Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

Σκότωνε ανθρώπους με... ένα κουμπί από χιλιόμετρα

Η αίθουσα τηλε-διακυβέρνησης
των μη επανδρωμένων βομβαρδιστικών (drones)
Επί έξι χρόνια σημάδευε ανθρώπους, εστιάζοντας πάνω τους τα υπέρυθρα "μάτια" των μη-επανδρωμένων αεροσκαφών (drones) UAV Predator και κατόπιν, τους σκότωνε... πατώντας ένα κουμπί. Έπαθε νευρικό κλονισμό, παραιτήθηκε και σήμερα ζει στο πατρικό του στη Μοντάνα, προσπαθώντας να συνέλθει με τη βοήθεια ψυχιατρικής αγωγής.

Ακούγεται σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ωστόσο είναι πραγματικότητα: ένας στρατιώτης στο Μεξικό πατάει ένα κουμπί και ένας άλλος άνθρωπος πέφτει δευτερόλεπτα μετά, νεκρός στην άλλη άκρη του κόσμου.

Μια μέρα όμως, συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να το κάνει πια.
Είναι η ιστορία του 27χρονου αμερικανού στρατιώτη Μπράντον Μπράιαντ από τη Μοντάνα, ο οποίος υπηρέτησε για έξι χρόνια στην Αεροπορία των ΗΠΑ (USAF) στο Νέο Μεξικό, με ειδικότητα χειριστή UAV Predator, που πετάνε επί 24ώρους βάσεως πάνω από περιοχές, όπως το Αφγανιστάν.

Όπως αναφέρεται σε ρεπορτάζ του Der Spiegel, που αναδημοσιεύει το ΒΗΜΑ, κλεισμένος μέσα στα σκοτεινά κοντέινερ στο Νέο Μεξικό, απ' όπου διεξάγεται ο χειρισμός των UAV, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πραγματική περιοχή επιχειρήσεων, ο Μπράιαντ πέρασε το μεγαλύτερο μέρος των έξι αυτών ετών (2005-2011), βλέποντας στον υπολογιστή του ανθρώπινους στόχους και εξολοθρεύοντάς τους.

«Είδα άνδρες, γυναίκες και παιδιά να σκοτώνονται μπροστά στα μάτια μου όλο αυτό το διάστημα» ανέφερε ο Μπράιαντ σε συνέντευξη του στο γερμανικό περιοδικό Spiegel. «Ποτέ δε πίστευα ότι θα μπορούσα να σκοτώσω τόσο πολύ κόσμο. Για την ακρίβεια, πίστευα ότι δεν μπορούσα να σκοτώσω κανέναν!», εξομολογείται, ενθυμούμενος την πρώτη φορά που έγινε δολοφόνος, όταν εκτόξευσε ένα βλήμα Hellfire σκοτώνοντας δύο ανυποψίαστους ανθρώπους στο Αφγανιστάν.

«Είδα δυο άντρες να πέφτουν νεκροί κι έναν άλλον, με κομμένο το ένα του πόδι, να σφαδάζει στο έδαφος, την ώρα που πίδακες αίματος έπεφταν στην άσφαλτο» λέει.

Και προσθέτει: «Έκλαψα στο δρόμο όταν γύριζα σπίτι εκείνη την ημέρα και πήρα τηλέφωνο να μιλήσω στη μητέρα μου. Ένιωθα αποκομμένος από την ανθρωπότητα για περισσότερο από μια εβδομάδα».

Κατατάχτηκε στην Αεροπορία τυχαία, μόλις άκουσε ότι τα δίδακτρα για φοίτηση στο Πανεπιστήμιο ήταν δωρεάν.

Βγήκε πρώτος στη τάξη του και τοποθετήθηκε σε μια στρατιωτική μονάδα συλλογής πληροφοριών, μαθαίνοντας να αναλύει δεδομένα από αεροφωτογραφίες και μετεωρολογικά δεδομένα ενώ στη συνέχεια, σε ηλικία 20 ετών, αναβαθμίστηκε σε χειριστή αισθητήρων (δηλαδή Β' κυβερνήτη) που διαθέτουν τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη UAV Predator.


Μια όμως αποστολή πάνω από το Αφγανιστάν είναι καρφωμένη στο κεφάλι του και δεν θα την ξεχάσει μέχρι να πεθάνει. Στόχος ήταν ένα οίκημα σε απόσταση 10.000 χλμ. από αυτόν, στο ορεινό Αφγανιστάν, που οι ντόπιοι το χρησιμοποιούσαν ως στάνη για πρόβατα και κατσίκες.

Ο χειριστής που καθόταν δίπλα του εκτόξευσε τον πύραυλο πιέζοντας ένα κουμπί και οι επόμενες στιγμές του φάνηκαν αιώνας ολόκληρος.

«Συνολικά πέρασαν 16 δευτερόλεπτα μέχρι να φτάσει το στόχο του, αλλά μου φάνηκε σαν αργή κίνηση. Μέχρι και τη τελευταία στιγμή θα μπορούσα να αστοχήσω αν ήθελα, να στρέψω αλλού τον πύραυλο», διηγείται ο 27χρονος χειριστής, συνεχίζοντας «όμως, 3 δεύτερα πριν ο πύραυλος ανατινάξει το σπίτι, ένα παιδί εμφανίστηκε στη γωνία του δρόμου. Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι μια λάμψη, το σπίτι να καταρρέει και το παιδί να εξαφανίζεται. Μου ήρθε εμετός.
Ρώτησα τον διπλανό μου: «Μόλις σκοτώσαμε ένα μικρό παιδί;» για να πάρω απάντηση, από τα μικρόφωνα, από κάποιον ανώτερο στρατιωτικό «όχι, αυτό που σκοτώσατε ήταν ένας σκύλος». «Ένας σκύλος σε δυο πόδια;», αναρωτήθηκα»
.

Έπειτα από την αποστολή αυτή, ο Μπράιαντ αποξενώθηκε πλήρως από φίλους, οικογένεια, ακόμη και την κοπέλα του και υπέφερε από συστηματική έλλειψη ύπνου βρίσκοντας διέξοδο στη γυμναστική.

Μέχρι που μια μέρα, εν ώρα υπηρεσίας, άρχισε να φτύνει κυριολεκτικά αίμα πάνω στα μόνιτορ, κατέρρευσε σωματικά και μεταφέρθηκε επειγόντως σε στρατιωτικό νοσοκομείο. Μπορεί να μην είχε ρίξει ούτε μία σφαίρα αλλά η διάγνωση των στρατιωτικών γιατρών ήταν σαφής: διαταραχή μετα-τραυματικού στρες μάχης.

Λίγο μετά κατάλαβε ότι δεν θα μπορούσε να συνεχίσει αυτό που κάνει με αποτέλεσμα τελικά να παραιτηθεί από την Αεροπορία και να επιστρέψει στον τόπο καταγωγής του προσπαθώντας να ξεχάσει τι έζησε για έξι χρόνια.

Θυμάται τη στιγμή που αποφάσισε να τα αφήσει όλα πίσω του και να αρχίσει μια καινούργια ζωή.


«Ήταν η μέρα που έπρεπε να πάω και να υπογράψω την επόμενη σύμβαση εργασίας μου. Δεν μπόρεσα να το κάνω. Ήταν η μέρα που, μπαίνοντας στο θάλαμο επιχειρήσεων, έπιασα τον εαυτό μου να ρωτάει τους συνάδελφους μου «μάγκες, ποιους γαμ... θα σκοτώσουμε σήμερα;»».

Η ψυχική του υγεία δεν έχει αποκατασταθεί. Καθημερινά παλεύει, με τη βοήθεια ειδικών, για να διαχειριστεί τις ενοχές και την αδυναμία του να αναγνωρίσει ελαφρυντικά στον εαυτό του για την εξ αποστάσεως φονική εργασία που έκανε επί έξι ολόκληρα χρόνια.

pentapostagma.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου