ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΜΙΑΣ ΝΙΦΑΔΑΣ- 3

Οι Ακατανόμαστοι «Αυτοί» και οι Επώνυμοι «Εμείς»

Καλούμεθα όλοι ανεξαιρέτως για την συμμετοχή στη διενέργεια και διεκπεραίωση μιας εθνικής νομισματικής σύμβασης-μεταρρύθμισης, όπως την έχω περιγράψει στο προηγούμενο κείμενο, ώστε να καταργηθεί η δυνατότητα έκδοσης χρήματος του FED και της ΕΚΤ και να επανέλθει στην αποκλειστική δικαιοδοσία των λαών και δή της Ελλάδας.

Γίνεται πλέον στα μάτια όλων προφανές ότι, το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα αρχίζει επικύνδυνα να «μπάζει νερά». Το σύστημα μέσω ενός ακόμα προσχεδιασμένου και αναμενόμενου πλέον παγκόσμιου reset θα αντικατασταθεί ούτως ή άλλως με ένα νέο, με την βοήθεια ενός ή επαναλαβανόνενων πολεμικών επεισοδίων. Θα αντικατασταθεί λοιπόν από τους ακατανόμαστους «αυτούς» με ένα ακόμα προσχεδιασμένο δικό «τους»; Με ένα κατά πολύ χειρότερο δηλαδή για εμάς; Ή με ένα καλύτερο που θα προέλθει κατευθείαν από τους επώνυμους «εμάς» για «εμάς»;

Για να αποφασίσουμε όμως τί σύστημα χρειάζεται να εφαρμόσουμε ώστε να εκδόσουμε τα δικά μας χρήματα και να κάνουμε την Ελλάδα ξανά μία ισχυρή χώρα, άς κοιτάξουμε πρώτα την ιστορία των κρατών που εφήρμοσαν κάτι ανάλογο,  είχαν και κάποιες ακόμα έχουν τα αναμενόμενα θετικά αποτελέσματα που επιδίωκαν εξ’άρχής. Κρατώντας πάντα στο μυαλό σαν οδηγό το εξής, ότι όταν οι τωρινοί ακατανόμαστοι παγκόσμιοι παντοκράτορες - Ευγένιοι Σπαθάρηδες μισούν μιά χώρα, τοτε αυτή η χώρα σίγουρα θα πρέπει να κάνει κάτι  καλά.

Αλλά τι εννοώ ακριβώς με αυτό; Ποια χώρα λοιπόν «αυτοί» με Αμερικανικό πάντα μανδύα εξευτέλισαν, δυσφήμισαν και κακοκλόγησαν περισσότερο από όλες την τελευταία, ας πούμε εκατονταετία; Την Γερμανία του Χίτλερ. Επομένως αρχίζω από εκεί.

Από το 1934 έως το 1939 υπό το νομισματικό σύστημα του Gottfried Feder, η Γερμανία πέτυχε ένα στην κυριολεξία οικονομικό θαύμα. Ο Feder έπεισε τον Χίτλερ να παρακάμψει τη διεθνή ακατανόμαστη οικονομική υποστήριξη «αυτών» που προσφερόταν και να ίδιο-χρηματοδοτήσει  στην πράξη εγχώρια δημόσια έργα με κρατικό-εκδιδόμενα χρήματα της χώρας. Αυτό προσέφερε στη Γερμανία ένα τεράστιο οικονομικό πλεονέκτημα διότι δέν χρειάστηκε να χρησιμοποιηθεί κεφάλαιο από «αυτούς» ώστε να χρειάζεται να πληρωθεί σε «αυτούς» και ο ανάλογος τόκος. Έτσι «αυτοί» αποφάσισαν ότι η Γερμανία αποτελούσε πλέον κίνδυνο και μεγάλη απειλή πρός τη ρήξη της προσχεδιασμένης κυριαρχίας «τους» στην παγκόσμια οικονομική σκακιέρα και για αυτό ακριβώς τον λόγο έπρεπε να τους σταματήσουν. Τα υπόλοιπα είναι η κοινή ιστορία που όλοι γνωρίζουμε.

Οι Ιάπωνες έκαναν ακριβώς το ίδιο πράγμα όπως και οι Γερμανοί στις αρχές του 1930. Έσπασαν και αυτοί τα δεσμά των τόκων  via της δύναμης της εγχώριας κρατικής έκδοσης χρημάτων. Μέχρι στα μέσα της «Great Depression» - του μεγάλου κράχ η Ιαπωνία είχε ήδη αυξήσει την βιομηχανία της κατά 140% και το ΑΕΠ κατά 250%. Δεν θα μπορούσε κάποιος να δεί καθαρότερα το οξύμορο σχήμα της αντίθεσης  μεταξύ του σωστού αναπτυξιακού συστήματος έναντι του καταθλιπτικού και της υπανάπτυξης. Άρα και η Ιαπωνία έπρεπε να βγεί και αυτή από το παιχνίδι. Έτσι λοιπόν ο Ρούσβελτ, περικυκλωμένους από αυλικούς προκάτοχοι «αυτών», προκάλεσαν το Pearl Harbor θυσιάζοντας τις ζωές χιλιάδων Αμερικανών, ώστε να μπορέσουν οι τραπεζίτες να καταστρέψουν την οποιαδήποτε απόδειξη της Ιαπωνικής οικονομικής επιτυχίας μέσω της αύτο-έκδοσης νομίσματος.

Μετά τον πόλεμο, οι Ιάπωνες έχωντας πάρει το μάθημα τους προσαρμόστηκαν στα δεδομένα. Προσαρμόστηκαν με το να προσποιούνται πλέον ότι ακολουθούν το δυτικό-οικονομικό μοντέλο και κρυφά, όπως η Ellen Brown αναφέρει στο βιβλίο της με τίτλο “The Public Bank Solution” (που σε όλους προτρέπω να αναζητήσουν και να διαβάσουν) εγκαθίδρυσαν τη νοοτροπία του καρτικό-καθοδηγούμενου τρόπου έκδοσης νομίσματος.

Σήμερα το μόνο που ακούμε είναι οικονομικούς αναλυτές να αναφέρουν ότι η Ιαπωνία βρίσκεται σε μεγάλους μπελάδες επειδή έχουν το υψιλότερο ποσοστό χρέους ένατι του ΑΕΠ στον κόσμο και ότι η χώρα είναι στην κυριολεξίαβαλτομένη. Μήν το πιστεύετε όμως, αυτό είναι απλά μια βιτρίνα. Η Ιαπωνία θέλει και επιδιώκει να φαίνεται ώς αποτυχημένη οικονομικά χώρα ώστε να περνά απαρατήρητη με την πρόφαση του άθλιας οικονομίας τους σύμφωνα με τα standard της δυτικής νοοτροπίας, κάτω από το ραντάρ «αυτών».

Στην Ιαπωνία αυτή τη στιγμή οι εξαγωγές αυξάνονται και είναι μία από τις πιο οικονομικά υποσχόμενες  χώρες παγκοσμίως. Και ξέρετε γιατί συμβαίνει αυτό; Δεν πρόκειται περί θαύματος φυσικά, συμβαίνει διότι η Ιαπωνία παραμένει εθνικόφρων και περήφανη χώρα, όπως επιτάσσει η παράδοση καιιστορία της. Ναί όντως έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό χρέους στο κόσμο, με τη διαφορά ότι το χρέος αυτό το χρωστάνε στους εαυτούς τους και όχι στην νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων «αυτών».  Η οικονομία τους συνεχίζει να δουλέυει ρολόι αυτή τη στιγμή που μιλάμε και η δική μας είναι αυτή η οποία καταρέει.

Επομένως, πώς μπορεί και η Ελλάδα να χρησιμοποιήσει ένα νόμισμα απηλαγμένο από τόκους και πανωτόκια; Όπως επιχείρησε η Γερμανία για 5 χρόνια και ακόμα εφαρμόζει η Ιαπωνία; Είναι απλό, τους μιμούμαστε. Σταματάμε να δανειζόμαστε από «δαυτούς», αποχωρούμε από την ΟΝΕ και όχι αναγκαστικά και από την Ευρώπη και πάμε πίσω στο να εκλέξουμε τη δικιά μας κυβέρνηση, την κυβέρνηση του λαού, που θα εκδώσει το δικό μας εθνικό νόμισμα, ένα άτοκο νόμισμα όπως και το Σύνταγμα μας προβλέπει, που εάν βέβαια θελήσουμε εν συνεχεία το συσχετίζουμε με το δικό μας χρυσο, πετρέλαιο, φυσικό αέριο και κτλ και γινόμαστε μοιραία είτε τώρα το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι, ξανά ένα ελεύθερο και  δυνατό οικονομικά έθνος με πανευρωπαικό ρυθμιστικό ρόλο.

Καταλαβαίνω τις αμφιβολίες και τους ενδοιασμούς αλλά....ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΙΝΕΤΑΙ!!!

Αμήν αμήν αμήν.

Βασίλης Παπαδόπουλος.