Οι μύθοι γύρω από την πολύτεκνη οικογένεια

Δήμητρα Αγγελίδου

Όταν είσαι παιδί προερχόμενη από οικογένεια πολύτεκνη, δηλαδή αποτελούμενη από 4 παιδιά και πάνω έχεις σίγουρα βιώσει το βλέμμα του οίκτου και της συμπόνιας από όποιον το μαθαίνει στον κοινωνικό σου περίγυρο. Είσαι το επίκεντρο της προσοχής, το κάτι διαφορετικό ξαφνικά που αποτελεί εξαίρεση και προκαλεί θαυμασμό στην καλύτερη περίπτωση. Ως παιδί πολύτεκνης οικογένειας κι εγώ θεωρώ δικαίωμα και υποχρέωση μου μετά από είκοσι τρία χρόνια να βάλω το λιθαράκι μου στην απενοχοποίησή της και στην ανάδειξη των θετικών της!

Μύθος Νο1: Αν έχεις μεγαλώσει σε πολύτεκνη οικογένεια θα κάνεις κι εσύ πολλά παιδιά.

Σε αυτό το σημείο έχω να δηλώσω ότι η θέληση για την δημιουργία μεγάλης οικογένειας δεν είναι κληρονομικό χάρισμα. Σαφέστατα είναι θέμα εμπειριών θετικών ή αρνητικών το αν θα θελήσεις να συνεχίσεις το πρότυπο με το οποίο μεγάλωσες αλλά δεν είναι και απόλυτο. Η αγάπη για την οικογένεια και τα παιδιά είναι ζήτημα προσωπικής επιλογής και απόφασης.

Μύθος Νο2: Μπορούν οι γονείς να αγαπούν εξίσου 4-5 ή ακόμα και 10 παιδιά;

Ο γονιός είναι πάντα γονιός. Είναι εκεί για τα παιδιά του όταν χρειάζονται βοήθεια, είναι εκεί για να στηρίξει τις επιλογές τους, να δώσει συμβουλές και τελικά αγάπη. Γιατί όλα εκείνα τα συναισθήματα που δένουν τον πατέρα ή την μητέρα με το κάθε παιδί του είναι μοναδικά και ιδιαίτερα. Όσο για την φροντίδα μπορεί μόνο να σκεφτεί κανείς πώς είναι καθημερινά να νοιάζονται για σένα εκτός από τους γονείς σου και άλλα τρία τέσσερα ή όσα είναι σε κάθε περίπτωση αδέρφια; Οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις μοιράζονται, το ίδιο όμως και οι καλές στιγμές, οι χαρές, ή “παρέα” με τα αγαπημένα σου πρόσωπα! Αν δεν το επιδιώξεις δεν μένεις ποτέ μόνος σε ένα σπίτι πολυμελούς οικογένειας!

Μύθος Νο3: Μπορεί να είναι συναφές με το αμέσως προηγούμενο αλλά θα το θέσω ξεχωριστά γιατί είναι κάτι που ακούω συχνά. Σύμφωνα με αυτόν τον μύθο λοιπόν τα παιδιά στις πολύτεκνες οικογένειες μεγαλώνουν μόνα τους και παίρνουν ευθύνες από μικρή ηλικία επειδή οι γονείς δεν τα προλαβαίνουν όλα.

Ή αλήθεια εδώ βρίσκεται κάπου στην μέση. Όχι δεν μεγαλώνεις μόνος σου αλλά γίνεσαι ανεξάρτητος σε αρκετές ανάγκες νωρίτερα από άλλα παιδιά που ενδεχομένως δεν έχουν αδέρφια και είναι λογικό και αναμενόμενο νομίζω. Μαθαίνεις να μαζεύεις τα πράγματα σου, να ασχολείσαι με τον εαυτό σου χωρίς να περιμένεις τα πάντα από κάποιον άλλο και πολλές φορές να φροντίζεις και να βοηθάς τα μικρότερα αδέρφια σου αν τύχει να είσαι ο μεγαλύτερος. Μια μερίδα ανθρώπων αυτό το στοιχείο το θεωρεί μειονέκτημα και μια άλλη μερίδα μέγιστο προτέρημα το οποίο επιδιώκουν και σε οικογένειες με σαφώς λιγότερα μέλη. Εγώ σίγουρα ανήκω στην δεύτερη κατηγορία. Η προσαρμοστικότητα, η αντίληψη των ευθυνών και της πραγματικότητας αλλά και το έντονο αίσθημα για φροντίδα των αγαπημένων μου προσώπων μόνο καλά μου έχουν αποφέρει μέχρι στιγμής.

Μύθος Νο4: Τα παιδιά των πολύτεκνων οικογενειών βιώνουν υλικές ελλείψεις εξαιτίας των αυξημένων εξόδων.

Είναι αυτονόητο ότι όταν τα έσοδα μιας οικογένειας μοιράζονται σε περισσότερα μέλη είναι τελικά λιγότερα και δεν καλύπτουν όλες τις «ανάγκες». Όμως είναι ένα ερώτημα τελικά με το τι ορίζεται ως ανάγκη σήμερα και τι θεωρείται απαραίτητο για την ανατροφή ενός παιδιού και αυτό μπορεί να απαντηθεί από τον κάθε γονιό διαφορετικά. Το σίγουρο είναι ότι η κάθε οικογένεια προσαρμόζεται στα δεδομένα της και ορίζει τι είναι βασικό και χρήσιμο και τι όχι.

Το να ζεις σε μια πολύτεκνη οικογένεια έχει τις δυσκολίες του αλλά είναι «αξία ανεκτίμητη» όπως συνηθίζω να λέω όταν με ρωτούν την κλασσική- παύλα κουραστική ερώτηση «Πώς είναι να ζεις σε μια τόοοοσο μεγάλη οικογένεια;». Και είναι αξία ανεκτίμητη γιατί απλά είναι η δική ΣΟΥ οικογένεια.-

savoirville.gr