Νικημένος

Μία Ελλάδα κολλημένη στις οθόνες των τηλεοράσεων να ακούει για παράκτιες εταιρείες και τραπεζικούς λογαριασμούς ίσα με τον προϋπολογισμό της Ελλάδας. Πολιτικοί όλων των τάξεων και όλων των παρατάξεων. Πολιτικοί που έχουν βολέψει τα 30 τους, τα 40 τους, τα 50 τους, τα 60 τους και τον οικογενειακό τους τάφο. Πολιτικοί που ψάχνουν έναν πατέρα εθνάρχη και πολιτικοί που ψάχνουν μία υποψία αριστερού κυττάρου στο γενεαλογικό τους δέντρο, για να δικαιολογήσουν την βουλευτική τους έδρα.

Από κάτω ένας λαός ζει σε μία άλλη γη. Στην Γη των Ψυχοφάγων. Η υποψία περηφάνιας που μπορεί να είχε ο καθένας γκρεμίζεται από τον πιο ρηχό γκρεμό του πλανήτη: τον ενδιάμεσο. Το ανθρωποειδές που σε συνδέει με την εξουσία και που θα σε βοηθήσει να «τρυπήσεις» τιμολόγια, να σου βρει «πόρτα» για την επιδότηση, να δώσει μία θέση στο παιδί σου για το δημόσιο. Το πολιτικό μας Εγώ είναι πλέον χωρισμένο στα δύο: στην υπερηφάνεια και στην επιβίωση. Αυτός ο λαός δεν έχει πλέον σύντροφο να κατέβει στο δρόμο και έχει αφήσει τον εαυτό του έξω από την κρεβατοκάμαρα γιατί δε μπορεί να ονειρεύεται πια.

Λιγδοπλυμμένα ανθρωπάκια περνούν κάθε μέρα από τα «παράθυρα» των τηλεοράσεων λέγοντας κάθε ασυναρτησία τους κατέβει. Λογαριασμοί διοικητών οργανισμών, υψηλόβαθμων κρατικών υπαλλήλων, μοσχοπλυμμένων δημοσιογραφίσκων, συζύγων πολιτικών που φαντάζουν σαν την προίκα της πριγκίπισσας Σοφίας, γίνονται στα αφτιά του λαού κινέζικο βασανιστήριο.

Αποσβολωμένοι και χωρίς καμία επιλογή αντίδρασης βλέπουμε το χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτου μας και αντί να κλείσουμε την τηλεόραση, κλείνουμε το κλιματιστικό μήπως και μειώσουμε το λογαριασμό της ΔΕΗ. Και εκεί που θέλεις να νιώσεις ίσος με τον συνδικαλιστή που επιτίθεται στον πολιτικό on air υπερασπιζόμενος τα δικά σου δικαιώματα, βλέπεις στα μάτια του την κρυμμένη επιθυμία για το βουλευτιλίκι και θέλεις να γίνεις αντάρτης για μια φορά στην ζωή σου. Να πάρεις τα βουνά, να πάρεις ένα όπλο και να ουρλιάξεις για την περηφάνια που έχεις ακόμη μέσα σου. Μα ξαφνικά θυμάσαι ότι αυτή την περηφάνια την «πούλησες» το πρωί σε έναν υπάλληλο για να μειωθεί το πρόστιμο της εφορίας για να μη χάσεις το σπίτι σου. Κάνεις πίσω... φοράς τις πιτζάμες που αγόρασες στο συνοικιακό κινέζικο εμπορικό, τις παντόφλες που πήρες μόλις 3 ευρώ μετά από μισή ώρα παζάρι, ζεσταίνεις να φας τις μπριζόλες με μόνο 4 ευρώ το κιλό από το μεγάλο super market που ήρθε στην γειτονιά, κοιτάς τον έρωτα της ζωής σου να αποκοιμιέται κατάκοπος στην τιμή ευκαιρίας πολυθρόνα που αγόρασες πρόπερσι και βάζεις το παιδί σου στην κούνια που αγόρασαν οι γονείς σου με 12 μηνιαίες δόσεις. Είναι η στιγμή της κάθε μέρας που νιώθεις λαός, δηλαδή νικημένος.

simplemangreek.blogspot.gr