Θυμάμαι ακόμη πόσο είχα σοκαριστεί την πρώτη φορά που άκουσα πως ο εφευρέτης του φραπέ είναι Έλληνας. Πρώτον διότι την εποχή εκείνη είχα ως δεδομένο πως σε κάθε σημείο του πλανήτη είναι ο πιο διαδεδομένος καφές κι έτσι -εξαιτίας αυτής της αυθαίρετης είναι η αλήθεια γενίκευσης- διαπίστωσα αλυσιδωτά και ένα σωρό ακόμη αλήθειες, π.χ. πως ο Ρακιντζής δεν είναι ο καλλιτέχνης με τις μεγαλύτερες επιτυχίες παγκοσμίως ή ότι δεν είναι υποχρεωμένος ένας Κινέζος να γνωρίζει την ύπαρξη του Βασίλη Λυπηρίδη. Δεύτερον αναθάρρησα, διότι κατά τη δεκαετία του '80, την προ Λαλάκη Εισαγόμενου εποχή δεν υπήρχαν Γεωργιαδολιακοπουλοβελόπουλοι να διατυμπανίζουν την ελληνικότητα του Παντός. Εδώ ο Κοντομηνάς βάφτισε την εταιρία του Interamerican μόνο και μόνο για να δείξει πως δεν έχει καμία σχέση με τις δουλειές των άχρηστων Ελλήνων. Άκου εκεί Interamerican...με έδρα στο Μαρούσι. Tόσο βαθιά είχε φωλιάσει ο ψευτοδιεθνισμός. Τέλος πάντων κάπως έτσι είχα αντιδράσει. Ηλίθια θα σκεφτείτε. Μην ξεγελιέστε... Ήμουν περίπου ενός έτους.
Καφές στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού
Πλέον οι μοναδικές ενέσεις τόνωσης της ψυχολογίας του φραπέ είναι η εμμονή των ξένων που τον δοκιμάζουν πρώτη φορά και τον απολαμβάνουν σχεδόν ψυχαναγκαστικά ή ακόμη καλύτερα η πάγια επιθυμία των Ελλήνων μεταναστών που έρχονται τα καλοκαίρια στην Ελλάδα. Παθαίνουν κάτι, γυρίζει το μάτι τους, αλυχτάνε, μουγκρίζουν. Κάτι που εμείς οι Ελληνάρες, οι φραπεδόμαγκες, χάσαμε μαζί με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές αποσκευές μας. Πολύ φοβάμαι όμως πως έχουν δημιουργηθεί στο φραπεδάκι μας σοβαρά ψυχολογικά συμπλέγματα. Όποιος έχει γνωρίσει την κορυφή, την απόλυτη αποδοχή και αποθέωση δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τις εποχικές επιτυχημένες περιοδείες. Ρωτήστε τον Τόλη να σας το εξηγήσει. Όσο πιο φωτεινός ο δρόμος, τόσο πιο σκοτεινό το περιθώριο.
Η συνωμοσία του φραπέ
Το φραπεδάκι του φαντάρου το κερνούσαν οι μπαρμπάδες στα καφενεία. Αυτοί έπιναν ελληνικούς και τσίπουρα, η νεολαία ως πιο "μοντέρνα" είχε το φραπεδάκι για σημαία, την φραπεδάρα, τη φράπα, το φραπόγαλο. Τα τραπέζια στα φοιτητικά στέκια είχαν εκατοντάδες λίτρα φραπέ μέσα στα διάφανα ποτήρια. Ευκολία και για τους σερβιτόρους και τους μπουφετζήδες -που τώρα τους λέμε λέει baristas-, φώναζες μόνο "μέτριο χωρίς", "σκεεεεεεεεετο" ο ξενυχτισμένος, "γλυκό γάλα" οι φλώροι και οι γκόμενες. Στραβώναμε όταν μας έκαναν καφέ με Βζζζζζζ. Δηλαδή με ηλεκτρικό αναδευτήρα. Ο σωστός ο φραπές βγαίνει από σέικερ, εκεί φαίνεται ο μάστορας. Ακόμη μου λείπουν οι απογευματινές ταχυπαλμίες του πέμπτου καφέ. Τώρα με το ζόρι βγάζω δύο.
Τον πρώτο μου φραπέ τον πλήρωσα 350 δραχμές. Τα τσιγάρα έκαναν 550. Μέτριος χωρίς γάλα. Έδενε αρμονικά με τα Cohiba Robustos. Ήμουν πολύ περήφανος. Είχα ακούσει ιστορίες για κάποιους που λύγισαν και είχαν παραγγείλει σοκολάτα γλυκιά κρύα στην πρώτη τους απόπειρα. Είναι όλοι τους ακόμη και σήμερα δυστυχισμένοι.
Κι ύστερα γίναμε Ιταλοί
Δεν έχουμε μέτρο, αυτό είναι. Και μετά μου μιλάνε για αρχαιοελληνική σοφία, οι απόγονοι που αν δεν μπουν ολόκληροι στο βάζο με το μέλι θα το σπάσουν στο κεφάλι του διπλανού τους. Μπουγάτσα με φρέντο καπουτσίνο, τυρόπιτα κι εσπρεσάκι σε τιμή έκπληξη, εσπρέσο μπαρ σε κάθε γωνία και τη φραπεδάρα τη θυμόμαστε μόνο σε διακοπές ρεύματος. Για να μην ασχοληθώ με τα Starbucks...Ή μάλλον μόνο δύο πράγματα. Σιχαίνομαι να βλέπω κόσμο να περπατάει στην Ελλάδα και να κρατάει ποτηράκι Starbucks. Μπορεί να είναι τα καλύτερα παιδιά του κόσμου εκεί στο Σιάτλ αλλά αν κουβαλάς τον ηλίθιο καφέ σου παντού δεν γίνεσαι ούτε σταρ του Χόλιγουντ ούτε ντετέκτιβ της CIA. Ο δεύτερος λόγος που μισώ τα Starbucks είναι επειδή ο ceo της εταιρίας ήρθε στην Ελλάδα, ήπιε φραπέ και δεν του άρεσε. Να πίνεις γάλα με γαλοπούλα στο χωριό σου βλαχοκαουμπόι Howard Schultz σιωνισταριό. Που χτυπάς στο μπλέντερ πάνκεικς με γουάφλς και πινατμπάτερ και λες ορίστε ένα ωραίο καφεδάκι. Πουθενάδες.
Εκ Της Τέφρας Αναγεννώμαι
Σήμερα το πρωί έπινα το εσπρεσάκι μου στο μπαρ. Κάποτε ακούστηκε μια παραγγελία που είχα να ακούσω καιρό. Τέσσερα φραπεδάκια μέτρια πακέτο. Γύρισα το κεφάλι απορημένος. Ήταν ένας λεβέντης δίμετρος, με λερωμένη φόρμα εργασίας και βαρύ ύφος. Ντράπηκα για τις ώρες που ξόδεψα στην μελέτη του καφέ, τις ποικιλίες, τις θερμοκρασίες, τους χρόνους του.
Είμαι φτιαγμένος από λάσπη και φραπέ και ο φραπές, φρέντο δεν γίνεται.
ramnousia.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου