«Κοίτα, μαμά, την διόρθωσα την αγια- Σοφιά!» (αληθινή ιστορία)

(από το ημερολόγιο μιας μητέρας)

29 Μαΐου 2014

Μέρα πένθιμη, μέρα θλιβερή η 29 Μαΐου. Πολλή συγκίνηση νιώθω κάθε χρόνο αυτές τις μέρες…

Να ΄ναι τυχαίο που φέτος συνέπεσε η θλιβερή επέτειος της Αλώσεως της Πόλης μας με την Ανάληψη του Κυρίου μας;… Πέρσι είχε συμπέσει με την εορτή της Μεσοπεντηκοστής, την ημέρα που πανηγύριζε τότε, στα ένδοξα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορία ο Ναός της του Θεού Σοφίας, η αγια-Σοφιά.

«Σημαδιακή» την χαρακτήρισε μια καλή φίλη αυτή την σύμπτωση. …Ίσως ο Θεός να θέλει να μας ενισχύσει, να μην αποκάμουμε με τις δυσκολίες που περνάμε σαν Έθνος και σαν κράτος, να ελπίζουμε και να περιμένουμε… Ίσως να μην είμαστε ακόμα άξιοι για να επιστρέψουμε στην Πόλη μας… Ίσως η επόμενη γενιά, ίσως τα παιδιά μας να αξιωθούν…

Τέτοιες σκέψεις τριγύριζαν όλο το πρωί στο μυαλό μου. Τα χρόνια περνούν και «αργεί να ΄ρθει εκείνη η μέρα».

Κάθε χρόνο μιλάμε στα παιδιά μας για την Άλωση με λόγια απλά προσπαθούμε να τους μεταδώσουμε την αγάπη μας για την Βασιλεύουσα και προσμονή για το «ποθούμενο».

Και κάθε χρόνο μας ρωτούν: «Πότε θα πάρουμε την Πόλη;… Γιατί ακόμα δεν την παίρνουμε;… Πόσα χρόνια ακόμα θα περάσουν;…»

Τι να απαντήσεις στα παιδιά; Τι να τους πεις; Ότι δεν είμαστε άξιοι, ότι περιμένει ο Θεός να δει διάθεση μετανοίας από το Έθνος μας;… Κάτι πάω να πω και αισθάνομαι περισσότερο βαριά την προσωπική μου ευθύνη.

Και προσπαθώ και πάλι με θρύλους και παραδόσεις, με τραγούδια και διηγήσεις, με προβολές και εικόνες, να μεταδώσω την αγάπη για την Πόλη και την Ρωμανία, την προσμονή για επιστροφή στην Βασιλεύουσα και τις Αλύτρωτες Πατρίδες… Από την κούνια τους με νανουρίσματα που αναφέρονταν στην Πόλη τα νανούριζα και συχνά αντί για παραμύθια τους διηγούμουν θρύλους και παραδόσεις για το πάρσιμο της Πόλης: για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά που θα ξυπνήσει, για τα μισοτηγανισμένα ψαράκια του Μπαλουκλί, για την βυθισμένη Αγία Τράπεζα της αγια-Σοφιάς, για την Κόκκινη Μηλιά…

φωτο από την Πεμπτουσία

30 Μαΐου 2014

«Μαμά, θέλω να ζωγραφίσω την αγια-Σοφιά», ήρθε απρόσμενα και μου είπε ο μικρός μου. «Μπορείς να μου εκτυπώσεις μια ζωγραφιά;»

Άνοιξα τον υπολογιστή και μετά από μια σύντομη αναζήτηση διαπίστωσα ότι μόνο ένα σκίτσο της αγια-Σοφιάς υπήρχε, κατάλληλο για χρωμάτισμα.

Σαν να μην του πολυάρεσε του μικρού. Τον παραξένεψαν οι μιναρέδες.

«Τι είναι αυτές οι κολόνες, μαμά;»

Μέχρι τώρα είχε δει μόνο φωτογραφίες και ζωγραφικούς πίνακες χωρίς αυτές τις βέβηλες «προσθήκες» των κατακτητών, γιατί δεν άντεχα να δείχνω στα παιδιά την σημερινή αμαυρωμένη εικόνα που παρουσιάζει η αγια-Σοφιά μας…

Με λίγα λόγια του εξήγησα ότι είναι οι μιναρέδες, ότι οι τούρκοι την Εκκλησιά μας την είχαν μετατρέψει σε τζαμί και μετά σε μουσείο… δεν άντεχα να του πω ότι πάλι σκοπεύουν να την κάνουν τζαμί , γιατί είδα που τα ματάκια συννέφιασαν…

Με μισή κάρδια πήρε το παιδί την εκτυπωμένη ζωγραφιά και πήγε στο δωμάτιό του. Άκουσα ότι κάτι κουβέντιαζε με ζέση με τα μεγαλύτερα αδέλφια του. Και σε λίγο, γεμάτος χαρά και με φωνή που πάλλονταν από ενθουσιασμό, ήρθε τρέχοντας κοντά μου και με καμάρι μου έδειξε το χαρτί:

«Κοίτα, μαμά, την διόρθωσα την αγια-Σοφιά!».

Με συγκίνηση και ρίγος παρατήρησα ότι οι μιναρέδες είχαν εξαφανιστεί με διορθωτικό υγρό και στην κορυφή του κεντρικού τρούλου, καθώς και σε όλους τους μικρότερους, τα μισοφέγγαρα του ισλαμισμού είχαν αντικατασταθεί με το σύμβολο της Χριστιανοσύνης, τον Σταυρό!

Τα παιδιά είχαν κάνει το χρέος τους: αυτό που μπορούσαν να διορθώσουν, το διόρθωσαν…

Μέσα μου γέμισα ελπίδα, αναθάρρεψε η ψυχή μου… Δεν θα αργήσει να ΄ρθει η ευλογημένη ώρα!

antexoume.wordpress.com