Εμπορευματοποιημένος πολιτισμός, εργασιακή «γαλέρα» και «δωρεά»... υπό αίρεσηΓράφει ο Γρηγόρης Τραγγανίδας
Ο θαυμασμός, ενίοτε στα όρια του δέους, οι διθυραμβικές παρουσιάσεις και η διάχυτη «συγκίνηση» των συστημικών ΜΜΕ για το «Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος» στο Φάληρο, με αφορμή το πιλοτικό άνοιγμά του στο κοινό με κάποιες εκδηλώσεις, στο οποίο ουσιαστικά παραχωρούνται δύο εμβληματικές και σημαντικές δημόσιες πολιτιστικές δομές, η Εθνική Βιβλιοθήκη και η Εθνική Λυρική Σκηνή, διέστειλε περαιτέρω την έννοια και το περιεχόμενο του ρόλου του κυρίαρχου, αστικού Τύπου στην υποστήριξη και προπαγάνδιση των κάθε φορά επιδιώξεων και συμφερόντων του κεφαλαίου και του κράτους του.
Αυτό το αγοραίο «κρεσέντο», έντεχνα καλυπτόμενο με μια ρητορική «υπέρ» του «δημοσίου συμφέροντος», αποτελεί συνέχεια και συνέπεια της εκσυγχρονισμένης «νεκρανάστασης» των «χορηγών» και των «μαικήνων», στην εποχή της συνολικής, εφ’ όλης της ύλης επίθεσης του καπιταλισμού, σε ό,τι έχει γνωρίσει μέχρι τώρα η ανθρωπότητα ως δικαιώματα, κατακτήσεις, δημόσια περιουσία και διαχείριση, όχι μόνο στο «όνομα» του λαού, αλλά πραγματικά υπέρ του.
Αποτελεί την «παραληρηματική» έκφραση της συστηματικής αποδόμησης του δημόσιου χαρακτήρα του πολιτιστικού τομέα που έχει συγκεκριμενοποιηθεί και κλιμακωθεί από την Συνθήκη του Μάαστριχτ και μετά και η οποία στοχεύει στην άρση των παλαιότερων εξαιρέσεων του πολιτισμού από κάθε αγοραία προσέγγισή του, στο πλαίσιο της απροσχημάτιστης, πλέον, αγοραίας επέλασης σε ό,τι μπορεί να αποφέρει κέρδος. Άμεσο ή έμμεσο. Ο πολιτισμός είναι προνομιακό πεδίο αυτής της επέλασης και η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει εδώ και χρόνια κωδικοποιήσει και θεσμοθετήσει συγκεκριμένα βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση.
Μια… «περίεργη» «αποξένωση»…
Παρά και ενάντια στην ιδιαίτερα στοχοπροπσηλωμένη, κυρίαρχη προπαγάνδα «σμιλέματος» του «κοινωνικού προφίλ» του κεφαλαίου, το αρχιτεκτονικό σύνολο που φέρει τον «βαρύγδουπο» τίτλο, «Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος», είναι μια χαρακτηριστική «επιτομή» των τρόπων με τους οποίους υλοποιείται η εμπορευματοποίηση του πολιτισμού προς όφελος της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής «ελίτ». Σε όλο το κείμενο του κυρωτικού νόμου 3785 του 2009, ο οποίος θεσμοθετεί την σύμβαση μεταξύ του Ιδρύματος «Σταύρος Σ. Νιάρχος», του Ελληνικού Δημοσίου, της Εθνικής Βιβλιοθήκης, της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, της ΑΕ «Ολυμπιακά Ακίνητα» και της ΑΕ «Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου» για το «Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος», διαχέεται η αντιδραστική αστική ιδεολογία για τον πολιτισμό και καταρρέει η κυρίαρχη προπαγάνδα περί «δωρεάς» της «φιλάνθρωπης» και «πολιτιστικά ευαίσθητης» «ελίτ» στον χτυπημένο άγρια από την καπιταλιστική κρίση ελληνικό λαό.
Στο δεύτερο άρθρο («ΠΟΙΟΙΜΙΟ») αναφέρεται, ότι το «Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος» (σσ. στο εξής ΚΠ) «θα υλοποιηθεί σε εδαφική έκταση που ανήκει και θα εξακολουθήσει να ανήκει στο διηνεκές στο Ελληνικό Δημόσιο. Ως εκ τούτου, στην πλήρη κυριότητα του Ελληνικού Δημοσίου θα περιέλθουν και οι εγκαταστάσεις της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής καθώς και το Πάρκο Σταύρος Νιάρχος, που θα κατασκευασθούν σε εφαρμογή της παρούσας.
»Η υλοποίηση (κατασκευή και εξοπλισμός των νέων εγκαταστάσεων και του πάρκου) και η διαχείριση του «Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος» θα διενεργηθεί μέσω αυτοτελούς νομικού προσώπου (Οργανισμού) ειδικού σκοπού, το οποίο θα ελέγχεται από το Ίδρυμα κατά την περίοδο υλοποίησης του «Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος» και από το Ελληνικό Δημόσιο κατά την περίοδο διαχείρισης του «Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος», οπότε και θα ενεργεί ως ανεξάρτητος διαχειριστής έργου. Το Ίδρυμα θα χρηματοδοτήσει τον Οργανισμό στο βαθμό που απαιτείται προκειμένου να διασφαλιστεί ότι το «Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος» θα υλοποιηθεί σύμφωνα με τις υψηλότερες επαγγελματικές, μελετητικές, κατασκευαστικές και λειτουργικές προδιαγραφές, οι οποίες συνάδουν με τους όρους της παρούσας. Η ευθύνη του Ιδρύματος περιορίζεται αυστηρά στην διάθεση των αναγκαίων πόρων για την υλοποίηση του «Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος», ενώ η ευθύνη για όλες τις παραμέτρους της υλοποίησης αυτής θα ανήκει αποκλειστικά στον Οργανισμό. Μετά τη δωρεά του ολοκληρωμένου «Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος» το Ίδρυμα θα αποξενωθεί από τον Οργανισμό που θα περιέλθει στην αποκλειστική κυριότητα του Ελληνικού Δημοσίου, το οποίο, ως μόνος ιδιοκτήτης του, θα έχει τον αποκλειστικό έλεγχο της διαχείρισης των λειτουργιών και των οικονομικών του χωρίς περαιτέρω αρωγή από το Ίδρυμα (αν και το Ίδρυμα δεν εμποδίζεται να παράσχει τέτοια περαιτέρω αρωγή και υποστήριξη, κατά την κρίση του)».
Ολα αυτά ακούγονται σίγουρα όμορφα στ’ αφτιά: Ενας πλούσιος ιδιώτης κατασκευάζει ένα πολιτιστικό κέντρο και ένα πάρκο και το χαρίζει στο κράτος χωρίς καμία απαίτηση. Αλλά, όπως λέει και το γνωστό τραγούδι του Σαββόπουλου, απέχουνε πολύ από την αλήθεια…
Η «αποξένωση» του Ιδρύματος από τον Οργανισμό που θα διαχειρίζεται το ΚΠ δεν πρέπει να ληφθεί και πολύ τοις μετρητοίς.
Ετσι, στο Αρθρο 3 σημειώνεται, ότι «κατά την Περίοδο Διαχείρισης του Κ.Π.», δηλαδή μετά την «αποξένωση» του Ιδρύματος από τον Οργανισμό και το πέρασμά του «αποκλειστικά» στο Δημόσιο… «το Ίδρυμα έχει δικαίωμα πρόσβασης σε και ελέγχου όλων των βιβλίων και στοιχείων του Οργανισμού οποτεδήποτε για την παρακολούθηση της διάθεσης του πιστωτικού υπολοίπου Φ.Π.Α., το οποίο θα έχει επιστραφεί στον Οργανισμό σύμφωνα με τα οριζόμενα στην παράγραφο 4.12 του παρόντος άρθρου. Ο δε Οργανισμός θα παρέχει στο Ίδρυμα εντός εύλογου χρονικού διαστήματος κατόπιν προηγούμενου αιτήματός του, οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με πράξεις του Ε.Δ., του Οργανισμού, της Ε.Β.Ε. και της Ε.Λ.Σ. για τις οποίες προβλέπεται στη Σύμβαση η προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος και συγκεκριμένα σχετικά με:
(α) την τροποποίηση άρθρων του καταστατικού του Οργανισμού κατά τα οριζόμενα στην παράγραφο 2.7 του παρόντος άρθρου,
(β) την μεταβολή των χρήσεων, των όρων δόμησης, των υποδομών και λειτουργιών της ευρύτερης περιοχής του Φαλήρου, του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου Καλλιθέας και των οδικών αξόνων και τεχνικών έργων που περιβάλλουν το Κ.Π. κατά τα οριζόμενα στην παράγραφο 3 (στ) του άρθρου 8,
(γ) την οριστικοποίηση των ειδικών σημείων των Εγκαταστάσεων στα οποία η Ε.Β.Ε. και η Ε.Λ.Σ. θα δύνανται να κάνουν αναφορές σε χορηγούς και δωρητές κατά τα οριζόμενα στην παράγραφο 4 του άρθρου 14,
(δ) αλλαγές στην αρχιτεκτονική φυσιογνωμία του Κ.Π κατά τα οριζόμενα στο άρθρο 23,
(ε) την καταγγελία των συμβάσεων του Οργανισμού κατά τα οριζόμενα στην παράγραφο 4 του άρθρου 25».
Οχι κι άσχημα για κάποιον… που «αποξενώνεται»…
Στην πράξη τα παραπάνω σημαίνουν ότι το Ίδρυμα θα είναι «παρόν» στο ΚΠ και θα έχει «λόγο» στην διαχείρισή του, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με την μία ή την άλλη αφορμή.
Υπάρχουν όμως και χειρότερα.
«Ευέλικτο» εργασιακό «κουπί» στην «πολιτιστική» «γαλέρα»
Η «παρουσία» του Ιδρύματος και μετά την «δωρεά» δεν περιορίζεται στα παραπάνω. Εμπλέκεται άμεσα και στην ίδια την λειτουργία της Εθνικής Βιβλιοθήκης και της Λυρικής Σκηνής, με τρόπο που βάλει ευθέως κατά των εργασιακών δικαιωμάτων και θα χειροτερεύσει τις εργασιακές σχέσεις σε αυτούς τους δύο φορείς, ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο στην κλιμάκωση της επιβολής της εργασιακής «ευελιξίας», δηλαδή της εργασιακής «γαλέρας».
Ετσι, στο Αρθρο 18 προβλέπεται, ότι «το Ίδρυμα προτίθεται να εξετάσει σε συνεργασία με την Ε.Β.Ε., την Ε.Λ.Σ. και τον Οργανισμό το ενδεχόμενο δημιουργίας προγραμμάτων μαθητείας (stage), που απευθύνονται σε νέες και νέους διαφόρων ειδικοτήτων, (στους οποίους θα περιλαμβάνεται αριθμός εργαζομένων στην Ε.Β.Ε., στην Ε.Λ.Σ. και στον Οργανισμό), τα οποία και θα χρηματοδοτήσει. Για τα προγράμματα αυτά, το Ίδρυμα θα συνεργαστεί με καταξιωμένους φορείς της αλλοδαπής (Λυρικά Θέατρα, Βιβλιοθήκες και Οργανισμούς Διαχείρισης Πάρκων) προκειμένου να δοθεί ευκαιρία στους συμμετέχοντες να εξοικειωθούν με τη διοίκηση και τη λειτουργία αντίστοιχων φορέων»!
Μάλιστα, η Εθνική Βιβλιοθήκη, η Λυρική Σκηνή και ο Οργανισμός «στα πλαίσια της ανάπτυξής τους (νέες προσλήψεις) θα λάβουν ιδιαιτέρως υπόψη, μεταξύ των κριτηρίων επιλογής νέου προσωπικού, την συμμετοχή των υποψηφίων στα παραπάνω προγράμματα»..!
Αλλωστε, ο νόμος στο Άρθρο 19 προβλέπει νέους Οργανισμούς λειτουργίας της Εθνικής Βιβλιοθήκης και της Λυρικής Σκηνής, οι οποίοι θα προσαρμοστούν πλήρως στον χαρακτήρα του Οργανισμού διαχείρισης του ΚΠ.
Ποιος θα είναι, όμως, αυτός ο χαρακτήρας; Πώς θα λειτουργεί το ΚΠ και, κατ’ επέκταση, η Εθνική Βιβλιοθήκη και η Λυρική Σκηνή;
Καταρχήν, τόσο η Εθνική Βιβλιοθήκη, όσο και η Λυρική Σκηνή, θα πληρώνουν – και μάλιστα πολύ ακριβά – για την ύπαρξή τους και την λειτουργία τους στο, κατά τα άλλα «δημόσιο», ΚΠ. Οπως προβλέπει ο νόμος, οι πόροι του Οργανισμού θα προέρχονται, εκτός των άλλων και από τα «έσοδα από την παροχή ολοκληρωμένων υπηρεσιών προς την Ε.Β.Ε. και την Ε.Λ.Σ. καθώς και από την εκμετάλλευση των υποδομών του Κ.Π. και την παροχή υπηρεσιών για την κάλυψη των λειτουργικών αναγκών των υποδομών αυτών».
Επιπλέον, ο, κατά τα άλλα, «δημόσιος» Οργανισμός διαχείρισης του ΚΠ, σύμφωνα με την σύμβαση, «δεν υπάγεται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, το δημόσιο λογιστικό, τις εθνικές διατάξεις περί εκπόνησης μελετών, παροχής υπηρεσιών, εκτέλεσης έργων και διενέργειας προμηθειών του δημοσίου, τις διατάξεις για την πρόσληψη προσωπικού στον δημόσιο τομέα και θα λειτουργεί ως φορέας ιδιωτικού δικαίου»!
Παρά το γεγονός όμως ότι το ΚΠ θα λειτουργεί ουσιαστικά ως ένα ακόμη «μαγαζί» που θα πουλά κουλτούρα, ο νόμος προβλέπει, ότι… «ο Οργανισμός απολαύει όλων των ατελειών και προνομίων του Δημοσίου»! Έτσι, θα απολαμβάνει σειρά ευεργετικών φορολογικών ρυθμίσεων και απαλλαγών όπως:
«Τόσο η σύσταση όσο και κάθε μεταγενέστερη αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου του Οργανισμού απαλλάσσεται από το Φόρο Συγκέντρωσης Κεφαλαίων και το ειδικό τέλος υπέρ της Επιτροπής Ανταγωνισμού.
»Ο Οργανισμός για όλες τις δραστηριότητες του, συμπεριλαμβανομένης και της παραχώρησης εκμετάλλευσης χώρων του Κ.Π., ενδεικτικά αναφερομένων των χώρων στάθμευσης αυτοκινήτων και εστίασης, απαλλάσσεται πλήρως καθ’ όλη τη διάρκεια λειτουργίας του από κάθε φύσης φόρους, συμπεριλαμβανομένων του φόρου εισοδήματος νομικών προσώπων και του φόρου δωρεάς, κάθε δημόσιο, δημοτικό, κοινοτικό, λιμενικό, δικαστικό ή διοικητικό τέλος ή τέλος χαρτοσήμου, κάθε δικαίωμα ή κράτηση ή εισφορά υπέρ του Ε.Δ., των ΟΤΑ ή οποιουδήποτε τρίτου, εκτός από (α) τον Φ.Π.Α. και (β) τα ανταποδοτικά τέλη ή εισφορές.
»Η Σύμβαση καθώς και κάθε σύμβαση ή παρεπόμενο σύμφωνο, που θα συνάψει ο Οργανισμός στα πλαίσια της υλοποίησης του Κ.Π., καθώς και η εξόφληση των σχετικών τιμολογίων και τόκων, απαλλάσσονται αντικειμενικά από κάθε άμεσο ή έμμεσο φόρο (με εξαίρεση το Φ.Π.Α.), τέλος ή τέλος χαρτοσήμου, δικαίωμα, κράτηση ή εισφορές και άλλες επιβαρύνσεις οποιασδήποτε φύσεως υπέρ του Ε.Δ., των ΟΤΑ ή οποιουδήποτε τρίτου, εκτός από τα ανταποδοτικά τέλη. Επιπρόσθετα, ο Οργανισμός εξαιρείται από την υποχρέωση υποβολής στην αρμόδια Δ.Ο.Υ. προς θεώρηση συμβάσεων ή συμφωνητικών και καταστάσεων με συμβάσεις ή συμφωνητικά, που συνομολογεί με τρίτους.
»Τυχόν κεφαλαιοποιούμενα κέρδη του Οργανισμού θα απαλλάσσονται από κάθε φύσης φόρο.
»Ο Οργανισμός δικαιούται να ζητήσει επιστροφή του πιστωτικού υπολοίπου Φ.Π.Α. φορολογικής ή διαχειριστικής περιόδου σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή και ανεξάρτητα από τον βαθμό ολοκλήρωσης του Κ.Π. Η επιστροφή του Φ.Π.Α. θα γίνεται εντός εξήντα (60) ημερών από την κατάθεση της σχετικής αίτησης για την επιστροφή του Φ.Π.Α. Σε περίπτωση καθυστέρησης επιστροφής του Φ.Π.Α., το Ε.Δ. υποχρεούται να καταβάλλει στον Οργανισμό και τόκο υπερημερίας (…)».
Επίσης, σε περίπτωση λύσης της Σύμβασης, το Ελληνικό Δημόσιο «δεν δικαιούται να ζητήσει από τον Οργανισμό το ποσό του Φ.Π.Α., που έχει επιστραφεί».
Δεν είναι μια «ζωγραφιά»;!
«Δωρεά»… υπό αίρεση
Σε αυτόν λοιπόν τον απόλυτα αγοραίο – εμπορευματικό χαρακτήρα του ΚΠ θα υποχρεωθούν να προσαρμόσουν τους δικούς τους οργανισμούς λειτουργίας η Εθνική Βιβλιοθήκη και η Λυρική Σκηνή, με ό,τι αρνητικό έως και εφιαλτικό αυτό σημαίνει για τους όρους εργασίας και αμοιβής του προσωπικού τους.
Μάλιστα, οι δύο αυτοί σημαίνοντες πολιτιστικοί φορείς, προσδένονται με ακόμη πιο ασφυκτικούς όρους στο αγοραίο «άρμα» του ΚΠ. Για παράδειγμα, απειλούνται με λύση της σύμβασης – δηλαδή πετιούνται στον δρόμο από το, κατά τα άλλα «δημόσιο» ΚΠ – αν (Αρθρο 29) «παραβαίνουν συστηματικά ή ουσιωδώς τους όρους συντήρησης και λειτουργίας του Κ.Π., οι οποίοι θα περιλαμβάνονται στους γενικούς όρους συντήρησης του Κ.Π. και τον κανονισμό λειτουργίας του Κ.Π., που θα παραδώσει το Ίδρυμα στο Ε.Δ., στην Ε.Β.Ε. και την Ε.Λ.Σ. πριν την Ολοκλήρωση του Κ.Π., ή/και τους νέους οργανισμούς λειτουργίας των Ε.Β.Ε. και Ε.Λ.Σ., ή (ια) το Ε.Δ., η Ε.Β.Ε. και/ή η Ε.Λ.Σ. αλλοιώσουν την αρχιτεκτονική φυσιογνωμία του Κ.Π. χωρίς τη συναίνεση του Ιδρύματος, ή (ιβ) δε χρησιμοποιείται η ονομασία του Κ.Π. σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 14 της Σύμβασης, το Ε.Δ. ή ο Οργανισμός ή η Ε.Β.Ε. ή η Ε.Λ.Σ. καταγγείλουν τις συμβάσεις παροχής ολοκληρωμένων υπηρεσιών, που περιγράφονται στο άρθρο 16 της Σύμβασης, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος ή/και τις συμβάσεις που έχει συνάψει ο Οργανισμός πριν την Ολοκλήρωση του Κ.Π. εντός των πρώτων πέντε (5) ετών από την Ολοκλήρωση του Κ.Π. κατά τα οριζόμενα στο πρώτο εδάφιο της παραγράφου 4 του άρθρου 25 της παρούσας, (…) το Ίδρυμα δικαιούται να λύσει τη Σύμβαση με μονομερή έγγραφη δήλωσή του προς το Ε.Δ., η οποία θα αναφέρει τους λόγους λύσης (…)».
Μάλιστα, στην περίπτωση που το, κατά τα άλλα «αποξενωμένο» από τον Οργανισμό, Ίδρυμα λύσει την σύμβαση επειδή κάτι δεν του άρεσε υποβάλλει γραπτώς στο Ελληνικό Δημόσιο «έκθεση μίας διεθνώς αναγνωρισμένης ελεγκτικής εταιρείας στην οποία θα αναφέρονται οι δαπάνες στις οποίες το Ίδρυμα και ο Οργανισμός έχουν προβεί για την υλοποίηση του Κ.Π. αναπροσαρμοσμένες ετησίως κατά ποσοστό ίσο με την αύξηση του τιμαρίθμου, όπως αυτή καθορίζεται από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία ως το χρονικό σημείο της υποβολής της έκθεσης. Οι ανωτέρω δαπάνες του Ιδρύματος και του Οργανισμού θα περιλαμβάνουν ενδεικτικά το σύνολο των αμοιβών και των πάσης φύσεως δαπανών των ως το σημείο εκείνο εκπονηθεισών μελετών, της κατασκευής και διαμόρφωσης του Κ.Π., της αγοράς και τοποθέτησης εξοπλισμού, των υπηρεσιών συμβούλων και συνεργατών του Ιδρύματος και του Οργανισμού για τις ανάγκες υλοποίησης του Κ.Π. καθώς και το κόστος διακοπής των σχετικών εργασιών, προμηθειών και συμβάσεων. Οι δαπάνες θα προκύπτουν από σχετικές συμβάσεις και τιμολόγια και από τα λογιστικά στοιχεία του Ιδρύματος και του Οργανισμού ως το χρονικό σημείο της υποβολής της έκθεσης, πιστοποιημένα από ορκωτό ελεγκτή.
»Με τη λύση της Σύμβασης, το Ε.Δ. υποχρεούται να καταβάλλει προς το Ίδρυμα το κόστος υλοποίησης του Κ.Π., για τον υπολογισμό του οποίου θα έχουν ακολουθηθεί από το Ίδρυμα τα προβλεπόμενα στις παραγράφους 2 και 3 του παρόντος άρθρου κατά περίπτωση, αναπροσαρμοσμένο ετησίως κατά ποσοστό ίσο με την αύξηση του τιμαρίθμου, όπως αυτή καθορίζεται από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία. (…) Το Ε.Δ. υποχρεούται να καταβάλλει το ως άνω ποσό εντός προθεσμίας τριών (3) μηνών. Σε περίπτωση καθυστέρησης επιστροφής του σχετικού ποσού, το Ε.Δ. υποχρεούται να καταβάλλει στο Ίδρυμα και τόκο υπερημερίας, υπολογιζόμενο από την πρώτη ημέρα μετά την εξηκοστή ημέρα από την υποβολή της σχετικής έκθεσης με το επιτόκιο των εντόκων γραμματίων του Ε.Δ. τρίμηνης διάρκειας, όπως καθορίζεται με την τελευταία χρονικά, πριν την υποβολή της έκθεσης, σχετική απόφασή του Υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών. (…)».
Για να «χρυσωθεί», μάλιστα, το πικρό «χάπι» της, κατά τα άλλα «δωρεάς», προβλέπεται ότι «το ποσό που θα επιστραφεί θα χρησιμοποιηθεί από το Ίδρυμα καθ’ ολοκληρίαν για τη χρηματοδότηση κοινωφελών προγραμμάτων, ενδεικτικά στους τομείς των τεχνών και πολιτισμού, της υγείας, της κοινωνικής πρόνοιας και της εκπαίδευσης εντός της Ελληνικής Επικράτειας.».
Τί «συγκινητικό»…
Τα παραπάνω είναι μόνο μερικά από τα χαρακτηριστικά σημεία που τεκμηριώνουν το γεγονός, ότι τα περί «δωρεάς» και «αποκλειστικά» «δημόσιας διαχείρισης» του ΚΠ δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Η οποία είναι, ότι το ελληνικό αστικό κράτος, παραχώρησε για απροσδιόριστο διάστημα ένα πραγματικό και πανάκριβο «φιλέτο» εκατοντάδων στρεμμάτων στην αθηναϊκή ακτογραμμή – χαρακτηρισμένο μάλιστα ως «Αστικό Πράσινο» από το Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας – σε ένα ίδρυμα του κεφαλαίου, το οποίο, κατασκεύασε έναντι 450 εκατομμυρίων ευρώ το ΚΠ, τα οποία όμως στη πραγματικότητα δεν «δωρίζει» αλλά ουσιαστικά θα τα διαχειρίζεται μέσω της πολυπλόκαμης εμπλοκής του και στην διαχείριση του «μαγαζιού».
Ακόμη όμως και τίποτα από όλα αυτά να μην συνέβαινε, ακόμη κι αν το ΚΠ χτιζόταν απευθείας από το κράτος, ακόμη κι αν η διαχείρισή του δεν ενέπλεκε ούτε καν έμμεσα έστω κι έναν ιδιώτη, και μόνο το γεγονός ότι θα λειτουργεί με όρους «αγοράς», συνιστά ακόμη μία απόδειξη ότι για να έχει νόημα ο αγώνας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση (και) του πολιτισμού πρέπει να εμπλουτιστεί με την αντίσταση ενάντια στην εμπορευματοποίησή του. Ακόμη και αν αυτή εφαρμόζεται υπό την «ομπρέλα» του κράτους.
toperiodiko.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου