Ενώ η κατάσταση στην Τουρκία εξακολουθεί να είναι τεταμένη κι ενώ έχουν αρχίσει οι συζητήσεις για την πιθανή απόπειρα εκτόνωσης της εσωτερικής κρίσης της γείτονος προς την Ελλάδα και συγκεκριμένα προς το Αιγαίο, κανείς δεν ασχολείται με το πως κατορθώθηκε να ξεσηκωθεί ο τουρκικός λαός, να ενωθεί παρά τις όποιες διαφορές του και να απαιτήσει από τον «σουλτάνο» Ταγίπ να επανέλθει στην… τάξη!
Στο σκεπτικό όλων μας, πρέπει να υπάρχει ο κανόνας, πως στην πολιτική (πόσο δε μάλλον στην γεωπολιτική) δεν γίνεται τίποτε χωρίς να υπάρχει σχέδιο. Σχέδιο που να εξυπηρετεί συγκεκριμένο σκοπό, να έχει μετρήσιμους και απολύτως ελέγξιμους στόχους. Η πολιτική που σέβεται τον εαυτό της δεν λειτουργεί με βάση τα όσα συμβαίνουν σήμερα, ούτε καν με όσες συνθήκες δημιουργεί η ίδια για τους στόχους του αύριο. Η σωστή πολιτική λειτουργεί με συνθήκες που η ίδια δημιουργεί (και ελέγχει ως προς τον τόπο, τον χρόνο και τους παράγοντες επηρεασμού) για να ελέγχει το μεθεπόμενη ημέρα. Και οι παράγοντες που σήμερα λειτουργούν στην Τουρκία (οι γνωστοί σύμμαχοι πέραν του Ατλαντικού) δεν αφήνουν τίποτε απολύτως στην τύχη, προκειμένου να ικανοποιήσουν τον σκοπό τους.
Κατ’ αρχήν, εξετάζοντας τα γεγονότα, παρατηρούμε πως οι τούρκοι πολίτες ξεσηκώθηκαν σε 48 πόλεις, αλλά πολύ σύντομα υπήρξε συσπείρωση σε τρεις μεγάλες «εστίες», στην Άγκυρα, στη Σμύρνη και στην Κωνσταντινούπολη. Και αυτό συνέβη επειδή υπήρχαν οι κατάλληλες προϋποθέσεις, αλλά και –όλως τυχαίως- οι πλέον ακατάλληλοι χειρισμοί από την αστυνομία του Ερντογάν, η οποία άσκησε υπέρμετρη βία τη στιγμή που υπήρχαν μάρτυρες με… κάμερες στα χέρια τους!
Όλοι συμφωνούμε πως κάτι πολύ παράξενο συνέβη τις προηγούμενες ημέρες στην Τουρκία. Κάτι τόσο παράξενο, που εγείρει υποψίες για υποκινούμενη άτυπη εξέγερση, προκειμένου να ασκηθεί η κατάλληλη πίεση (ή κατ’ άλλους για να δοθεί η κατάλληλη δικαιολογία) στον τούρκο πρωθυπουργό, προκειμένου να αλλάξει «γραμμή πλεύσης» σε θέματα μείζονος ενδιαφέροντος για τους ισχυρούς συμμάχους πέραν του Ατλαντικού, όπως η έμπρακτη στρατιωτική εμπλοκή της Τουρκίας στο θέμα της Συρίας ή ο «εξαναγκασμός» της Τουρκίας σε συμμετοχή (έστω και μέσω παραχώρησης αεροδρομίων και άλλων στρατιωτικών εγκαταστάσεων) μίας επίθεσης κατά του Ιράν.
Αυτά, όμως, είναι υποθέσεις υπό μελέτη. Ο πανίσχυρος Ερντογάν, κατόρθωσε να ανέλθει στην πολιτική σκηνή και να πάρει στα χέρια του την πλήρη εξουσία, αλλάζοντας την πολιτική και οικονομική σκηνή της Τουρκίας. Μέσα σε αυτή του την προσπάθεια δημιούργησε εχθρούς, τους οποίους αντιμετώπισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και χωρίς να εγερθεί η τουρκική κοινωνία για να τον εμποδίσει.
Αρχικά ο Ερντογάν ανέδειξε ένα νέο τζάκι οικονομικών παραγόντων, οι οποίοι τον στήριξαν όποτε το χρειάστηκε. Η ανόρθωση της τουρκικής οικονομίας και η ευμάρεια που έφερε αυτή στον μέσο τούρκο πολίτη, ήταν ο βασικός παράγοντας που κανείς από τους παλιούς οικονομικά ισχυρούς δεν τόλμησε να επιχειρήσει οτιδήποτε κατά του Ταγίπ Ερντογάν.
Στη συνέχεια, ο τούρκος πρωθυπουργός αντιμετώπισε τους τούρκους στρατηγούς, τους κεμαλιστές φιλοδυτικούς και κατόρθωσε να τους υπερκεράσει σχετικά εύκολα, αφού αντικατέστησε τον τουρκικό στρατό με την πολυπληθή αστυνομία και συνέχισε με σχετική ευκολία να δίνει μία γενικότερη αίσθηση ασφάλειας στους τούρκους πολίτες. Μάλιστα, επειδή ο Ερντογάν είχε μεγάλους φόβους απέναντι στους στρατηγούς, τους διέλυσε μέσω δικαστηρίων και τους εξανάγκασε σε μία «συμφωνία ειρήνης» με τους Κούρδους (τα αποτελέσματα της οποίας πολύ σύντομα θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει η Τουρκία).
Αφού «ξεκαθάρισε» με τους ισχυρούς του αντιπάλους, αφού είχε τον έλεγχο των πάντων μέσω της ΜΙΤ (τουρκική μυστική υπηρεσία πληροφοριών) ανέλαβε να αναδείξει το ισλάμ, ως αντίπαλο δέος του κεμαλισμού. Και στο σημείο αυτό, ο «πιστός» Ταγίπ φαίνεται πως δεν υπολόγισε πολύ καλά την δύναμή του, αλλά –κυρίως- την δύναμη της συνήθειας, την δύναμη της αίσθησης ελευθερίας και των δικαιωμάτων που είχε αρχίσει να απολαμβάνει μερίδα των τούρκων πολιτών. Για την ακρίβεια, εκείνοι οι πολίτες που έμεναν σε μεγάλα αστικά κέντρα και κυρίως σε πόλεις συνδεδεμένες με τον τουρισμό. Ο Ερντογάν είχε να αντιμετωπίσει την –έστω και μερική- οργή από την απώλεια της ευμάρειας δικαιωμάτων μίας μερίδας πληθυσμού. Και οι νόμοι που θέλησε να επιβάλει, τον έφεραν αντιμέτωπο με διαφορετικές κοινωνικές και οικονομικές πληθυσμιακές ομάδες, οι οποίες όμως ενώθηκαν στο όνομα της «δημοκρατίας» απέναντι στον ισλαμιστή Ερντογάν που ήθελε να τους μετατρέψει από απλούς μουσουλμάνους σε ισλαμιστές…!
Με δεδομένους εχθρούς, οι οποίοι έψαχναν την ευκαιρία να δώσουν μία σκληρή απάντηση στον ισλαμιστή Ερντογάν, αλλά και με τον εξαναγκασμό αλλαγής τρόπου ζωής από τον Ερντογάν προς μία σημαντική πληθυσμιακή μερίδα, λειτούργησε ως καταλύτης ή χρησιμοποιήθηκε με μεγάλη ευκολία από εκείνους που είδαν το «ευαίσθητο σημείο» και χρησιμοποιώντας την σύγχρονη τεχνολογία (twitter και facebook) «έβγαλαν στους δρόμους» με ασήμαντη αφορμή έναν πολύ σημαντικό αριθμό τούρκων πολιτών, οι οποίοι πολύ εύκολα εξαγριώθηκαν όταν αντιμετωπίστηκαν με ιδιαίτερη άσκοπη και αναιτιολόγητη σε πάρα πολλές περιπτώσεις βία (π.χ. επίθεση σε νέους στην Σμύρνη) από την αστυνομία.
Οι τρόποι-μέθοδοι έγερσης του τουρκικού πληθυσμού χρησιμοποιήθηκαν και αλλού, για την επιβολή του ισλάμ ως κυρίαρχης δύναμης προκειμένου να υπάρξουν πολιτικές αλλαγές. Στην Τουρκία η σύγχρονη τεχνολογία χρησιμοποιήθηκε για να επιφέρει το αντίθετο αποτέλεσμα, για μην λειτουργήσει το Ισλάμ και προκειμένου να «εξαναγκαστεί» ο τούρκος πρωθυπουργός σε μία σιωπηλή υποχώρηση και να αποδεχθεί έναν διαφορετικό ρόλο.
Δεν θα εκπλαγούμε εάν το επόμενο χρονικό διάστημα υπάρξουν ανοιχτές κινήσεις της Άγκυρας κατά του Άσαντ ή κατά του Ιράν. Θεωρούμε δεδομένο πως ο Ερντογάν βρήκε την δικαιολογία που του έλειπε, αφού αντιμετώπιζε ένα σοβαρό δίλημμα, στο οποίο είχε απέναντί του τον τουρκικό λαό.
Η Τουρκία δεν μπορούσε να συμμετάσχει σαν μουσουλμανικό – φιλο-ισλαμικό κράτος σε επίσημες επιχειρήσεις κατά της Συρίας ή του Ιράν, αφού για λόγους θρησκείας ή οικονομικής συνεργασίας, οι τούρκοι ήταν κάθετα αντίθετοι σε μία τέτοια εξέλιξη.
Σήμερα και μετά την σαφή «εντολή του λαού» για μία Τουρκία με περισσότερους δυτικούς τρόπους λειτουργίας, είναι σαφές πως ο Ερντογάν θα θέσει στους «πολιτικούς του αντιπάλους» απαιτώντας την αλλαγή πλεύσης την οποία οι ίδιοι υποστήριξαν και τα αποτελέσματα της οποίας είναι αναγκασμένοι να υποστηρίξουν και να συμφωνήσουν σε στρατιωτική εμπλοκή της Τουρκίας στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και όχι μόνο. Με αυτή την εξέλιξη, θεωρούμε πως κανένα σύγχρονο τεχνολογικό μέσο δεν θα μπορέσει να εγείρει τους τούρκους πολίτες, οι οποίοι θα πρέπει να αποδεχθούν ότι η ύπαρξη των προσωπικών τους ελευθεριών έχει ως αντίτιμο τον θάνατο άλλων μουσουλμάνων…
Με δεδομένη την προ ημερών επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν στην Ουάσιγκτον, με δεδομένη την πολύωρη συζήτηση που είχε ο ίδιος και στελέχη της κυβέρνησής του με τον Μπάρακ Ομπάμα και αμερικανούς αξιωματούχους, με δεδομένη την συμμετοχή του αρχηγού των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών στο συγκεκριμένο ταξίδι, θεωρούμε ότι είναι αδύνατο να μην ενημερώθηκε ο τούρκος πρωθυπουργός για την «τάση της τουρκικής κοινωνίας», όπως θεωρούμε αδιανόητο το να μην συζητήθηκε το μείζον –για τις ΗΠΑ- θέμα της Συρίας, αλλά και της μελλοντικής επίθεσης κατά του Ιράν.
Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, ο Ερντογάν εκτέλεσε άψογα ένα σχέδιο εξαναγκασμού και καθοδήγησης της τουρκικής κοινής γνώμης σε συγκατάθεση ενός πολέμου κατά άλλων μουσουλμανικών – ισλαμικών κρατών. Ούτε η αστυνομία έδρασε παραβιάζοντας τις εντολές που της δόθηκαν, ούτε οι τούρκοι πολίτες ξεσηκώθηκαν και συγκεντρώθηκαν τυχαία στις μεγάλες πόλεις της γείτονος.
Το μόνο σημείο που πρέπει να μας προβληματίζει όλους είναι το αντάλλαγμα που ζήτησε ο Ταγίπ Ερντογάν, για να δεχθεί την απομάκρυνσή του από τους ισλαμικούς του στόχους. Και αυτό το αντάλλαγμα θεωρούμε πως σχετίζεται με τα ενεργειακά κοιτάσματα της Κύπρου, αλλά και με το Αιγαίο και την Ελληνική ΑΟΖ.
Και για όσους τολμούν να σκεφτούν πολύ πονηρά, ενδέχεται να υπάρξει κάποια τουρκική επιθετική κίνηση στο Αιγαίο, λίγο (μερικές ημέρες) πριν την έναρξη εμπλοκής της Τουρκίας με την Συρία. Έτσι, θα εξασφαλισθεί από τον Ερντογάν η συσπείρωση του τουρκικού λαού υπέρ του και κάποια πρώτα μηνύματα νίκης – μεγαλείου των τούρκων απέναντι στην Ελλάδα, τα οποία θα προϊδεάσουν θετικά τον τουρκικό πληθυσμό για μία τουρκο-συριακή στρατιωτική εμπλοκή…
Εμείς, λοιπόν, βλέπουμε ένα μεγάλο σχέδιο να έχει μπει σε εφαρμογή μέσω της «νίκης» των τούρκων πολιτών και της σιωπηλής υποχώρησης του «σουλτάνου» Ταγίπ… Ευελπιστούμε πως κάνουμε λάθος και πως τα πράγματα και οι εξελίξεις στην Τουρκία, είναι ακριβώς όπως τα βλέπουμε και δεν κρύβουν τίποτε από πίσω τους…
Κωνσταντίνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου