Στην εφ. «ΤΟ ΒΗΜΑ» της 29ης Σεπτεμβρίου 2013, δημοσιεύτηκε μια έρευνα με θέμα: «μίσος και βία στα σχολεία». (Γνωστό και ως «bullying»). Στο κείμενο περιγράφονται φαινόμενα βίας και κυρίως -ως απόρροια των γνωστών γεγονότων- η δράση της Χρυσής Αυγής στις τάξεις και τον αύλειο χώρο. Περιέχεται επιπλέον και δήλωση του κ. Θ. Παπαθεοδώρου, πρώην υφυπουργού παιδείας και πανεπιστημιακού, για το ζήτημα. Μεταξύ άλλων σημειώνει: «Μην ξεχνάτε ότι ο ρατσισμός και ο φασισμός δουλεύουν πάνω στους κοινούς άξονες του εκφοβισμού και της απαξίωσης των αξιών της δημοκρατίας στο σχολείο, όπως και στην κοινωνία. Γι’ αυτό συνδέσαμε από την αρχή την δράση του “Παρατηρητηρίου κατά της βίας” με την αναβάθμιση της πολιτειακής παιδείας και, σε πρώτη φάση, με την ένταξη στις σχολικές δραστηριότητες ειδικών προγραμμάτων για τους μαθητές».
Ως συνήθως κανείς δεν ασχολείται με τα γενεσιουργά αίτια του φαινομένου της σχολικής βίας, αλλά όλοι τρέχουν, λαχανιασμένοι και περιδεείς, πίσω του.
Μίλησε ο πρώην υφυπουργός για «πολιτειακή παιδεία». Αν τον ερμηνεύω σωστά, οφείλει το σχολείο, κυρίως στην κρίσιμη, εξοπλιστική ηλικία του δημοτικού, να διδάσκει και να εμφυσεί στους μικρούς μαθητές τις πανανθρώπινες αξίες της ελευθερίας, της δημοκρατίας και του αλληλοσεβασμού. («Πολιτειακή παιδεία», μάλλον είναι η καλλιέργεια του δημοκρατικού φρονήματος. Αρέσκονται οι «διανοούμενοι» στους γριφώδεις νεολογισμούς). Ουδείς διαφωνεί. Είμαστε η γενέθλιος χώρα της δημοκρατίας, ο τράχηλός μας δεν αντέχει ζυγούς, φασισμούς και ναζισμούς. Ελέγχεται όμως ο κ. καθηγητής και όλο το αποσβολωμένο σύστημα -οι «συνήθεις χάσχακες» που θα ‘λεγε και ο Ζουράρις- για ασυμφωνία λόγων και πράξεων: Τι εννοώ;
Στα παλαιότερα βιβλία Γλώσσας του Δημοτικού σχολείου -προ του 2006- στο γ’ τεύχος Γλώσσας Στ’ Δημοτικού, στην σελίδα 75, περιεχόταν ο κλασσικός ορισμός της δημοκρατίας του Περικλή. Το περίφημο χωρίο του Θουκυδίδη, από το Β,37… «και όνομα μεν διά το μη ες ολίγους, αλλ’ εις πλείονας οικείν δημοκρατία κέκληται», το πολίτευμά μας λέγεται δημοκρατία, επειδή την εξουσία δεν την ασκούν λίγοι πολίτες, αλλά όλος ο λαός και ούτω καθεξής.
Προφανώς, όταν οι συγγραφείς «μαγείρευαν» τα νέα βιβλία, είχαν, πιστεύω, υπ’ όψιν τους τι περιείχαν τα παλιά. Γνωρίζουμε ότι, αν δεν κατέθετες πιστοποιητικό προοδευτικότητας και… νεοταξικής αριστεροφροσύνης, ανάθεση συγγραφής δεν έπαιρνες. Γιατί, λοιπόν, δεν συμπεριελήφθη το θαυμάσιο κείμενο, «ο ύμνος στην δημοκρατία», όπως αποκαλείται, και στα νέα βιβλία Γλώσσας; Τέτοιου είδους προγραφές και λογοκρισίες, δεν συμβαίνουν μόνο σε καθεστώτα, που διαφωνούν με το περιεχόμενο αυτών των κειμένων; Μήπως η φράση του κειμένου «για τα δημόσια αξιώματα προτιμώνται εκείνοι που είναι ικανοί και τα αξίζουν και όχι εκείνοι που ανήκουν σε μία ορισμένη τάξη» ήταν πολύ ενοχλητική για τους «κληρoνομικώ δικαιώματι» πολιτικούς και πολιτικάντηδες της χώρας; Στους πορφυρογέννητους τζιτζιφιόγκους, που από την μέρα που γεννιούνται χρίονται υπουργοί; Στο ίδιο βιβλίο, φιλοξενούνταν και απόσπασμα από την αριστουργηματική τραγωδία του Αισχύλου «Πέρσαι», το περίφημο «ω παίδες Ελλήνων, ίτε, ελευθερούτε πατρίδ’…», ο ύμνος της φιλοπατρίας. Και αυτό κρίθηκε μάλλον βαρύ και δύσπεπτο, εθνικιστικό, για τα παιδιά και αφαιρέθηκε. Στο ίδιο τεύχος και ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν», οι πέντε πρώτες στροφές του έργου. Στον κάλαθο των αχρήστων, στο χρονοντούλαπο και ο Σολωμός, γιατί μάλλον έχει το …«κουσούρι» να ονομάζεται εθνικός ποιητής. Την ίδια τύχη είχαν και «οι Ακρίτες» («Ο Κωνσταντίνος ο μικρός και ο Αλέξης ο αντρειωμένος»), η διήγηση για το τέλος του Ρήγα Φεραίου, ο Κάλβος («παρά προστάτας να ‘χωμεν»), ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, η διήγηση του Κοσμά Πολίτη για τις «τελευταίες ώρες της Σμύρνης», το απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του Κολοκοτρώνη. Εκείνο το ωραίο «Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς. Εμείς, αν δεν ήμαστε τρελοί, δεν εκάναμε την Επανάσταση». Όταν διώχνεις από τα βιβλία κείμενα-πετράδια του ελληνικού λόγου, με τα οποία μπορείς να διδάξεις την άδολη και υγιή φιλοπατρία και στην θέση τους βάζεις «συνταγές μαγειρικής» -25 πολύτιμες σελίδες αφιερώνει το α’ τεύχος Γλώσσας Στ’ Δημοτικού στην διατροφή και στις συνταγές. Μία σελίδα έπιαναν οι στροφές του «Ύμνου», αλλά «ουκ ην τόπος» γι’ αυτόν. Η συνταγή για «μακαρόνια με κιμά» (σελ. 48) είναι σημαντικότερο πράγμα- όταν, λοιπόν, εκπαραθυρώνεις την φιλοπατρία, εισέρχονται από την θύρα τα φαινόμενα βίας, ρατσισμού και φασισμού. Όταν διδάσκει ο δάσκαλος, τον ηρωισμό, την ευγενική παλληκαριά, το χιλιοτραγουδισμένο φιλότιμο μέσω μιας γάτας της Σόνιας, (στο βιβλίο Γλώσσας Στ’, β’ τεύχος) και όχι με τα κείμενα του Κολοκοτρώνη του Ευαγόρα Παλληκαρίδη ή του Παύλου Μελά (υπήρχε στο παλιό Ανθολογία απόσπασμα από τα βιβλίο της Ναταλίας Μελά, στο οποίο περιγραφόταν το ένδοξο τέλος του αθάνατου ήρωα. Το πέταξαν…) τότε τη θέση των ηρώων, την παίρνουν κομματοθρεμμένοι τυχοδιώκτες και λοιποί υλακτούντες κρετίνοι. Η δημοκρατία, έγραφε ο Μπρεχτ, χρειάζεται αδιάκοπη σφυρηλασία. Πρέπει να την χτυπάμε όπως τον πάσσαλο, για να βυθιστεί πιο βαθιά στο χώμα. Η δημοκρατία εκτρέφεται και γαλβανίζεται από την ιστορία και την παράδοση, αυτά ακριβώς που φρόντισαν να μαγαρίσουν και να ποινικοποιήσουν οι ημιμαθείς φανατικοί της ψευτοπροόδου, που εμφιλοχώρησαν και στα πανεπιστήμια, που γράφουν σχολικά βιβλία και εκπονούν αναλυτικά προγράμματα, με αποτέλεσμα να ανδρωθούν γενιές Ελλήνων, χωρίς τα απαραίτητα πνευματικά αντισώματα, χωρίς αίσθημα αλληλεγγύης, χωρίς των παππούδων μας «καθαρό μέτωπο», χωρίς Χριστό και αγάπη προς την «μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα» πατρίδα μας, όλα έκφραση ζωής και στάση ψυχής, που δυνάμωναν την αντοχή και την καρτερία του λαού στις τραγικές εθνικές περιπέτειες. Ας μην θρηνούν επί των ερειπίων οι ταγοί. «Όταν τα μήλα είναι ξινά, δεν φταίνε τα μήλα, φταίνε οι μηλιές», κατά τον αείχλωρο λόγο του Πατροκοσμά.
Ο Παύλος Μελάς, για να θυμηθούμε τον αητό της Μακεδονίας, που σε λίγες μέρες (13 Οκτ.) τιμούμε την μνήμη του, «άσπιλος σαν φως», έγραφε στις 15 Σεπτεμβρίου του 1904, στην αγαπημένη του γυναίκα:
«…Διαρκώς ερωτούσα τον εαυτόν μου αν είχα το δικαίωμα εγώ να συλλάβω οιονδήποτε άνθρωπον, οσονδήποτε κακούργος και αν είναι, να τον τραβήξω από την οικογένειάν του και να τον φονεύσω. Και διαρκώς απαντούσα όχι, όχι…». Συνεχίζει παρακάτω:
«…Εγώ όμως ουδέν άλλο στήριγμα, πλην της προς την πατρίδα και το έθνος μου αγάπης, έχω. Μα την αλήθειαν πολύ θα τα αγαπώ και τα δύο, διότι καίτοι υποφέρω, καίτοι κλαίω, θ’ αφήσω να γίνη εκείνο που απεφασίσθη».
Τα γεμάτα καλοσύνη λόγια του ήρωα, που διδάσκουν την ευγένεια, την επιείκεια, την αυταπάρνηση και την θυσία, όχι για ιδιοτελείς σκοπούς, αλλά για της πατρίδος την ελευθερία, δεν έχουν θέση σε σχολικά βιβλία, ενώ τα νιαουρίσματα γατιών βρίσκουν σελίδες. Γιατί εκπλήσσονται και απορούν οι «σάπιες μηλιές» της πολιτικής, που αγρίεψαν τα παιδιά; Όταν συκοφαντείς την ιστορία του λαού μας, γράφοντας πως το ’40 κρύφτηκε λόγω δειλίας στα υπόγεια (Γλώσσα Ε’ Δημοτικού), εξομοιώνεις τον Μέγα Αλέξανδρο με την Κοκκινοσκουφίτσα (Γλώσσα Στ’ Δημοτικού), εξυμνείς την παιδεραστία (Γλώσσα Α’ Γυμνασίου), διασύρεις την οικογένεια, επαινώντας τις «απιστίες» των γονέων (Γλώσσα Β’ Γυμνασίου) και «προσφέρεις» στους μαθητές κείμενα του τηλεαστρολόγου Λεφάκη για τα ζώδια, που «ευνοούν τις ερωτικές σχέσεις», τότε τα παιδιά σού επιστρέφουν, ως «αντίδωρο», τα δηλητήρια και τις αναθυμιάσεις, που εισπνέουν μέσω των σχολικών βιβλίων. Και στα σχολεία δεν χρειαζόμαστε «παρατηρητήρια κατά της βίας», αλλά να ανοίξουν τα κρατητήρια γι’ αυτούς που σκοτώνουν την δημοκρατία, την φιλοπατρία και την ιστορία αυτού του λαού στα σχολεία…
aktines.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου