτός που διαθέτει το κληρονομικό χάρισμα του πρωθυπουργού;

Μ.Ο.

Το άρθρο στο The Threepenny Review αποκάλυψε το http://dexiextrem.blogspot.com/2011/02/blog-post_883.html

antinews.gr