Η παραδοσιακή Δεξιά και το ιδεολογικό αδιέξοδο του ΣΥΡΙΖΑ.

Από τα πρώτα χρόνια της απελευθέρωσης και της δημιουργίας του σύγχρονου ελληνικού κράτους εισήχθη στη χώρα μας το αστικό πολίτευμα της αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ένα πολίτευμα ολιγαρχικό που λειτουργεί μόνο με κόμματα (και κυρίως τις κομματικές ελίτ) το οποίο όμως προϋπέθετε αστική βιομηχανική κοινωνία στην οποία η άρχουσα τάξη είναι αυτή των προυχόντων βιομηχάνων μεγαλοαστών. Όμως τέτοια αστική βιομηχανική κοινωνία και αντίστοιχη ολιγαρχική οικονομική τάξη μεγαλοαστών δεν υπήρχε.

Έτσι δημιουργήθηκε μια νόθα πολιτικοοικονομική κατάσταση. Είχαμε ένα ολιγαρχικό πολίτευμα που φυσιολογικά δημιούργησε μια πολιτική ελίτ, χωρίς όμως να υπάρχει από κοινωνικοοικονομικής πλευράς η αντίστοιχη μεγαλοαστική οικονομική ελίτ. Δηλαδή μια κοινωνικοοικονομική ολιγαρχία που θα ορθωνόταν απέναντι στο πολιτικό σύστημα με βάση την παραγωγική της ισχύ και θα έθετε στην ουσία τους κανόνες του πολιτικοοικονομικού παιχνιδιού. Τη θέση αυτής της ανύπαρκτης κοινωνικοοικονομικής ολιγαρχίας την κατέλαβε μια ολιγαρχία οικονομικού παρασιτισμού με κύριες πηγές άντλησης πλούτου τα δημόσια ταμεία και τον τριτογενή τομέα της οικονομίας.

Και οι δύο ελίτ τόσο η κλειστή οικογενειοκρατική (φυσική εξέλιξη αφού τίποτα δεν την αμφισβητούσε) πολιτική ελίτ όσο και η παρασιτική οικονομική ελίτ, όπως ήταν επόμενο σύντομα διαπλέχτηκαν σε μια κρατικοδίαιτη πολιτικοοικονομική ολιγαρχία, η οποία δημιούργησε ένα τεράστιο κράτος και έναν δαιδαλώδη γραφειοκρατικό μηχανισμό που εξυπηρετούσαν μόνο τους νέους ολιγάρχες μέσα από πρακτικές πολιτικοοικονομικής και εκλογικής πελατείας.

Η κατάσταση αυτή βόλευε τόσο την οικογενειοκρατική Δεξιά, γιατί δεν δημιουργούσε κινδύνους κοινωνικής ανατροπής της από νέες παραγωγικές δυνάμεις, όσο και την Αριστερά που ιδεολογικός της προσανατολισμός είναι πάντα το μεγάλο κράτος πατερούλης. Το αποτέλεσμα ήταν να κτυπηθεί (και από τη Δεξιά και την Αριστερά) κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία που ήταν έξω από το κρατικοδίαιτο πολιτικοοικονομικό σύστημα εξουσίας. Για το λόγο αυτό και δεν υπήρξε ποτέ σοβαρή οικονομική ανάπτυξη στη χώρα μας.

Μόλις η χώρα άρχισε να δυσκολεύεται να δανείζεται άλλο πλέον από τις αγορές, το παρασιτικό πολιτικοοικονομικό σύστημα έσπευσε αμέσως στην αγκαλιά των δανειστών ξεπουλώντας την Ελλάδα, για να συνεχίσει να έχει πρόσβαση σε δανεικά, την κύρια πηγή του πλουτισμού του. Δανεικά όμως που τα χρεώνουν στο λαό. Αυτό ακριβώς εκπροσωπούν τα μνημόνια και για το λόγο αυτό ολόκληρο το πολιτικοοικονομικό σύστημα με τα παπαγαλάκια του έσπευσε σε υποστήριξη της τρόϊκας, προδίδοντας το λαό.

Τώρα, μέσα σε όλο αυτό το χαλασμό και την οικονομική καταστροφή, η οποία απαιτεί επειγόντως οικονομική ανάπτυξη, έχουμε μια πολιτική ελίτ (Δεξιάς και Αριστεράς) και μια οικονομική ελίτ αποτελούμενη κύρια από κρατικοδίαιτα παράσιτα ή «νταβατζήδες» (όπως τους αποκάλεσε κάποιος πολιτικός). Και οι δύο αυτές ελίτ μισούν την οικονομική ανάπτυξη νέων κοινωνικών δυνάμεων. Η μεν Νέα Δημοκρατία είναι η γνωστή οικογενειοκρατική Δεξιά η οποία θέλει το μεγάλο κράτος για να συνεχίσει να εξασφαλίζει την εκλογική της πελατεία και την μη ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που μοιραία θα αμφισβητήσει την εξουσία της. Η δε Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί τη γνωστή αριστερή ιδεολογία του μεγάλου κράτους και της καταπολέμησης της ιδιωτικής οικονομικής ανάπτυξης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, με την ιδεολογία που πρεσβεύει και την οποία επαναδιατύπωσε και στην πρόσφατη ιδεολογική του Διακήρυξη, βρίσκεται σε ένα αδιέξοδο στην πορεία του προς την εξουσία. Ενώ η χώρα χρειάζεται επειγόντως οικονομική ανάπτυξη την οποία μόνο η ιδιωτική παραγωγική και όχι η κρατικοδίαιτη παρασιτική πρωτοβουλία μπορεί να δώσει, την ίδια στιγμή αρνείται αυτή την προοπτική και διακηρύσσει την δημιουργία ενός ακόμα μεγαλύτερου κράτους πατερούλη.

Όμως τα αδιέξοδα της παραδοσιακής Δεξιάς και της κρατικιστικής Αριστεράς δείχνουν ότι το σύνολο του εξουσιαστικού καθεστώτος είναι σε αδιέξοδο και δυστυχώς η ίδια η Ελλάδα είναι σε αδιέξοδο. Η κοινωνία είναι ανήμπορη και απογυμνωμένη από παραγωγικές δυνατότητες οι οποίες θα ανέτρεπαν αυτό το καθεστώς που καταπνίγει κάθε δυνατότητα.

Αυτό το αδιέξοδο θα πρέπει να σπάσει όπως ακριβώς (από τα πρώτα χρόνια) δημιουργήθηκε. Δηλαδή με επέμβαση εκ των άνω. Όπως δηλαδή καπελώθηκε η ελληνική κοινωνία με ένα εξουσιαστικό σύστημα που την κατέπνιξε και δεν την άφησε να απελευθερωθεί από τον ραγιαδισμό, με τον ίδιο τρόπο θα πρέπει να αφαιρεθεί αυτό το καπέλο ώστε να απελευθερωθεί η κοινωνία και να αναπτύξει τις δικές της δυνατότητες και τις δικές της αξίες. Δηλαδή με αλλαγή του ολιγαρχικού εξουσιαστικού συστήματος μέσα από την αλλαγή του καταστατικού χάρτη της χώρας.

hassapis-peter.blogspot.gr