Με αφορμή τις επιτυχημένες εμφανίσεις τους για τρίτη χρονιά στο "Αλάβαστρον" μιλάμε με το συγκρότημα των ΤΑΚΙΜ, των οχτώ δεξιοτεχνών μουσικών που μαγεύουν αλλά και ξεσηκώνουν, για την ιστορία τους και φυσικά για την παραδοσιακή μουσική που εκπροσωπούν και αγαπούν τόσο πολύ...
- Περιγράψτε μας λίγο το πώς συναντηθήκατε και αποφασίσατε να συνυπάρξετε.
Θ.Κ: Με την σημερινή μας σύνθεση συναντηθήκαμε σε έναν γάμο, που έχει μείνει αξέχαστος σε όσους παρεβρέθηκαν! Αυτόν του Πάνου Δημητρακόπουλου, πριν από τρία χρόνια περίπου! Συνυπήρχαμε ήδη εδώ και χρόνια, ως συνάδελφοι μουσικοί στον ίδιο χώρο. Απλώς εκείνη τη στιγμή αποφασίσαμε ότι θέλουμε να παίζουμε μαζί συνειδητά και όχι μόνο από συμπτώσεις. Τρία χρόνια πέρασαν και δεν το έχουμε μετανοιώσει καθόλου.
- Πώς προέκυψε το ΤΑΚΙΜ;
Α.Α.: Ψάχναμε να βρούμε έναν τίτλο που να υποδηλώνει και να «υποδεικνύει» την ομαδικότητα, κάτι που έλειπε και λείπει από τον χώρο της παραδοσιακής μουσικής. Καταλήξαμε λοιπόν σε αυτό το όνομα, γιατί αυτό ακριβώς συνέβη με εμάς. «Τακιμιάσαμε» στην κυριολεξία...
- Ποιο είναι το στοιχείο που σας ενώνει; Η κοινή συνισταμένη σας;
Θ.Κ: Είναι η ίδια ανάγκη για μουσική, χωρίς τους περιορισμούς μιας κακώς νοούμενης «επαγγελματικής» ορχήστρας ή ενός μαέστρου. Άλλωστε όταν παίζουμε μαζί, γινόμαστε όλοι μαέστροι του εαυτού μας με την πειθαρχία που θέτει ο καθένας στον εαυτό του, αλλά και της... απειθαρχίας μας, όταν αυτό κρίνεται απαραίτητο.
Α.Α.: Αυτό που θέλει να πεί ο Θωμάς είναι, ότι παρόλο που όλοι μας αναμφισβήτητα είμαστε «κόκκορες», σε αυτή την σύμπραξη (ως δια μαγείας) λειτουργούμε ομαδικά χωρίς να ξεχωρίζει κάποιος παραπάνω απ’όσο πρέπει.
- Υπάρχει κάποιο τραγούδι που σας αντιπροσωπεύει; Που ενδεχομένως σας έχει στιγματίσει ως συγκρότημα;
Γ.Π.: Σίγουρα η Ιντιρνιλούδα που την χτένιζε η γιαγιά της.
Θ.Κ.: Υπάρχουν πολλά αλλά σίγουρα αυτό που ποτέ δεν παραλείπουμε να παίζουμε είναι το «Τα Νταούλια Κρούν». Ένα τραγούδι από την ανατολική Μακεδονία, το οποίο τραγουδά ο Κώστας Μερετάκης με μοναδικό τρόπο, παίζοντας μόνο νταούλι... είναι μια στιγμή που πάντα μας καθηλώνει και μας ηρεμεί... ο Κώστας σε αυτή την περίπτωση γίνεται ο θηριοδαμαστής μας, γιατί, φανταστείτε να πρέπει να επιβληθείτε σε επτά μουσικούς σαν κι εμάς... είναι σα να πρέπει να διαβάσεις ένα παραμύθι σε χιμπαντζήδες που είναι υπό την επήρεια red bull…
- Οι ΤΑΚΙΜ χαρακτηρίζονται για τον απόλυτο συντονισμό και συγχρονισμό τους που τους δίνει ένα ενιαίο και εξαιρετικά ομοιόμορφο αποτέλεσμα. Πώς καταφέρνετε όμως μέσα στο συγκρότημα να διατηρεί ο καθένας παράλληλα την διαφορετικότητά του;
Μ.Κ: Έχουμε έμφυτη την αίσθηση της καλλιτεχνικής οικονομίας σαν ομάδα και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πόσο δύσκολο είναι να παίζουν μονοφωνική μουσική οκτώ Έλληνες ταυτόχρονα! Ακούγεται σαν αστείο, αν λάβουμε υπόψη αυτό που οι παλιοί αποκαλούσαν «σφηκοφωλιά»... δηλαδή, την μόνιμη ασυνεννοησία σε μουσικό και όχι μόνο επίπεδο, που χαρακτήριζε και δυστυχώς χαρακτηρίζει ακόμα τον χώρο της παραδοσιακής μας μουσικής.
Κ.Μ: «Τα αγαθά κόποις κτώνται» και στην δική μας περίπτωση αυτό ισχύει σε μεγάλο βαθμό. Στο παρελθόν οι πρόβες μας ήταν μια διαδικασία πολύωρη και κουραστική. Προσέχαμε πολύ τις λεπτομέρειες σε σημείο που κούραζε, ίσως ακόμα και τους ακροατές μας. Ευτυχώς με το πέρασμα του χρόνου ήρθε και η αφαίρεση. Έχουμε κρατήσει λοιπόν τα καλά από εκείνη την εποχή, σε ό,τι αφορά στο «δέσιμο» της μπάντας, αλλά γενικότερα έχουμε χαλαρώσει τον πήχη μας...
Γ.Π. :Αναγκαστικά γιατί αλλιώς ο καθένας θα έφτιαχνε δικό του συγκρότημα.
- Μέσω της μουσικής εξωτερικεύεται ο χαρακτήρας σας; Μπορούμε να μάθουμε δηλαδή κάτι για την προσωπικότητά σας;
Γ.Π.: Αν κάποιος δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει, με μία προσεκτική παρατήρηση, ναι!
Θ.Κ.: Αν περιμένετε να μάθετε στοιχεία για τις προσωπικότητες μας από τον τρόπο που παίζουμε, τότε σίγουρα θα χρειαστείτε και μια ομάδα ψυχολόγων για να ερμηνεύσει αυτά που θα δεί και θα ακούσει... ειδικά αν παρευρεθεί κάποιος σε πρόβα μας θα καταλάβει το μέγεθος της παράνοιας μας!
Π.Δ: Μπορεί, ας πούμε να αφιερώσουμε πέντε λεπτά σε ένα μουσικό κομμάτι και μισή ώρα για μία πλάκα! Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν παίρνουμε στα σοβαρά αυτό που κάνουμε... ίσα ίσα... πρώτ’ απ’ όλα κάνουμε παρέα μεταξύ μας! Αν αυτό δεν πάει καλά τότε αυτό περνάει και στον τρόπο που παίζουμε. Είναι πηγαίο.
- Με το σκεπτικό ότι η παραδοσιακή μουσική δεν τυγχάνει πολύ ευνοϊκής μεταχείρισης γενικά λόγω του ότι θεωρείται από πολλούς παρωχημένη και στάσιμη τι σας κάνει να επιβιώνετε και μάλιστα να διευρύνετε το κοινό σας;
Προφανώς ικανοποιούμε μια μερίδα ανθρώπων που έχει ανάγκη να ακούσει παραδοσιακή μουσική αλλά χωρίς τα κακαίσθητα παρελκόμενα όπως λουλούδια, σαμπάνιες, κακό ήχο κλπ... Από την άλλη όμως, αυτό που προσπαθούμε είναι να αποφεύγουμε την επιτήδευση και την ωραιοποίηση της παραδοσιακής μουσικής, μιας τάσης, που δυστυχώς κυριαρχεί στον κύκλο των «νεοπαραδοσιακών» μουσικών. Και αυτό, διότι το όριο ανάμεσα στην καλαισθησία και στην «αφαίμαξη» της μουσικής είναι πολύ λεπτό και δυσδιάκριτο.
- Ποια η θέση της παραδοσιακής μουσικής στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή; Τι θα μπορούσε να γίνει για την καλύτερη και πιο διαδεδομένη παρουσίασή της;
Αυτό που θα έπρεπε να ισχύει για την ελληνική παραδοσιακή μουσική είναι αυτό που ισχύει για όλα τα είδη μουσικής. Το αυτονόητο! Όταν παίζεις μουσική αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα και μόνο! Αυτό που πάει στο αυτί του ακροατή και τίποτε παραπάνω. Ούτε η προέλευση, ούτε η αυθεντικότητα ...
Η αλήθεια του καθενός, της ομάδας ή του σολίστα.
Στην Ελλάδα υπήρχαν πάντοτε δύο παραδόσεις... Αυτή των απλών ανθρώπων του χωριού και αυτή των επαγγελματιών μουσικών των εκάστοτε αστικών κέντρων. Η μανία των καταγραφών τις τελευταίες δεκαετίες εκτός από καλό, έκανε και ένα μεγάλο κακό. Μπέρδεψε αυτές τις δύο παραδόσεις, οι οποίες παρόλο που έχουν την ίδια βάση παραμένουν διαφορετικές.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, οι νέοι μουσικοί να θεωρούν ως παραδοσιακό, μόνο το ακατέργαστο, παραγκωνίζοντας έτσι παράδοση τεχνογνωσία και ιεραρχία ολόκληρων μουσικών γενεών. Μπερδεύτηκε ο ερασιτεχνισμός με τον επαγγελματισμό, γεγονός σύνηθες στην χώρα μας, με συνέπεια να γεμίσουμε από κακόηχες και μέτριες απόπειρες αναπαράστασης μιας μουσικής, που μόνο ζωντανή δεν ακούγεται με αυτό τον τρόπο.
Οι μουσικοί που ασχολούνται με αυτό το είδος θα πρέπει να είναι πιο προσεκτικοί με τον τρόπο που παρουσιάζουν την μουσική τους, κυρίως στο τεχνικό της μέρος αλλά και στο αισθητικό, διότι μην ξεχνάμε ότι δεν ακούμε μουσική μόνο με τα αυτιά μας αλλά και με τα μάτια μας.
- Μουσικοί που σας εμπνέουν; Παλαιότεροι και σύγχρονοι.
Μας ενέπνεαν πάντοτε οι παλιότεροι μουσικοί, για το σπάνιο ήθος τους και για την ψυχή τους. Όλοι αυτοί, σε εποχές τρομερά δύσκολες, πάλεψαν για τον σεβασμό που τους άξιζε και σε μεγάλο βαθμό τον κέρδισαν! Μας εμπνέει το ίδιο όμως και η ανώνυμη γιαγιά ή ο παππούς, που με την πρωτογενή σχέση τους με την μουσική, μας φέρνουν πιο κοντά στην ουσία αυτής της μουσικής, που δεν είναι άλλη από την απλότητα και το μεράκι.
Όλοι αυτοί μαζί είναι οι καλύτεροι οδηγοί για έναν νέο μουσικό, που αναζητά την ουσία και την καλώς εννοούμενη «ορθότητα» στην παραδοσιακή μουσική.
- Διανύουμε μια κρίση η οποία σε μεγάλο βαθμό είναι ηθική και αξιακή. Υπάρχει κάποιο στοιχείο που είχαν οι παλαιότερες γενιές και το οποίο λείπει στον σύγχρονο άνθρωπο;
Β.Κ.: Ναι, υπάρχει και θα το εντόπιζα στο γεγονός ότι οι παλαιότερες γενιές ήταν έτσι κι αλλιώς, συνηθισμένες στην φτώχεια, στις καταστροφές, και ήταν συνεπώς, πιο εξοικειωμένες με αυτές τις έννοιες απ’ ό,τι εμείς.
Θ.Κ: Νομίζω πως οι παλαιότερες γενιές είχαν καλύτερη σχέση με τον χρόνο, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό... απολάμβαναν τη ζωή τους με πολύ λιγότερα μέσα απ’ ό,τι εμείς.
Γ.Π. Να φροντίζουμε για τους επόμενους και όχι μονό για την πάρτη μας.
- Ποια είναι τα σχέδιά σας αυτή τη στιγμή;
Θ.Κ.: Μέσα στα άμεσα σχέδια μας είναι ένα καινούργιο album, το οποίο έχουμε ήδη αρχίσει να σχεδιάζουμε σε επίπεδο pre-production. Γενικώς δεν βιαζόμαστε παρόλο που γνωρίζουμε πως πολλοί φίλοι και ακροατές θέλουν πιο συχνά να βγάζουμε κάτι καινούργιο.
Οι ΤΑΚΙΜ:
Πάνος Δημητρακόπουλος
Θωμάς Κωνσταντίνου
Γιάννης Πλαγιαννάκος
Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος
Κώστας Μερετάκης
Μάνος Κουτσαγγελίδης
Βαγγέλης Καρίπης
Γιώργος Μαρινάκης
info:Κάθε Τετάρτη στο καφέ Αλάβαστρον (Δαμάρεως 78,Παγκράτι). http://www.cafealavastron.gr/
*Η Δήμητρα Αγγελίδου είναι φοιτήτρια Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού Παντείου Πανεπιστημίου
leksis.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου