Μια ελεγεία για τους τελευταίους άντρες που έβαζαν την τιμή τους πάνω από όλα είναι η κινηματογραφική ταινία του Ιάπωνα σκηνοθέτη Μπίμπου Γκίσι με τίτλο « Όταν έπεσε και το τελευταίο σπαθί»
Στο διήγημά του «Το μαργαριτάρι» ο Αμερικανός συγγραφέας Έρνεστ Χεμινγουαίη διακρίνει το ουσιώδες γνώρισμα του άντρα, την ανδρεία, που είναι ο αγώνας με το υπέρτερο και με το ανέφικτο. Ο άνδρας διακρίνεται απ΄ τη γυναίκα γιατί αγωνίζεται με το ανέφικτο, με αυτό που είναι δυνατότερο από αυτόν ,παρόλο που γνωρίζει ότι θα ηττηθεί.
Την ίδια διάκριση της ανδρείας κάνει και ο Καβάφης στο ποίημά του «Θερμοπύλες». «Τιμή σ' κείνους όπου στη ζωή των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες./ Ποτέ από το χρέος μη κινούντες/ δίκαιοι κ' ίσιοι σ΄ όλες των τες πράξεις,/ αλλά με λύπη κιόλας κ' ευσπλαχνία,/ γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν/ είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,/ πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε/ πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες/ πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους./ Και περισσότερη τιμή τους πρέπει/ όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)/ πώς ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος/ κ' οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.»
Βέβαια ο Καβάφης μιλώντας σε άλλο ποίημά του, ( στο «Επήγα» ) για τους «ανδρείους της ηδονής» δείχνει ότι δεν έχει ξεκάθαρη εικόνα για την ανδρεία παρουσιάζοντας ως ανδρειοσύνη το να αφεθείς στη φιληδονία. Εμφανίζει δηλαδή την αδυναμία ως δύναμη και την παραλυσία ως αρετή! « Δεν εδεσμεύθηκα. Τελείως αφέθηκα κ' επήγα./ Στες απολαύσεις, που μισό πραγματικές,/ μισό γυρνάμενες μες στο μυαλό μου ήσαν,/ επήγα μες στη φωτισμένη νύχτα./ Κ' ήπια από δυνατά κρασιά, καθώς/ που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής.»
Αν δεν έμαθες, ευγενικέ αναγνώστη, να διακρίνεις την εσωτερική ομορφιά που είναι απείρως ανώτερη απ΄ την εξωτερική κινδυνεύεις να μπλέξεις με το δαίμονα. Πώς μπλέκουμε με τους δαίμονες και γινόμαστε παίγνιό τους;
Αυτός που ήδη έχει μπλέξει με κάποιο δαίμονα - ο πιο δυνατός από όλους είναι ο δαίμων της φιληδονίας - ας μην απελπίζεται. Ας δουλέψει με την εσωτερική ομορφιά καλλιεργώντας τον εσωτερικό του κόσμο. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να μπορέσει κανείς με τη δύναμη του Θεού να ξεμπλέξει απ΄ την φοβερή παγίδα του Διαβόλου.
Πολύ κατατοπιστική επάνω στο θέμα αυτό είναι η κινηματογραφική ταινία από την Άπω Ανατολή, η Ιαπωνική ταινία «Όταν έπεσε το τελευταίο σπαθί» μια ελεγεία για τους τελευταίους άντρες που έβαζαν την τιμή τους πάνω από όλα!
Ο Διάβολος χρησιμοποιεί σήμερα και τον άντρα , αλλά δεν ήταν πάντοτε έτσι. Ο Διάβολος χρησιμοποιούσε τη γυναίκα, το παιδί και τον κακό άνθρωπο. Η αντρεία νικούσε το Διάβολο.
Ένας δάσκαλος των Σαμουράϊ παρότρυνε με αυτά τα λόγια τους μαθητές του να αγωνιστούν με το ανέφικτο, με αυτό που είναι ανίκητο στη μάχη : « Παλαβώστε! Ανθίστε!»
Αυτά είναι τα τελευταία λόγια ενός δασκάλου των Σαμουράϊ, που πεθαίνει μακριά απ΄ την πατρίδα του κι απ΄ τους αγαπημένους του: «Αν και χάσαμε, δεν είμαι νεκρός ακόμα. Όσο είμαι ζωντανός θέλω να γυρίσω στο Νανμπού. Χιονίζει τώρα και στο Ναμπού, αγάπη μου; Άκου τις λέξεις που λέει η καρδιά μου: Προσπάθησα όσο πιο σκληρά μπορούσα. Έκανα ό,τι μπορούσα. Συγχώρεσέ με. Θα είμαι μαζί σας κάθε στιγμή. Θα είμαι μαζί σας. Θα ζήσουμε σ' αυτήν την κενή γη και θα κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου