Ώστε θα πεινάσουμε αν δεν πάρουμε την δόση μας κ. Στουρνάρα;Ίσως είναι ο πιό κοινότυπος υπότιτλος που έχω δώσει σε ανάρτησή μου τα τελευταία χρόνια, όμως όσα έχω ακούσει τις τελευταίες ώρες από κυβερνητικά και "αντικυβερνητικά" δωσιλογικά χείλη, έχουν όπως φαίνεται αποξηράνει πλήρως τον χώρο της φαντασίας μου.
Τι να πούμε στον Στουρνάρα αλλά και σε κάθε άλλον στουρναροχωροφύλακα και βαποράκι της ευρωατλαντικής συμμορίας, όταν επαναλαμβάνει το ίδιο απειλητικό μήνυμα των "εμπόρων των εθνών":
"Αν δεν πάρουμε την δόση θα πεινάσει ο λαός"
Μα ακόμα και να πήγαινε στον ελληνικό λαό και όχι στις τράπεζες και στους τοκογλύφους η "δόση" -η οποία ευελπιστούν πως θα είναι 31 δις ευρώ- και πάλι η πείνα και η εξαθλίωση θα ήταν οι πρωταγωνιστές.Αυτό είναι κάτι που δεν χρειάζεται να είναι κανείς μέγας οικονομολόγος για να το αντιληφθεί, αφού με βάση τα παλιά και τα νέα εξοντωτικά - λαοκτόνα μέτρα, σε λίγες εβδομάδες τουλάχιστον το 60% των Ελλήνων θα ζήσουμε πολύ κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Οι περισσότεροι εξ ημών θα μείνουμε άνεργοι, όσοι έκτισαν, αγόρασαν ή κληρονόμησαν ένα σπίτι θα το χάσουν μιας και δεν θα μπορούν ακόμα και να έχουν μεροκάμματο (αυτό το ελάχιστο που θα παίρνουν) να πληρώσουν και την δόση στην τράπεζα και το χαράτσι, το οποίο όπως διέρρευσε σήμερα από την κομαντατούρα, θα αφορά σε όλα τα ακίνητα (εντός και εκτός σχεδίου) και θα επιβάλλεται ως κεφαλικός φόρος από το πρώτο ευρώ της λεγομένης κατ΄ευφημισμόν αντικειμενικής τους αξίας.
Όταν βλέπεις πολιτευτές, βουλευτές και μισθωμένους αναλυτές, στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, στα μαγαζιά δηλαδή των εργολάβων, των πετρελαιάδων, των εφημεριδάδων και των άλλων υποστηλωμάτων της κυνοβουλευτικής τους δημοκρατίας, να έχουν εγκαταλείψει κάθε πρόσχημα και να επιτίθενται με απίστευτη χυδαιότητα εναντίον του ελληνικού λαού με φράσεις όπως:
"...οι πλειστηριασμοί πρέπει να γίνουν διότι πρέπει να ζήσει το τραπεζικό σύστημα..."
"...να περικοπούν οι συντάξεις διότι δεν μπορεί ο Έλληνας συνταξιούχος να παίρνει μεγαλύτερη σύνταξη από τον Εσθονό ή τον Λετονό ο οποίος εξ άλλου του πληρώνει την σύνταξη..."
"...να κλείσουν και άλλα μαγαζιά. Δεν μπορεί να έχουμε σε έναν δρόμο δέκα παπουτσάδικα, άλλα δέκα ρουχάδικα και άλλα τόσα φαγάδικα..."
"...τι θα πάθει δηλαδή ο δάσκαλος ή ο καθηγητής αν του κόψουν και άλλα 200 - 300 ευρώ. Τίποτα. Τι θα του προσέφεραν δηλαδή τα 200 ή 300 ευρώ στην ζωή του..."
