Οι γραμμές αυτές είναι ένας πρόλογος στο μικρό δοκίμιο για την κινηματογραφική ταινία με τίτλο "Ο δρόμος για το σπίτι" του Τζάνγκ Γιμού, η οποία αποτελεί έναν ύμνο για το σεβασμό του πατέρα. Άσχετο αν δεν είναι στην Παράδοσή μας. Όταν υμνείται η Διδασκαλία του Ιησού Χριστού είναι δεκτή σαν ένα δείγμα αγάπης από τους χριστιανούς που δε γνώρισαν ακόμη το Χριστό. Όσοι δεν είναι εναντίον του Χριστού είναι υπέρ του Χριστού.
Στην Ορθοδοξία γέροντας σημαίνει άνθρωπος ενωμένος με το Θεό, άγιος δηλαδή. Τόσο μεγάλος είναι ο σεβασμός που αποδίδεται στην Ορθόδοξη Παράδοση του Ελληνικού λαού, ώστε τους άγιους να τους ονομάζουν γέροντες.
Το εντελώς αντίθετο συμβαίνει στον κόσμο, όπου το κριτήριο του καλού δεν είναι η αγιότητα, η σωφροσύνη, η σοφία, η εσωτερική είρήνη, η δικαιοσύνη, η καλοσύνη, αλλά η δύναμη, η ομορφιά του σώματος και η νεότητα.
Γιατί άραγε προβάλλεται στον κόσμο η δύναμη, η ομορφιά του σώματος και η νεότητα και περιφρονούνται και εξευτελίζονται οι γέροντες; Θα καταλάβεις, ευγενικέ αναγνώστη, την περιφρόνηση των γέρων , αν έτυχε να ακούσεις κάτι για τον ενδόμυχο φόβο του υπερπληθυσμού που διακατέχει την άρχουσα τάξη. Θα δεις τότε, γιατί συμβαίνουν όλα αυτά που συμβαίνουν στον τόπο μας και σε όλο τόν κόσμο, με την κατάληψη της εξουσίας από τους τεχνοκράτες.
Θα δεις γιατί η εξουσία διαλύει τις οικογένειες και τις κοινωνίες που είναι θεμελιωμένες στο σεβασμό της οικογένειας, γιατί παραγκωνίζεται ο πατέρας, γιατί αγνοείται ο ενήλικος, γιατί εξευτελίζονται οι γέροι, γιατί εκδιώκονται από την οικογένεια και την οικογενειακή εστία, γιατί στοιβάχτηκαν οι άνθρωποι σε ακατάλληλες και ανθυγιεινές κατοικίες στις νεκρές μεγαλουπόλεις.
Κάτω από όλα αυτά και από το σπουδαιότερο, κάτω από τη διάλυση της Παιδείας, κρύβεται ο φόβος της άρχουσας τάξης για τον υπερπληθυσμό και η επιδίωξη της μείωσης του πληθυσμού της γης, αρχίζοντας από τις ευπαθείς κατηγορίες ανθρώπων, τους αρρώστους, τους γέρους, τα παιδιά, τους φτωχούς... Ο δρόμος για το σπίτι είναι η νοσταλγία των ανθρώπων της νέας εποχής που η άρχουσα τάξη τους στοίβαξε στις απάνθρωπες νεκρουπόλεις για να τους εξοντώσει. Η νοσταλγία της επιστροφής στο σπίτι, που σημαίνει την επιστροφή σε μια ζωή πιο ανθρώπινη.
«Στη ζωή ο καθένας πρέπει να έχει ένα στόχο. Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο και χειμώνας. Σε όλα υπάρχει κάποιος σκοπός. Ανατολή, Δύση, Βορράς, Νότος. Σε όλα υπάρχει κάποιος σκοπός». Με αυτά τα λόγια, που είναι προφανώς του Κομφούκιου αρχίζει στην κινέζικη κινηματογραφική ταινία «Ο Δρόμος για το Σπίτι», το πρώτο του μάθημα στους μαθητές του χωριού ο νέος τους δάσκαλος. Η ιστορία του έρωτα του δασκάλου αυτού με την πιο όμορφη κοπέλα του χωριού είναι το θέμα της αριστουργηματικής αυτής ταινίας του Τζανγκ Γιμού, η οποία είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Μπάο Σι Ριμέμπρανς.
Το έργο αρχίζει με το γιο που επιστρέφει στο χωριό, όταν μαθαίνει ότι ο γερο-δάσκαλος πατέρας του πέθανε. Στο χωριό η μητέρα του θέλει να φέρουν τον νεκρό από την πόλη με τα πόδια. Πάντα έφερναν τους νεκρούς τους με τα πόδια. Έπρεπε να φωνάζουν όταν σκαρφάλωναν βουνά, διέσχιζαν ποτάμια και περνούσαν σταυροδρόμια. Έλεγαν του νεκρού ότι είναι ο δρόμος για το σπίτι. Όλοι του φώναζαν, για να θυμάται το δρόμο για το σπίτι.
Ο γιος προσπαθεί να μεταπείσει τη μητέρα του, γιατί ήταν πολύ δύσκολο έργο η μεταφορά του νεκρού, επειδή δεν υπήρχαν άτομα. Οι νέοι έφυγαν απ' το χωριό στις πόλεις για να βρουν δουλειά. Στο χωριό έμειναν μόνο γέροι και παιδιά. Ο γιος προτείνει στη μητέρα του να μεταφέρουν το νεκρό με τρακτέρ. «Είναι το ίδιο» της λέει «είτε τον μεταφέρουμε με τρακτέρ είτε μετά πόδια». «Δεν είναι το ίδιο» απαντάει η μητέρα του. «Ό,τι κι αν γίνει, πρέπει να τον φέρουμε με τα πόδια». Ότι δεν είναι πράγματι το ίδιο, θα συμφωνήσει καθένας που θα δει την ταινία. Όχι γιατί θα λάβει υπόψη του κάποια αδιάσειστα λογικά επιχειρήματα, τα οποία εκτίθενται στην ταινία, αλλά γιατί θα αγαπήσει τα πρόσωπα του έργου, τον τόπο όπου έζησαν και τον τρόπο με τον οποίο έζησαν. Θα συμφωνήσει με την καρδιά τον και όχι με τη λογική.
Τελικά μετά την επιμονή της μητέρας του ο νεκρός θα μεταφερθεί με τα πόδια από τους μαθητές του που συγκεντρώθηκαν από διάφορες πόλεις, για να μεταφέρουν με τα πόδια το δάσκαλο τους από την πόλη στο χωριό, αψηφώντας τον παγωμένο καιρό.
Τα πρόσωπα που αγαπήσαμε πιο πολύ είναι ένα μέρος της ζωής μας, ένας δρόμος που μας πηγαίνει στο σπίτι μας. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα της θαυμάσιας αυτής κινεζικής ταινίας. Η αγάπη είναι δρόμος. Το ίδιο όπως είναι η ειρήνη και η δικαιοσύνη και η χαρά, τα θεϊκά αυτά δώρα του Αγίου Πνεύματος προς τον άνθρωπο. Είναι τόσο όμορφη η ταινία αυτή, τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, η φύση, η ζωή στη φύση, ο αληθινός έρωτας, που θα ήταν ευχής έργον να τη δουν οι σημερινοί νέοι για να λάβουν ένα παράδειγμα του αληθινού έρωτα σε μια εποχή που επικρατεί το αμερικανικό πρότυπο του ανθρώπου χωρίς αισθήματα.
Στη ζωή ο καθένας πρέπει να έχει ένα στόχο. Σε όλα υπάρχει κάποιος σκοπός. Ποιος είναι ο στόχος και ποιος είναι ο σκοπός των ανθρώπων της νέας εποχής; Ποιος είναι ο στόχος του σημερινού μοντέλου του έρωτα χωρίς αισθήματα; Μήπως προτιμούμε τις «σχέσεις» δίχως αισθήματα, για να μην διακινδυνεύσουμε να πονέσουμε σε περίπτωση διάψευσης; Όταν η αποφυγή του πόνου μετατρέπεται σε καθημερινή τακτική, τότε καταλήγουμε μοιραία στη νοσταλγία του μηδενός. Θα προτιμούσαμε να μην είχαμε γεννηθεί.
lagouvardospot.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου