Η ζωή δεν είναι πια στα μέτρα του ανθρώπου, αλλά στα μέτρα των μηχανών. Ποια είναι η διαφορά δεν μπορούμε ακόμα να τη συλλάβουμε, γιατί η ζωή στα μέτρα των μηχανών τώρα οργανώνεται στην Ελλάδα. Δεν έχει ακόμα οργανωθεί τέλεια. Oύτε την κάρτα του ανελεύθερου πολίτη δεν μας έδωσαν ακόμα με το ζόρι.
Πώς θα είναι η ζωή στα μέτρα των μηχανών, όταν οργανωθεί τέλεια; Θα λάβεις μια ιδέα, ευγενικέ αναγνώστη, αν σκεφθείς ότι σε μια οργανωμένη τέλεια ζωή στα μέτρα των μηχανών, η μηχανή δεν χάνει ποτέ. Εκείνος που χάνει πάντα είναι ο άνθρωπος, κι ας έγιναν οι μηχανές για την εξυπηρέτηση του ανθρώπου.
Ο άνθρωπος χάνει πάντα, ό,τι κι αν συμβεί, γιατί η "σχέση" ανθρώπου και της μηχανής είναι "σύμβαση προσχωρήσεως". Ο άνθρωπος προσχωρεί, που σημαίνει ότι αποδέχεται εκ των προτέρων τους όρους της μηχανής. Βάλε με το νου σου αν είναι ποτέ δυνατόν να γνωρίζεις κάθε στιγμή όλες τις δεσμεύσεις που οι μηχανές αποθηκεύουν ολοένα γι΄αυτούς που προσχωρούν στις συμβάσεις τους.
Ένα απλό παράδειγμα: πηγαίνω με το αυτοκίνητό μου σ΄ ένα μεγάλο κατάστημα που διαθέτει δωρεάν χώρο σταθμεύσεως των αυτοκινήτων των πελατών του. Στέκομαι στην είσοδο. Με ρωτάει ο υπάλληλος, έχετε ξανάρθει (λέει την επωνυμία του καταστήματος). Έχω ξανάρθει, απαντώ. Είμαι πελάτης του. (Εννοεί αν έχω ξανάρθει στο χώρο σταθμεύσεως, γιατί έχει εκεί απ΄ το πρωί, και ο νους του είναι κολλημένος σ΄ αυτό. Εγώ όμως θέλω να ψωνίσω από το κατάστημα).
Θα πάρετε ένα δελτίο και θα μου το παραδώσετε φεύγοντας και μου δίνει ένα δελτίο. Θα πάτε στο τρίτο υπόγειο. Με στέλνει στο τρίτο υπόγειο, στα έγκατα της γης, ενώ όλος ο χώρος είναι άδειος. Στο δεύτερο υπόγειο υπάρχει πινακίδα που λέει ότι εκεί σταθμεύουν τα αυτοκίνητα των πελατών του καταστήματος στο οποίο θέλω να πάω και σταθμεύω εκεί.
Όταν μετά πέντε λεπτά επιστρέφω, του δίνω το δελτίο και περιμένω να ανοίξει η μπάρα. Όχι αυτό μου λέει. Το άλλο από τη θέση που σας έστειλα. Δεν είδα άλλο του λέω. Δεν πήγατε εκεί που σας έστειλα, είπε. Μου είπατε ότι έχετε ξανάρθει, λέει. Έχω ξανάρθει, του λέω. Θα πληρώσετε τρία ευρώ, λέει, αλλιώς θα τα πληρώσω εγώ, γιατί πρέπει να μηδενίσω τη θέση στην οποία δεν πήγατε.
Είπα πιο πάνω ότι οι μηχανές δεν είναι ακόμα οργανωμένες στην εντέλεια. Αν ήταν οργανωμένες θα ερχόταν η αστυνομία να μας συλλάβει, γιατί αρνηθήκαμε να πληρώσουμε. Αρνηθήκαμε όχι για το ποσόν, αλλά γιατί μας υποχρέωναν να πληρώσουμε ενώ έπρεπε να μας πληρώσουν για την ψυχική οδύνη που μας προκάλεσε ο λαβύρινθός τους. Είπαμε "αμάν" ώσπου να καταφέρουμε να βρούμε την έξοδο.
Αχ, καλέ μου ποιητή Χοσέ Πιέρρα. Δεν θα ξαναρθείς πια στην Ελλάδα. Ο Χοσέ ποιητής από τη Βαλένθια, ήρθε δεκαπέντε φορές. Η τελευταία φορά ήταν πριν 25 χρόνια. Γιατί έρχεσαι τόσες πολλές φορές; τον ρώτησα. Γιατί ακόμα στην Ελλάδα σώζεται η ζωή στα ανθρώπινα μέτρα, είπε. Στην Ισπανία σιδηροδρομικούς σταθμούς σαν αυτόν των Αθηνών δεν θα βρεις ούτε σε κωμοπόλεις και χωριά, όχι σε μια πρωτεύουσα σαν την Αθήνα.
Πάνε κάμποσα χρόνια που δεν τον ξανάδα το Χοσέ, στην Ελλάδα.
moschoblog.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου