«Οι υποψήφιοι, οι προτρέποντες τους άλλους ν’ ακολουθήσωσι το παράδειγμά των και οι έγγαμοι οι υμνούντες τα πλεονεκτήματα του έγγαμου βίου, μου φαίνονται όπως αι μελαναί εκείναι ως εκ του ψύχους μορφαί των λουομένων, αίτινες διά τρεμόντων χειλέων και συγκρουομένων οδόντων σας βεβαιούσιν ότι η θάλασσα είναι θερμή». (Εμ.Ροϊδης, «Τα ανθελληνικά», εκδ. Ροές, σελ. 159).
Συμπέρασμα πρώτο. Στις εκλογές λέγονται τα μεγαλύτερα ψέματα. Το μόνο που κυριαρχεί είναι η υποκρισία και ο θεατρινισμός για την καταδημαγώγηση των μαζών.
«Εκείνοι, ους έταξεν ο νόμος φύλακας και κοσμήτορας της ιδανικής ταύτης πολιτείας, οι υπουργοί, οι βουλευταί, οι δήμαρχοι, οι νομάρχαι, μεταποίησαν εαυτούς εις μαστιγοφόρους τυράννους του λαού. Το διέπειν την εξουσίαν δεν είναι πλέον λειτουργία, αλλά προσοδοφόρον επάγγελμα. Και πάντες οι τρόποι κρίνονται χρηστοί προς εκπόρθησιν ή προς διατήρησιν του πολυτίμου τούτου λαφύρου. Δος μοι και σοι δίδω, παρανόμησον και παρανομώ, ιδού τα ιερά συνθήματα, άτινα διασταυρούνται σήμερον εν τη χώρα, εν η άλλοτε εγράφη δι’ αίματος εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης». (Αν. Βυζάντιος, εφ. «Νέα Ημέρα», 1870).
Συμπέρασμα δεύτερον. Το μοναδικό κίνητρο των περισσοτέρων που ασχολούνται με την «πολιτική» είναι η λεηλασία του δημόσιου πλούτου, η αναρρίχηση σε αξιώματα που τα συνοδεύει χρήμα και εξουσία.
«Α! Αι εκλογαί, αυτή είναι η μόνη επί εβδομήκοντα έτη ασχολία μας, αφ’ ότου ηλευθερώθημεν, αφ’ ότου δηλαδή μεταλλάξαμεν τυράννους, τους οποίους διά των εκλογών φανταζόμεθα ότι αντικαθιστώμεν τάχα συχνότερον». (Αλ. Παπαδιαμάντης, «Άϊ μου Γιώργη», 1892).
Συμπέρασμα τρίτον: Τα κόμματα έχουν χρεοκοπήσει, εξαιτίας του εκφαυλισμού της πολιτικής και της εξαχρείωσης των πολιτικών. Δεν εκπροσωπούν τους πολίτες, τους οποίους εξαπατούν με χαριστικές παροχές (κοινωνικά μερίσματα), υπηρετούν συμφέροντα ατόμων, ομάδων και τοκογλυφικών συμμοριών τύπου Τρόικας, είναι, δηλαδή, εξαρτημένα και διεφθαρμένα. Ό,τι «φιλτράρεται» μέσα από τα κόμματα, καταλήγει και αυτό φαύλο και εξαχρειωμένο.
Ανακεφαλαιώνοντας και συνοψίζοντας. Εκλογές ίσον ψεύδη, διαφθορά, κατασπατάληση δημοσίου χρήματος, εξαπάτηση των πολιτών.
Τώρα, αφού ερανίστηκα την άποψη εξεχόντων παλαιών συγγραφέων για τις «ελληνικές» εκλογές, θα καταθέσω την, πάντοτε υποκειμενική, άποψή μου για τις λεγόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές και συγκεκριμένα ποιά είναι τα κριτήρια με τα οποία ψηφίζουν οι εκλογείς τους υποψηφίους.
Πρώτον: Ικανή μερίδα του λαού, και κυρίως οι νεότερες ηλικίες και το γυναικείο φύλο, επιλέγει και ψηφίζει με βάση το παρουσιαστικό και λοιπά συνοδά χαρακτηριστικά. Στην Αμερική συναφής μελέτη διεπίστωσε ότι οι ευειδείς υποψήφιοι έχουν 30% πιθανότητες παραπάνω από τους δυσειδείς να εκλεγούν. Αυτό το ξέρουν οι υποψήφιοι, γι’ αυτό οι φωτογραφίες τους, που κυκλοφορούν στα διαφημιστικά έντυπα, υφίστανται εξωραϊστική επεξεργασία, με την οποία απαλείφονται ενοχλητικά φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά (ρυτίδες, άσπρα μαλλιά, μεγάλες μύτες ή αυτιά), και προστίθενται με τον ηλεκτρονικό χρωστήρα τόνοι γοητείας, προσήνειας, δυναμισμού και προστατευτικότητας. (Θυμίζω τις... «προσωπικές» ελιές του Σημίτη. Τις είχαν αφαιρέσει στις φωτογραφίες του και το μούτρο του έλαμπε ως «λάμπει ο ήλιος στα βουνά». Μία απ’ αυτές μετεξελίχτηκε σε... κόμμα, την «ΕΛΙΑ»).
Δεύτερον: Κριτήριο ασφαλές και σοβαρό είναι η συγγένεια ή η «φυλετική» καταγωγή. Πόντιοι, Θρακιώτες, Σαρακατσάνοι, Βλάχοι, Παοκτσήδες, Ολυμπιακοί ανεμίζουν τον γενέθλιο τόπο τους. Πολλοί υποψήφιοι σπεύδουν προεκλογικώς, και στα ληξιαρχεία με την ελπίδα να βρουν ξεχασμένες, μακρινές συγγένειες. Ξαδέρφια τρίτου και τετάρτου βαθμού, κουμπαριές, παρακουμπαριές και συμπεθέρια ανασύρονται από τη λήθη. («Ουδέν κακόν αμιγές καλού». Χάρις στις τοπικές εκλογές, οικογένειες που δεν έλεγαν ούτε καλημέρα «ξανασογιάζουν»).
Τυχεροί όσοι έχουν πολυπληθές συγγενολόι. Άτυχοι τα μοναχοπαίδια, οι σώγαμπροι, οι ανύμφευτοι και οι ανύπανδρες, γιατί στερούνται ψήφους από το ανδροσόι ή γυναικοσόι.
Οι κουμπαριές είναι από τις πιο σταθερές και σίγουρες δεξαμενές ψήφων. Χωρίς 5-6 κουμπαριές είναι αδύνατο να σταδιοδρομήσεις πολιτικά. Ο Μητσοτάκης είχε βαφτίσει την μισή Κρήτη, γι’ αυτό θα μας κυβερνούν και τα τρισέγγονά του...
Τρίτον: Δεν έπαυσε, παρά τις περί του αντιθέτου θεωρίες, το κομματικό κριτήριο να διαδραματίζει πρωτεύοντα ρόλο και στις εκλογές της αυτοδιοίκησης. Παρ’ όλες τις δακρύβρεχτες και συγκινητικές προσπάθειες των επικεφαλής των συνδυασμών, να πείσουν τους πολίτες για την «πολυφωνία» τους και την κομματική τους ανεξαρτησία, λίγα πετυχαίνουν. Για να διαρραγεί η κομματική προσήλωση και καθήλωση του λαού, για να φύγουν από το μαντρί κατά το κοινώς λεγόμενο, πρέπει ή να προσκρούσουν σε υποψηφιότητα συγγενή πολύ κοντινού ή... να απέχουν από τις εκλογές. Οι νέοι βέβαια είναι πολύ χαλαροί και δεν επηρεάζονται από... ιστορίες. Οι γεροντότεροι, όσοι πρόλαβαν τον Παπάγο ή τον Τρικούπη, ψηφίζουν... αρχαιοπρεπώς. Την ΕΡΕ(ΝΔ), το ΚΚΕ και το Κέντρο («ΕΛΙΑ», «ΠΟΤΑΜΙ», «ΣΥΡΙΖΑ», «ΔΗΜΑΡ», και λοιπές προοδευτικές δυνάμεις).
Τέταρτον: Εδώ εντάσσονται όσοι ψηφίζουν με πιό χαλαρά, ελαστικά κριτήρια. Αυτοί που παζαρεύουν την ψήφο τους-πολλές φορές και ολόκληρης της οικογένειάς τους-ζητώντας, αναιδώς, ανταλλάγματα. Κι εδώ διακρίνουμε υποομάδες, με βάση την... ανεντιμότητα. («Εν αμίλλαις πονηραίς αθλιώτερος ο νικήσας», έλεγαν οι αρχαίοι).
Οι πλέον εμετικοί και αξιοκαταφρόνητοι είναι όσοι ζητούν χρηματική αμοιβή, είναι οι αργυρώνητοι. Κάποιοι άλλοι ζητούν βόλεμα ή διορισμό και συνήθως καταπίνουν παχιά λόγια και κούφιες υποσχέσεις, λέγονται διαπλεκόμενοι. Άλλοι οσμίζονται τον τελικό νικητή και γλοιωδώς προσκολλούνται πάνω του, ελπίζοντας σε κατοπινές εκδουλεύσεις. Αυτοί είναι οι χαμερπείς, οι καιροσκόποι.
Υπάρχει βεβαίως και μία πέμπτη κατηγορία του λαού που ή δεν προσέρχεται στις εκλογές ή ψηφίζει μικρά κόμματα, με κριτήριο τις προσωπικές του ιδέες, στις οποίες βλέπει να ανταποκρίνονται άνθρωποι που δεν μετέχουν στα «μεγάλα», γνωστά κόμματα. Είναι όσοι αισθάνονται «σιχασιά» για το κομματικό σύστημα και ονειρεύονται πατρίδα λεύτερη και ανεξάρτητη, που να βαδίζει έχοντας ως θώρακα την ιστορία της, την πίστη της, την γλώσσα της, την παράδοσή της, δηλαδή, τα πολυτίμητα τζιβαϊρικά της. Τους λένε αναποφάσιστους, κάπως ειρωνικά, όμως είναι μόνο άνθρωποι, που με πόνο και αγωνία, ζουν την κατάντια της πατρίδας μας.
Να κλείσω με μία διδακτική, ανατολίτικη, ιστορία, για όσους ελπίζουν ότι με τις εκλογές, όπως γίνονται μέχρι σήμερα, μπορεί ν’ αλλάξει κάτι.
Ήταν ένας καμηλιέρης, ο Μεχμέτ Εμίν αγάς που έζησε μια ζωή στα καραβάνια. Αρρώστησε στα 99 του, ένιωσε ότι ζυγώνει το τέλος του και κάλεσε κοντά του παιδιά, εγγόνια, φίλους και συγγενείς και ζήτησε συγχώρεση. Θυμήθηκε και τις καμήλες του και παρακάλεσε να τον πάνε στο «ντάμι» (στον στάβλο) για να αποχαιρετήσει και εκείνες. Τις χάιδεψε ο Εμίν αγάς, θυμήθηκε τα παλιά, έκλαψε και είπε:
- Εγώ πια σας αφήνω. Έφτασε η ώρα μου. Αλλά για να πάω ήσυχος θέλω να με συγχωρέσετε για ό,τι κακό σας έκανα. Τι να γίνει, έτσι είναι ο ντουνιάς!
Και μία καμήλα, γερόντισσα, του λέει:
- Πού μας έδερνες και μας άφηνες νηστικές Εμίν αγά, κακά πράματα, αμαρτία από τον Θεό, μα στο συγχωράμε. Ένα μόνο δεν θα σου συγχωρέσουμε ποτέ.
- Ποιό; ρωτάει τρομαγμένος ο αγάς.
- Ποιό; Να τ’ ακούσεις. Όλες είμαστε υπάκουες στη δούλεψή σου. Και συ, αντί να μας τιμάς, έβαζες οδηγό ένα γαϊδούρι, να μας τραβάει από τη μύτη. (Στα καραβάνια προπορευόταν πάντοτε ένας γάιδαρος).
Ναι, ένα γαϊδούρι που δεν αξίζει ούτε γρόσι.
Ο Εμίν αγάς αναστέναξε.
- Δίκιο έχετε! Μα έτσι είναι φτιαγμένος ο ντουνιάς. Γαϊδούρια να τον οδηγούν και να τον σέρνουν από τη μύτη!
Και παράδωσε, ο γεροκαμηλιέρης, το πνεύμα του...
aktines.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου