Ξεκινώντας από το 2006, όταν και πρωτοπήραν οι αδερφοί Αγγελόπουλοι τον Ολυμπιακό μετά από μία αφανή σχεδόν πενταετία, ο Ολυμπιακός καταφέρνει να έχει συνεχόμενες συμμετοχές σε τελικούς πρωταθλήματος (2006, 2007, 2008, 2009, 2010).
Το 2010 επιστρέφει στους τίτλους με την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας, ενώ στην Ευρώπη φτάνει στον τελικό της Ευρωλίγκα, όπου χάνει το τρόπαιο από τη Μπαρτσελόνα. Την επόμενη σεζόν έρχεται στην ομάδα ο Βασίλης Σπανούλης, η σοφότερη ίσως μεταγραφή των Αγγελόπουλων έως τώρα, και ο Ολυμπιακός κατακτάει το δεύτερο συνεχόμενο Κύπελλο Ελλάδας. Τη σεζόν 2011-2012 η ομάδα αλλάζει σχεδόν σε όλους τους τομείς. Στη φιλοσοφία της, ο προϋπολογισμός της μειώνεται σημαντικά, και γενικότερα η ομάδα, πλέον, βασίζεται σε νέους Έλληνες παίκτες, όπως οι Κώστας Παπανικολάου, Κώστας Σλούκας και Βαγγέλης Μάντζαρης, αλλά και σε εμπειρότερους όπως οι Βασίλης Σπανούλης και Γιώργος Πρίντεζης. Με αυτό το ρόστερ, λοιπόν, και προπονητή τον Ντούσαν Ίβκοβιτς καταφέρνει το ακατόρθωτο, να στεφτεί, δηλαδή, πρωταθλητής Ευρώπης, νικώντας μία ομάδα με γιγαντιαίο, μπροστά στου Ολυμπιακού, μπάτζετ, ένα μεγαθήριο των τελευταίων χρόνων, την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Και, φυσικά, ο τελικός αυτός θα μείνει στη ιστορία και λόγω της μεγάλης ανατροπής του Ολυμπιακού, που τελικά τον οδήγησε στην νίκη, από το -19, η οποία είναι η μεγαλύτερη ανατροπή που έχει καταγραφεί από ευρωπαϊκή ομάδα στην ιστορία των τελικών του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Την επόμενη χρονιά, 2013, φτάνει ξανά στο final for της Ευρωλίγκα, όπου γίνεται η επανάληψη του περσινού τελικού και ο Ολυμπιακός καταφέρνει να ξεπεράσει για άλλη μια φορά το εμπόδιο της ΤΣΣΚΑ και να φτάσει στον τελικό της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Εκεί αντιμετωπίζει και νικά την 8 φορές κάτοχο του τροπαίου Ρεάλ Μαδρίτης με 100–88, και έγινε έτσι η μοναδική ελληνική ομάδα και μόλις η τρίτη στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ (μετά τη Γιουγκοπλάστικα και τη Μακάμπι Τελ Αβίβ) που κατακτά συνεχόμενα Πρωταθλήματα Ευρώπης. Επίσης, κατάφερε να γίνει μόλις η δεύτερη ομάδα στην Ευρώπη που καταφέρνει να φτάσει τους 100 πόντους σε τελικό Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος μετά τη Μακάμπι στον τελικό του 2004 (118–74 τη Φορτιτούντο Μπολόνια). Και φτάνουμε έτσι στο σήμερα, όπου μετά από μία χρονιά ‘’ξεκούρασης’’, επιστρέφει στο final for της Ευρωλίγκα.
Χθες, λοιπόν, είδα μία ομάδα που τα έδωσε όλα. Μία ομάδα διψασμένη για τη νίκη, που ξέρει με ποιόν έχει να κάνει, αλλά ξέρει και ποια είναι. Δε φοβήθηκε ούτε τα μεγάλα ονόματα της ΤΣΣΚΑ, ούτε το μεγάλο μπάτζετ της, ούτε ίσως τις τάσεις της για εκδίκηση. Μπήκε μέσα στο παρκέ και, αν και βρέθηκε πίσω στο σκορ ακόμα και με 9 πόντους λίγο πριν τη λήξη, απέδειξε ότι είναι ομάδα που αρέσκεται στις επικές ανατροπές. Το σημαντικότερο συστατικό, όμως, του Ολυμπιακού, αυτό που του δίνει ώθηση να καταφέρει όλα όσα έχει πετύχει μέχρι σήμερα, είναι ο αρχηγός του. Ο μεγάλος αυτός ηγέτης του Ολυμπιακού είναι που τη στιγμή που η μπάλα ‘’καίει’’, θα κάνει τα ‘’μεγάλα σουτ’’ και θα τον ‘’λυτρώσει’’. Και, φυσικά, δεν είναι άλλος από τον Βασίλη Σπανούλη. Τι κι αν μέχρι τα μέσα της τελευταίας περιόδου πραγματοποιούσε τη χειρότερη παρουσία του σε final for με δύο πόντους και 0/11 σουτ εντός πεδιάς. Στα τελευταία τριάμισι λεπτά, όταν και ο Ολυμπιακός τον χρειαζόταν, έβαλε 11 πόντους και απέδειξε για ποιον λόγο είναι από τους καλύτερους παίχτες αυτήν τη στιγμή στην Ευρώπη. Πραγματικός ηγέτης!
Ως επίλογο, λοιπόν, θέλω να δώσω συγχαρητήρια στους κ. Αγγελόπουλους, οι οποίοι με το μικρό μπάτζετ που διαθέτουν και παρά τις δυσκολίες που συνάντησαν, κατάφεραν να κάνουν τον Ολυμπιακό την ομάδα θαύμα της Ευρώπης, που πλέον δεν πρέπει να φοβάται κανέναν, αλλά να την φοβούνται όλοι. Καλή επιτυχία στον Ολυμπιακό!
Δ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου