Την περασμένη Τετάρτη μετά από πολλές παραινέσεις φίλων και γνωστών ο δρόμος μου με έβγαλε στο καφέ «Αλάβαστρον», μια μικρή σχετικά αλλά πολύ φιλόξενη μουσική σκηνή με «εναλλακτική» διακόσμηση και ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που από την πρώτη στιγμή σου προξενεί το ενδιαφέρον για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Από το τραπέζι μου μπορούσα να διακρίνω πάνω στην ξύλινη σκηνή τα καθίσματα των μουσικών και τα παραδοσιακά όργανα που στέκονταν παθητικά περιμένοντας την ώρα που θα βρίσκονταν στα χέρια των ιδιοκτητών τους, που τόσο καλά γνωρίζουν πώς να τα μεταχειρίζονται…
Ο λόγος φυσικά για τους «Τακίμ» (takim στα τουρκικά σημαίνει ομάδα), το συγκρότημα που ιδρύθηκε το 2001 στην Αθήνα και αποτελείται από οκτώ δεξιοτέχνες μουσικούς την ελληνικής παραδοσιακής μουσικής: τον Θωμά Κωνσταντίνου (ούτι, λαούτο),τον Παναγιώτη Δημητρακόπουλο (κανονάκι), τον Κώστα Μερετάκη (κρουστά) ,τον Μάνο Κουτσαγγελίδη (τραγούδι) ,τον Αλέξανδρο Αρκαδόπουλο (κλαρίνο), τον Γιώργο Μαρινάκη (βιολί), τον Βαγγέλη Καρίπη (κρουστά), τον Ανδρέα Παππά (κρουστά), και τον Γιάννη Πλαγιανάκο (κοντραμπάσο).
Μια ομάδα νέων μουσικών με πολύ κέφι, χαρά και μεράκι γι’ αυτό που κάνουν, κάτι που φαίνεται από την πρώτη κιόλας στιγμή που θα ακούσει κανείς μία από τις δουλειές τους. Μια ομάδα γνωστών μουσικών με ήθος, συνέπεια και διάθεση για πειραματισμό και εύρεση ολοένα και περισσότερων ενδεχομένως άγνωστων στο ευρύ κοινό μουσικών διαδρομών.
Σύμφωνα με το βιογραφικό του συγκροτήματος το ρεπερτόριό τους περιέχει στοιχεία από την κοινή μουσική παράδοση της Ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων, με κυριότερα αυτά της Ελλάδας και της Τουρκίας. Από την Ήπειρο, τη Θράκη, τις Κυκλάδες, τον Μοριά και τη Ρούμελη μέχρι την Μικρά Ασία και την Τουρκία.
Μπορεί αυτή η μουσική πορεία να παραξενεύει μερικούς δύσπιστους όμως μια ζωντανή ακρόαση είναι ικανή να τους πείσει .Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι ΤΑΚΙΜ έχουν δημιουργήσει το δικό τους κοινό που τους ακολουθεί σε κάθε τους καλλιτεχνικό βήμα και έρχεται πάντα στις εμφανίσεις τους. Δεν είναι λίγοι αυτοί που μετά την πρώτη φορά γίνονται τακτικοί θαμώνες, πιστοί στην εβδομαδιαία συνήθεια που λέγεται Τετάρτες στο «Αλάβαστρον. Οι υπόλοιποι που έκαναν αυτή την Τετάρτη την παρθενική τους επίσκεψη στο χώρο γίνονταν αντιληπτοί αμέσως καθώς είχαν παρόμοιες αντιδράσεις: μια αγωνία, ένα ενδιαφέρον και μια έλλειψη σιγουριάς… Τα φώτα όμως χαμήλωσαν, οι αμφιβολίες χάθηκαν στο σκοτάδι και τα βλέμματα άλλαξαν αμέσως.
Η μουσική διαδρομή ξεκινούσε με τις καλύτερες προυποθέσεις…Τη φωνή του Μάνου Κουτσαγγελίδη να φέρνει ένα ανατολίτικο χρώμα στην βραδιά, το ούτι να γίνεται συνταξιδιώτης σε μέρη μαγικά και το κανονάκι να διεγείρει τα συναισθήματα του κόσμου, ο οποίος σιγά σιγά άρχιζε να κατανοεί την ομορφιά της ιδιαίτερης αλλά και τόσο οικείας μελωδίας και να χαλαρώνει συντροφιά με την παρέα του και τα ρακόμελα που ήδη από νωρίς είχαν πάρει την θέση τους στα τραπέζια.
Ένταση και ρυθμό έδιναν τα πολύτιμα κρουστά που εντυπωσίαζαν με την ταχύτητα και την απίστευτη τεχνική που χαρακτήριζαν τους δεξιοτέχνες τους, ενώ μελωδικοί σκοποί έβγαιναν από το βιολί, τον «αφανή ήρωα» της βραδιάς. Ενθουσιασμό βέβαια προκαλούσαν τα μοναδικά σόλο του κάθε μουσικού, ο οποίος εκείνη την ώρα προχωρούσε σε έναν αυτοσχεδιασμό που δεν είχε προηγούμενο. Όλη η μαεστρία του καθενός φαινόταν ακριβώς σε αυτή τη στιγμή, στα λίγα λεπτά που ο καθένας βρισκόταν μόνος του με το όργανό του και το κοινό.
Έτσι και το κλαρίνο ιδιαίτερα όταν η μουσική πλησίαζε τα μέρη της ηπειρωτικής Ελλάδας έπαιρνε την δική του ξεχωριστή θέση και μονοπωλούσε το ενδιαφέρον. Γνώριμος ήχος για κάθε Έλληνα, ανατριχιαστικός για ορισμένους και με μεγάλη δυναμική, κάτι που κατά τη γνώμη μου δυσχεραίνει και το έργο του μουσικού, στο χέρι του οποίου είναι να φανεί η διαφορά. Η διαφορά στον τρόπο παιξίματος ,στην προβολή της μοναδικότητας του ήχου, στον χειρισμό αυτού του «εργαλείου».
Η βραδιά ερχόταν στο τέλος της και όλοι είχαν δικαιωθεί για την επιλογή τους , ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που εκμεταλλεύονταν τον μικρό χώρο ανάμεσα στα τραπέζια για να ρίξουν και μια στροφή. Αυτή είναι η ομορφιά όμως: να νιώθει κανείς ότι μπορεί να εκφραστεί, να έρθει σε επαφή με μουσικές που δεν έχε ξανακούσει ή δεν συνηθίζει να ακούει καθημερινά αλλά μιλούν στην ψυχή του και αποσπούν μέρος του είναι του .Γιατί μπορεί να είμαστε Ευρωπαίοι, όμως η ψυχή μας είναι στραμμένη προς την Ανατολή. Αυτό τουλάχιστον νιώθω εγώ…
Ένα μοναδικό ταξίδι στις μουσικές της Ανατολής που αξίζει να ζήσει κανείς. Ένας όμορφος χώρος που γεμίζει θετικά συναισθήματα και μελωδίες μέσα σε λίγη ώρα δημιουργώντας πολύ ζεστή και φιλική ατμόσφαιρα.
Άλλωστε όπως λέει και ο Πλάτωνας, «μουσική δίνει ψυχή στις καρδιές και φτερά στην σκέψη»...
Για αυτούς που θέλουν να γνωρίζουν τις δισκογραφικές τους δουλειές:
Το 2005 κυκλοφόρησε το ομώνυμο album «TAKIM» σε παραγωγή του Παντελή Θαλασσινού για την MBI/thesis.
Την ίδια χρονιά συμμετείχαν στο cd του Νίκου Ξυδάκη «Ημερολόγιο Δεύτερο» (Mercury Records) καθώς και στο soundtrack της ταινίας «Babam ve Oğlum» (Cantini Music) , σε μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα.
Για όσους επιθυμούν να τους απολαύσουν από κοντά:
Οι ΤΑΚΙΜ θα βρίσκονται για μια ακόμα Τετάρτη στο καφέ «Αλάβαστρον».
Έπειτα θα μπορείτε να τους δείτε στο Γκάζι μαζί με τους Burger Project.
Ορίστε πώς ανακοινώνουν οι ίδιοι οι Burger Project την συνεργασία τους με τους Takim στην σελίδα τους στο Facebook:
Η μεγάλη συνεργασία της δεκαετίας είναι γεγονός! Ήρθε για να μείνει και αφού θα μείνει ολάκερον το Μάρτιο θα πει κι ένα τραγούδι παραπάνω! Οι Τακίμ και το Σχέδιον Μπιφτέκ συγγράφουν ένα μοναδικό τσελεμεντέ με μπόλικα μπαχάρια, καλλιγραφικές γραμμές σαντιγίς και τσιπουράκι βιενέζ. Μη μας ρωτάτε, δεν ξέρουμε πως φτάσαμε ως εδώ, ήταν κάτι που μαγειρευόταν από τα παιδικά μας χρόνια και τώρα που γεράσαμε θα μάθουμε και γράμματα. Be there, brothers and sisters!!!
Φωτογραφίες άρθρου:AKE Michra PhoTOgrAphY
Copyright © Ake Michra (Aikaterina Archimandritou photography)
athens.cafebabel.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου