Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Προπονητές κομπογιαννίτες

Κώστας Καίσαρης

Αν σε πονάει το κεφάλι σου τι θα κάνεις; Θα πάρεις δύο ντεπόν ή θα πάρεις τηλέφωνο τη θεία σου τη Μαριγώ να σε ξεματιάσει. Αν σε πονάει η μέση σου που θα απευθυνθείς; Σε έναν ορθοπεδικό ή σε κάποιον πρακτικό. Αν γεννάει η γυναίκα σου τι θα κάνεις; Θα τη πας σε κάποιο νοσοκομείο ή θα φωνάξεις τη μαμή;

Σε θέματα υγείας όσοι αντιμετωπίζουν προβλήματα απευθύνονται κατά κανόνα σε ειδικούς. Σε κάποιον επιστήμονα . Όχι στον πρώτο τυχόντα κομπογιαννίτη. Στο ποδόσφαιρο αντίθετα η γραμμή που χωρίζει τους προπονητές από τους "προπονητές" είναι λεπτή και δυσδιάκριτη. Για μπάλα πρόκειται άλλωστε. Όχι για ζήτημα ζωής ή θανάτου. Η άποψη μου για τους κομπογιαννίτες του ποδοσφαίρου είναι γνωστή και καταγεγραμμένη. Με το που ανακοινώθηκε η πρόσληψη του Ρότσα στον Παναθηναϊκό είχα γράψει εδώ στο Sport24.gr: "Σίγουρα ο Ρότσα είναι άνθρωπος του ποδοσφαίρου. Σίγουρα είναι μέρος της ιστορίας του Παναθηναϊκου. Σίγουρα είναι αγαπητός στον κόσμο. Σίγουρα, όμως, δεν είναι προπονητής".

Και δεν είναι ότι είχα κάποια προηγούμενα μαζί του. Ο Ρότσα προσπάθησε να γίνει προπονητής. Δεν τα κατάφερε, όμως. Για αυτό και εδώ και δώδεκα χρόνια είχε σταματήσει κάθε καινούργια προσπάθεια. Με δύο μόνο πλήρεις σεζόν στον πάγκο και πριν 17 χρόνια μάλιστα (το 1994-95 και 95-96) στον Παναθηναϊκό δεν γίνεσαι προπονητής. Κι ο Ρότσα δεν έγινε. Από εκεί και πέρα τέσσερις αποτυχημένες παρουσίες του σε Άρη, Σκόντα, Κύπρο και Παναθηναϊκό είχαν διάρκεια κάποιες βδομάδες. Για αυτό όπως είπαμε δεν επέμεινε κι ο ίδιος να συνεχίσει.

Επαναλαμβάνω ότι είναι συμπαθής. Κι όχι μόνο στους οπαδούς του Παναθηναϊκού. Ξέρει (εδώ και πολλά χρόνια) πολύ καλά ελληνικά. Κι έχει συγκροτημένο λόγο. Ξαναλέω, όμως, δεν είναι προπονητής. Άλλο πράγμα είναι γνωρίζω ποδόσφαιρο κι εντελώς διαφορετικό η καθοδήγηση μιας ομάδας, η προετοιμασία της και η συγκρότηση της. Θα μου πείτε τώρα ο Φερέιρα που ήταν κανονικός και με τεράστια εμπειρία μάλιστα τι χαΐρια και προκοπή είχε στον Παναθηναϊκό;

Το ότι κάποιος είναι κανονικός προπονητής δεν σημαίνει ότι έχει εξασφαλίσει αυτόματα και την επιτυχία. Η επιτυχία κάθε φορά έχει να κάνει με τις συγκεκριμένες επιλογές, αποφάσεις στη συγκρότηση και τη διαχείριση της ομάδας. Ο Μουρίνιο πχ πέρυσι πήρε το πρωτάθλημα από τη Μπαρτσελόνα. Εφέτος είναι 13 βαθμούς πίσω πριν τελειώσει ο πρώτος γύρος. Άρα κάποια πράγματα πέρυσι τα έκανε σωστά και πολλά πράγματα εφέτος τα έχει κάνει λάθος. Κανείς προπονητής όσο ικανός κι αν είναι αυτός δεν έχει δεδομένη και εξασφαλισμένη την επιτυχία. Το να είναι, όμως, κανονικός προπονητής είναι προαπαιτούμενο.

Θα πει πάλι κάποιος "ρε Καίσαρη, μήπως είσαι εμπαθής και βρήκες την ευκαιρία με το 3-0 της Βέροιας να σταυρώσεις τον Ρότσα; Τι να προλάβει να κάνει ο άνθρωπος; Μόλις 30 μέρες είναι στον Παναθηναϊκό". Να το δούμε, λοιπόν, κι αυτό. Ένα πράγμα που διδάσκεται στο ποδόσφαιρο είναι η άμυνα. Δεν νομίζω ότι χρειάζονται ιδιαίτερες επεξηγήσεις. Η επίθεση, αντίθετα κι όταν η μπάλα φτάνει μέσα στην αντίπαλη περιοχή είναι θέμα ικανότητας και ταλέντου. Το πρώτο που κάνει, λοιπόν, ένας κανονικός προπονητής είναι να διδάξει στην ομάδα του σωστή αμυντική συμπεριφορά.

Αυτά στη θεωρία. Πάμε τώρα στην πράξη. Όλη η κουβέντα και η κριτική στον Φερέιρα έχει γίνει πάνω στην εμμονή του να παίζει ακόμα και στα παιχνίδια μέσα στο ΟΑΚΑ, με μικρές ομάδες με δύο κόφτες. Με αποτέλεσμα να βγαίνει η ομάδα στην επίθεση με λίγους παίκτες και να μην μπορεί να κάνει φάσεις. Αυτά από τους προπονητές των εφημερίδων. Κι αυτή, ακριβώς, ήταν η μοναδική αλλαγή που έκανε ο Ρότσα. Να παίζει με έναν αμυντικό χαφ, τον Βιτόλο, ώστε να γίνει η ομάδα περισσότερο επιθετική. Ωραία όλα αυτά για τον κόσμο και τους δημοσιογράφους, που θέλουν θέαμα, αλλά υπάρχει αυτή καθ αυτή η ομάδα.

Τα προβλήματα (στην οποία) αμυντική τετράδα του Παναθηναϊκού ήταν και παραμένουν τεράστια. Και ατομικά στις προσωπικές μονομαχίες στο "ένας μ' έναν", αλλά και σαν αμυντική λειτουργία γενικότερα. Κι αυτά δεν τα λέω σήμερα εκ των υστέρων. Αυτή ακριβώς την τοποθέτηση είχα κάνει πριν από το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, λέγοντας ότι το "ρίσκο του Ρότσα να παίξει μ' έναν μόνο αμυντικό χαφ είναι τεράστιο. Τελικά ο Ολυμπιακός ήταν από λίγος εώς μέτριος. οι Φουστέρ έχασε φάτσα με τα δίχτυα το 3-1 και η λανθασμένη αυτή επιλογή, πέρασε χωρίς συνέπειες. Όπως΄είχε συμβεί στον Πλατανιά δηλαδή, αλλά είχε περάσει στο ντούκου από τις αποφάσεις του βοηθού και του διαιτητή Αρετόπουλου.

Έτσι ακριβώς, λοιπόν, προέκυψε το ναυάγιο στη Βέροια. Δεν ήταν μόνο η κακή εμφάνιση των ποδοσφαιριστών. Ο Ρότσα πήγε να παίξει ένα ακόμα παιχνίδια αέρα-πατέρα. Στο κουτουρού. Και το πλήρωσε: ο Μαρίνας έτσι ή αλλιώς είναι ένας μέτριος ποδοσφαιριστής. Οι Βύντρα-Βελάσκες δεν εμπνέουν καμιά εμπιστοσύνη κι είναι επιρρεπείς στις γκέλες. Ο Σπυρόπουλος ακόμα και εφέτος που κάνει πολύ καλή σεζόν, θυμάται κάποιες φορές ότι είναι η "χαρά του έξω δεξιά". Όταν, λοιπόν, αυτή την ιδιαίτερα ευάλωτη αμυντική τετράδα την αφήνεις ακάλυπτη με ένα μόνο κόφτη μπροστά της, κάπου ψάχνεις να βρεις τον μπελά σου. Λες και θέλεις σώνει και καλά να τους εκθέσεις.

Ουδεμία έκπληξη, λοιπόν, ότι Ολαϊτάν και Μπαρκάν έκαναν πάρτι. Μέχρι που συνέβη το εξής μοναδικό και ανεπανάληπτο: Να μπει το τρίτο γκολ της Βέροιας με τάκλιν έξω από την περιοχή. Ο Μπαρκάν φεύγει μόνος του κάνει λάθος κοντρόλ, η μπάλα φεύγει μπροστά του, ο Βελάσκεζ (ή οποιοσδήποτε άλλος) δεν μπορεί να τον κόψει και αυτός έξω από την περιοχή καταφέρνει με τάκλιν να βρει τη μπάλα και να σκοράρει.

sport24.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου