Δήμητρα ΑγγελίδουΚυριακή πρωί στο όμορφο και συννεφιασμένο Νιχώρι Βοσπόρου η εκκλησία του Αγίου Νικολάου καλούσε τον λιγοστό κόσμο που πλέον ζει και εκκλησιάζεται εκεί να έρθει και να συμμετέχει και σε αυτή την Θεία Λειτουργία.
Σε έναν όχι ιδιαίτερα μεγάλο αλλά αρχοντικό ναό, λοιπόν, της κοινότητας του Νεοχωρίου συγκεντρώθηκαν και αυτή τη φορά οι ελάχιστοι πιστοί που βρίσκονται εκεί για να συμμετέχουν με ευλάβεια στο πιο σημαντικό μυστήριο της Εκκλησίας. Με χαρακτηριστική ηρεμία και προσήλωση τελέστηκε το μυστήριο και ο ιερέας π. Αγαθάγγελος Σίσκος, βιβλιοφύλαξ των Πατριαρχείων, μίλησε στο κήρυγμά του για το Ευαγγέλιο της ημέρας ερμηνεύοντας την παραβολή του Χριστού.
Ο μεταβυζαντινός ναός του Αγίου Νικολάου κτίστηκε το 1818 επί Σουλτάνου Μαχμούτ Β΄(1785 – 1839). Πρόκειται για μια από τις άλλοτε πλουσιότερες ενορίες της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως, η οποία το 1740 πλήρωνε εμβατίκιο 220 γρόσια.
Είναι μάλιστα αξιοσημείωτο ότι ανάμεσα στους τάφους που σώζονται στον ανατολικό περίβολο διακρίνονται του Κωνσταντίνου Αντ. Καραθεοδωρή (1802 – 1879)[1], Καθηγητή της Ιατρικής Σχολής της Κωνσταντινουπόλεως και προσωπικού ιατρού των Σουλτάνων Μαχμούτ Β΄ (1785 – 1839) και Αμπντούλ Μετζίτ Α΄ (1823 – 1861), καθώς και της οικογένειας του Αμβρόσιου Θεοδ. Μαυρογορδάτου, εμπόρου και τραπεζίτη.
Στα σωζόμενα αγιάσματα περιλαμβάνονται της Αγίας Παρασκευής στο λόφο πάνω από το Βιτσέντσι, το οποίο αποτελεί παλαιό κτήμα του Αγίου Γεωργίου. Επίσης, δεν σώζονται του Αγίου Θεράποντος στο μαχαλά Κεραμίτ, των Βλαχερνών που υπήρχε σε θολωτό υπόγειο πάνω από τα υψώματα της Στένης και της Αγίας Τριάδος στην οικία του Χρήστου Μπονοπάρτη.
Ένας ορθόδοξος χριστιανικός Ναός σε μια κοινότητα της Κωνσταντινούπολης με μεγάλο ενδιαφέρον και ομορφιά,αυτή του Νοεχωρίου Βοσπόρου ή Yeniköy Boğaziçi όπως λέγεται σήμερα. Μια από τις πολλές περιπτώσεις περιοχών της Πόλης όπου ένας Έλληνας αισθάνεται οικεία και γνώριμα και θέλει να επισκέπτεται συχνά. Μια φυσική ομορφιά που προκύπτει από τον συνδυασμό του καταπράσινου τοπίου με την θάλασσα, που τον μήνα αυτό του Φθινοπώρου παίρνει τις πιο σκούρες μπλε και γκρι αποχρώσεις. Ένα αίσθημα υποβολής και ελευθερίας της σκέψης και των συναισθημάτων απέναντι σε αυτή την μελαγχολική ομορφιά και τη θέα του Βοσπόρου με τους αμέτρητους γλάρους που ταξιδεύουν στον ουρανό.
[1] Ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή του Αντωνίου, αδελφού του Στεφάνου Θεοδ. Καραθεοδωρή, γεννήθηκε στην Ανδριανούπολη το 1802. Πραγματοποίησε γυμνασιακές σπουδές στο Βουκουρέστι και σπούδασε την ιατρική στο Παρίσι και την Πίζα. Το 1830 ανέλαβε καθηγητική έδρα στην Ιατρική Σχολή της Κωνσταντινουπόλεως. Διετέλεσε προσωπικός ιατρός των Σουλτάνων Μαχμούτ Β΄ (1785 – 1839) και του υιού του Αμπντούλ Μετζίτ Α΄ (1823 – 1861). Υπήρξε έφορος της Πατριαρχικής Μεγάλης του Γένους Σχολής και επίτροπος των ελληνικών φιλολογικών ιδρυμάτων της Πόλεως.
pemptousia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου