Η γιαγιά μου στο χωριό κάθε Πάσχα άνοιγε ένα μπουκάλι Λαγκαβούλιν

Συμπαρίσταμαι αμέριστα σε όλους όσους εξοργίστηκαν με την διαφήμιση – ντροπή των Jumbo.

Η διαφήμιση αποτελεί όνειδος καθώς παρουσιάζει μια εικόνα της μέσης Ελληνικής οικογένειας που ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.

Ως γνωστόν, στην Ελλάδα το Πάσχα τρώμε μόνο Shusi Katsuo, ενίοτε και Unagi, συνοδευόμενα οπωσδήποτε από σως φυκιών. Τα ψάρια δε, τα θανατώνουμε με ευθανασία σε ειδικές κλινικές για να μην αφήσουμε ψυχολογικά τραύματα.

Παραδοσιακά, το Πασχαλινό γεύμα το συνοδεύουμε πάντα με Kir Royale, άντε καμμιά φορά με Cosmopolitan, έτσι για το τουίστ της υπόθεσης (αν και η σχωρεμένη η γιαγιά μου στο χωριό, κάθε Πάσχα πάντα άνοιγε ένα μπουκάλι Λαγκαβούλιν – είναι τοπικό έθιμο).

Από καλλιτεχνικής απόψεως, διαχρονικά οι μουσικές επιλογές του Έλληνα για τούτη τη γιορτινή μέρα είναι Προκόφιεφ, Σούμπερτ, κανα πρελούδιο του Ραχμάνινωφ, ενώ στο πολύ τσακίρ κέφι χτυπάει και έναν Στάθη Δρογώση (για να μην ξεχνάει τις αριστερές του καταβολές).

Τις ζεστές ανοιξιάτικες Πασχαλινές μέρες οι άντρες στην Ελλάδα φοράνε πάντα λινά κοστούμια του Ερμενετζίλντο του Ζένια, συνοδευόμενα από ψάθινες Παναμέζες υψηλής ποιότητας και δροσερά μεταξωτά φουλάρια από του Ερμές.

Οι δε γυναίκες, συνήθως επιλέγουν κάτι πιο ελαφρύ από του Πράντα, ή του Γκούτσι και – οπωσδήποτε – μιουλς από του Μανόλο του Μπλάνικ.

Τούτων δοθέντων, πραγματικά δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τον ορυμαγδό καταγγελιών για τα άγνωστα και ξενόφερτα έθιμα, που απεικονίζονται στην συγκεκριμένη διαφήμιση του Τζάμπο.

amantomatimou.wordpress.com