δεν μπορείς παρά να σκεφτείς, πως αυτό που μέχρι χθές στιγμάτιζαν οι κύριοι της "παραδοσιακής δεξιάς" και της "ευρωατλαντικής αριστεράς" ως μια ...συγκυριακή παρεκτροπή του καπιταλισμού, προσδίδοντας στον χαρακτήρα αυτής της "εποχιακής ίωσης" τους όρους "νεοφιλελευθερισμός", "καζινοκαπιταλισμός" κλπ, είναι στην πραγματικότητα το DNA του καπιταλισμού ή αν θέλετε η πεμπτουσία της δαιμονειδούς υφής του. Μιά ουσία που περιγράφει με προτεσταντική "ευθύτητα" ο ιερέας της Αγγλικανικής "εκκλησίας" και οικονομολόγος του 19ου αιώνα Τόμας Μάλθους:
"...Στο έργο του «Δοκίμιο για την αρχή του πληθυσμού» ο Μάλθους εξέθεσε τη γενική ιδέα του ότι επειδή ο πλούτος των εθνών, η παραγωγή τροφίμων και πρώτων υλών αυξάνεται με αριθμητική πρόοδο, ενώ ο πληθυσμός αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, το σύστημα «στομώνει». Αδυνατεί να θρέψει όλους τους ανθρώπους. Αλλά, ευτυχώς, έλεγε ο Μάλθους, έρχονται οι τέσσερις Ιππότες της Αποκάλυψης, ο πόλεμος, οι αρρώστιες, το έγκλημα και η ανηθικότητα, και διορθώνουν την ανισορροπία, «καθαρίζοντας» όσους περισσεύουν. Κατά προτίμηση, τους «υπανθρώπους» του πληθυσμού: τους φτωχούς, τους αμόρφωτους, τους μαύρους…"Βέβαια για λόγους στρατηγικής ανασύνταξης, η ανέκαθεν σιωνιστικοκρατούμενη οικονομική ολιγαρχία (εκείνη δηλαδή η "ελίτ" που έδωσε σάρκα και οστά σε αυτό που βίωσαν οι λαοί ως "πλουτοκρατία") με την βοήθεια των Άνταμ Σμίθ, Κέϊνς κ.α., σκέπασε για αρκετά χρόνια με την ομίχλη του "φιλελευθερισμού" και των "κοινωνικών εγγυήσεων" το πραγματικό της πρόσωπο, αυτό δηλαδή που περιέγραψε ο Μάλθους και που τώρα αντικρύζουμε με φρίκη και τρόμο.
Θα κλείσουμε αυτήν την απόπειρα σχολιασμού της επικαιρότητας με ένα απόσπασμα από το άρθρο "Η πίτα του Μάλθους":
"...Για να γυρίσουμε σ’ αυτό που λέει η Μέρκελ, και είναι ουσιαστικά η νέα πολιτική που εγκαθιδρύεται ως μονόδρομος σε όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, τι σημαίνει «μέχρι τώρα ζούσαμε πέρα από τις δυνατότητές μας κι αυτό πρέπει ν’ αλλάξει»; Κάπως αλλιώς λειτουργεί το επιχείρημα της πίτας. Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφοροποιήσεις και τους σκυλοκαβγάδες τους, υποστηρίζουν πια ότι, για να αυξηθεί η πίτα, πρέπει όλοι (δηλαδή, όχι ακριβώς όλοι, εξαιρείται φυσικά το μικρό, ελάχιστο στρώμα της νέας πλουτονομίας, το 1% που θα απολαμβάνει όλο και μεγαλύτερο μέρος του πλούτου) να τρώμε όλο και μικρότερο κομμάτι της πίτας. Αυτός ορίζεται ως νέος όρος αποτροπής της ύφεσης και επιστροφής στην ανάπτυξη. Ισόβια, αιώνα λιτότητα. Αυτό επιδιώκεται να ενσωματώσουν ως θεμελιώδη «συνταγματική» αρχή της Ευρωζώνης οι υπό αναθεώρηση ευρωπαϊκές συνθήκες, οι συμφωνίες για την οικονομική διακυβέρνηση και οι νέοι όροι «διάσωσης» μιας χώρας σε κρίση. Κι αυτό διαμορφώνει την Ευρωζώνη ως το πιο αντιδραστικό, ακραία νεοφιλελεύθερο μόρφωμα της καπιταλιστικής υφηλίου.
Αυτό είναι μια επίσημη αποκήρυξη της ισχύουσας μέχρι σήμερα αστικής συνθήκης της προόδου, που συναρτά την ευημερία των ανθρώπων με την ανάπτυξη, τη μεγέθυνση του πλούτου. Αλλά αυτό το «διαζύγιο» συνοδεύεται μ’ ένα «γάμο». Με την πανηγυρική επιστροφή του αποκηρυσσόμενου μέχρι χθες Μάλθους, έστω και με κάποιες προσαρμογές. Γιατί στην πραγματικότητα το νέο δόγμα «προόδου» λέει ότι, για να αυξηθεί ο κοινωνικός πλούτος, η πίτα που λέγαμε, πρέπει όχι μόνο να μειωθούν τα κομμάτια που δικαιούται έκαστος, αλλά να μειωθούν και οι δικαιούχοι των κομματιών. Εν ολίγοις, ν’ αραιώνουμε σιγά σιγά. Ολόκληρα τμήματα πληθυσμού τίθενται εκτός του νέου «σχεδίου» ευημερίας και ανάπτυξης. Δεν θα γευτούν τίποτα από την πίτα. Οι άνεργοι περισσεύουν, καθώς τα επιδόματα μπαίνουν στη λαιμητόμο της λιτότητας. Το ίδιο κι όσοι...
αδυνατούν να παρακολουθήσουν τον μαραθώνιο της διά βίου κατάρτισης και επανακατάρτισης, να προλάβουν το τεχνολογικό σπριντ των επιχειρήσεων. Περισσεύουν κι οι φτωχοί, καθώς τα προνοιακά επιδόματα μπαίνουν στο εργαστήριο του «εξορθολογισμού», με τάση να καταργηθούν, γιατί συντηρούν «τεμπέληδες» και «νωθρούς» ανθρώπους. Περισσεύουν κι οι ηλικιωμένοι, που έχουν την επιλογή ή να δουλεύουν μέχρι βαθέος γήρατος ή να πέσουν στον Καιάδα ενός ισχνού συνταξιοδοτικού συστήματος. Περισσεύουν κι οι νέοι, που, αφού δεν τους χωράει η Ελλάδα ή η Ευρώπη, καλό θα είναι να μεταναστεύσουν στους νέους αναπτυξιακούς παραδείσους που ανακαλύπτει το κεφάλαιο. Περισσεύουν ολόκληρες χώρες που πνίγονται σε ωκεανούς χρεών προς τη διεθνή τοκογλυφία και πρέπει να υπάρχουν όσο να τα αποπληρώνουν, σε χρήμα ή σε είδος, κουρεμένα ή ακούρευτα. Περισσεύει και η εθνική κυριαρχία, μια επικίνδυνη ελευθερία σε χώρες επιρρεπείς σε δημοσιονομικές ανισορροπίες και ελλείμματα. Περισσεύει και η δημοκρατία, μια περιττή πολυτέλεια για κοινωνίες που αδυνατούν να τη συγχρονίσουν στις ανάγκες των αγορών. Περισσεύουν ακόμη και ολόκληρες ήπειροι, όπως η Αφρική, με δεκάδες χώρες εκτός αναπτυξιακού άτλαντα, σ’ έναν αργό θάνατο από πόλεμο, αρρώστια, εγκληματικότητα και ανηθικότητα. Γιατί, οι κατά Μάλθους Τέσσερις Ιππότες της Αποκάλυψης ( ο πόλεμος, οι αρρώστιες, το έγκλημα και η ανηθικότητα ) επιστρατεύονται κι αυτή τη φορά για να υπηρετήσουν το νέο σχέδιο καπιταλιστικής «προόδου» και ανακατανομής της πίτας σε όλο και λιγότερους δικαιούχους.
Ο πόλεμος είναι ένα ανοικτό ενδεχόμενο κατάληξης της παγκόσμιας κρίσης χρέους, αν οι πολιτικές ηγεσίες αποτύχουν πλήρως να βρουν ένα νέο σημείο ισορροπίας, έναν συμβιβασμό με τη χρηματοπιστωτική δικτατορία.
Η αρρώστια είναι ένας υπαρκτός κίνδυνος, με δεδομένη την υποβάθμιση των δημοσίων συστημάτων υγείας, την ιδιωτικοποίησή τους και τη δυσκολία των πολιτών να αντέξουν το όλο και υψηλότερο κόστος των υγειονομικών υπηρεσιών.
Η εγκληματικότητα είναι ο καρπός της διευρυνόμενης φτώχειας στην οποία καταδικάζεται ένα επικίνδυνα διογκούμενο τμήμα του πληθυσμού.
Και η ανηθικότητα είναι το επιστέγασμα όχι μόνο της κοινωνικής αποσάθρωσης, αλλά και της άλωσης του κράτους από πιστωτές και τυχοδιώκτες του κέρδους.
Αυτά όλα δεν είναι σχήμα λόγου. Συνέβησαν, άλλωστε, αρκετά πρόσφατα για να τα αγνοούμε. Συνέβησαν στη μισή Ευρώπη, όταν η κατάρρευση του ανύπαρκτου σοσιαλισμού έδωσε τη θέση του σε μια πολύχρονη περίοδο εθνικιστικών εντάσεων και τοπικών συρράξεων, εφόδου των ολιγοκρατών στο κράτος και τον πλούτο του, κατεδάφισης των κοινωνικών υπηρεσιών, εγκαθίδρυσης βασιλείων εγκληματικότητας και μαφίας, μαζικής μετανάστευσης του πληθυσμού στη Δύση, όπου γεύτηκαν μια κατάσταση δουλείας, αθλιότητας και ταπείνωσης.
Αυτά μας περιμένουν με τον νέο μαλθουσιανικό κανόνα της πίτας. Είμαστε ανεπιθύμητοι συνδαιτυμόνες στην κατανάλωσή της. Οπότε μπορούμε κάλλιστα να προσφύγουμε στη λαϊκή θυμοσοφία: από πίτα που δεν τρώμε, τι μας μέλει κι αν καεί; Ας καεί, λοιπόν, ας καεί."
klassikoperiptosi.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου