Μία τιμωρία για κάθε έγκλημα

Σύνταγμα της Ελλάδας, άρθρο 1, παράγραφος 3: «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα».
Άρθρο 2, παράγραφος 1. «Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας».
Άρθρο 4, παράγραφος 1. «Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου», παράγραφος 2. «Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις».
Άρθρο 5, παράγραφος 2. «Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων. Εξαιρέσεις επιτρέπονται στις περιπτώσεις που προβλέπει το διεθνές δίκαιο».

Όλα τα παραπάνω τμήματα από τον καταστατικό χάρτη της χώρας, που είχε γίνει κουρελόχαρτο πολύ πριν την άφιξη της τρόικας στην Αθήνα, αποτελούν τον καλύτερο δυνατό σχολιασμό στα κλειστά παράθυρα και τις μισοκατεβασμένες γρίλιες που κρύβουν πίσω τους κατατρομαγμένες ψυχές μοναχικών ανθρώπων. Ισχυροί και ανίσχυροι αυτού του τόπου πληρώνουν τοις μετρητοίς τους εθνικούς πόρους που έκλεβαν με δόσεις οι πολιτικοί διαχειριστές του μεταπολιτευτικού εκτρώματος. Όλοι κάνουν απέλπιδες προσπάθειες να μην συναπαντήσουν το τέλος τους μαζί με το μαχαίρι του ληστή. Οι Έλληνες είναι φυλακισμένοι χειμώνα-καλοκαίρι στα σπίτια τους και σηκώνουν το αβάσταχτο φορτίο των μαύρων σκέψεών τους. Αυτοεξόριστοι από τη ζωή και την ανεμελιά περνούν άσχημα για να αποφύγουν τα χειρότερα. Κρύβονται στο καβούκι τους γνωρίζοντας ότι η εύθραυστη ηρεμία τους μπορεί να θρυμματιστεί το ίδιο εύκολα με την θωρακισμένη εξώθυρά τους. Περπατούν στη γειτονιά και κάθε τόσο κοιτούν πίσω τους μην τυχόν και τους ακολουθήσει ένας από τις πολλές χιλιάδες των παραβατικών, που δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για τα δικαιώματα των άλλων. Στις χώρες από τις οποίες προέρχονται οι περισσότεροι, η λέξη «δικαίωμα» ταυτίζεται με το όπλο, την ισχύ, τον εξαναγκασμό, τη βία, την επιβολή. Όσο προχωράει η νύχτα, οι συμπατριώτες μας σκιάζονται, επιταχύνουν βήμα και θυμίζουν τους Έλληνες της Κατοχής που βιάζονταν να γυρίσουν στις εστίες τους πριν την απαγόρευση της κυκλοφορίας. Η προστασία της ζωής, της αξίας του ανθρώπου, ο σεβασμός, η ισότητα, η τιμή, η ελευθερία και η περιουσία των αιματοδοτών του παραδομένου κράτους υπάρχουν μόνο ως κείμενα και προεκλογικά τρικ όσων ποντάρουν στο έσχατο όριο της ανθρώπινης αντοχής, δηλαδή στην ελπίδα.

Οι «κονσιλιέρε»

Ο αριθμός των θυμάτων, τα κατασφαγμένα κορμιά, οι βιασμένες ψυχές, τα στραγγαλισμένα όνειρα και οι καρδιές των συγγενών που σπαρταρούν από την ανησυχία όταν «δεν σηκώνει το τηλέφωνο» δεν λένε κάτι στους εκπρόσωπους τύπου των δουλεμπόρων και στα ελληνόφωνα πολιτικά υποκαταστήματα της διεθνούς μαφίας. Ούτε τα όσια και τα ιερά, τα οικογενειακά κειμήλια, τα δώρα ενός γάμου, τα χρυσαφικά της γιαγιάς από την Σμύρνη, τα μπρούτζινα που φυγάδευσε ένας πρόγονος από την Πόλη δεν συγκινούν τους θεματοφύλακες του δικαιώματος τους ξένου να εισβάλλει στο σπίτι σου για να σε κλέψει, να σε σπάσει στο ξύλο, να σε απειλήσει, να σε βιάσει, να σε σκοτώσει. Η κατάντια είναι τόσο μεγάλη κι η αποφορά από την απόλυτη σήψη τόσο έντονη που χτυπάει ακόμα και τα άψυχα υλικά της συσκευής της τηλεόρασης. Εκεί βλέπεις ηθικά ράκη όπως διάφοροι αρλεκίνοι υπουργοί που μιλούν για «αποσυμφόρηση» του σωφρονιστικού συστήματος! Σε απλά ελληνικά θέλουν να βγάλουν έξω όσα αποβράσματα μπορούν για να ξεσκιστούν οι ζωές ακόμα περισσότερων φιλήσυχων ανθρώπων. Πάντα οι μαφίες, οι οικογένειες με τα τεράστια αποθεματικά ματωμένου χρήματος, έχουν ανάγκη από «κονσιλιέρε», νομικούς, οικονομικούς και επιχειρηματικούς συμβουλάτορες. Πάντα τους προσέχουν, τους φροντίζουν, τους ποτίζουν με το αφιόνι της συμμετοχής στη φαύλη εξουσία τους. Αρκεί να μην συγκρουστούν ποτέ τα συμφέροντά τους. Σ' αυτές τις περιπτώσεις είθισται να νικούν οι... οικογένειες.

Κρεμάστε τους ψηλά!

Η λύση για το πρόβλημα των ελεύθερων-πολιορκημένων Ελλήνων που κλειδαμπαρώνονται μέσα στον καύσωνα και ανάβουν το κλιματιστικό στο φουλ είναι απλή: Όποιος παραβαίνει το νόμο να πηγαίνει φυλακή και να κάθεται εκεί όσο προβλέπεται. Ούτε χάρες, ούτε αναστολές, ούτε υφ' όρους απολύσεις, ούτε αποσυμφορήσεις. Καμία κατανόηση, καμία ανοχή, κανένα έλεος. Σκέτος νόμος. Αυτός από μόνος του, αν τηρηθεί, μπορεί να αποτελέσει μια χαρά «εργαλείο» επανένταξης στην κοινωνία. Και κάτι τελευταίο. Η Αμερική άρχισε να γίνεται υπερδύναμη όταν οι νόμοι της ήταν απλοί, είχαν καθολική ισχύ και άμεση εφαρμογή. Η κλοπή αλόγου σε οδηγούσε την κρεμάλα...

Δημοσιεύτηκε στην «Κυριακάτικη Δημοκρατία» στις 29/7/2012

adiavroxoi.blogspot.gr