Στην Ευρωζώνη παίζεται το μέλλον της Παγκοσμιοποίησης.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι η Ευρωζώνη θα διαλυθεί. Ισχυρίζονται πως δεν μπορεί να υπάρχει κοινό νόμισμα σε τόσο διαφορετικά κράτη με διαφορετικές οικονομίες και διαφορετικές νοοτροπίες. Και φυσικά έχουν δίκιο. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Και δεν είναι απλά γιατί η Ευρωζώνη είναι στην ουσία το πειραματικό εργαστήρι της Παγκοσμιοποίησης.

Το τελικό όραμα των παγκοσμιοποιητών, της διεθνούς οικονομικής ελίτ, είναι η πλήρης κατάργηση των εθνικών κυριαρχιών των εθνικών κρατών, η μετατροπή τους σε μια μορφή επαρχιών, η θέσπιση παγκόσμιου νομίσματος και η κεντρική παγκόσμια διακυβέρνηση (global government), η οποία και θα κατευθύνεται από τους διεθνείς ολιγάρχες.

Αυτή τη στιγμή, στην μεν Παγκόσμια αγορά το ρόλο του ενιαίου νομίσματος τον παίζει το δολάριο και το ρόλο της κεντρικής διακυβέρνησης η κυβέρνηση των ΗΠΑ, στην δε Ευρωζώνη, υπάρχει ήδη ενιαίο νόμισμα το ευρώ και τον ρόλο της κεντρικής διακυβέρνησης τον παίζει η γερμανική κυβέρνηση. Δεν θα μπορούσε η γερμανική κυβέρνηση να παίζει αυτόν τον ρόλο από μόνη της, αν δεν της τον είχαν αναθέσει τα διεθνή συμφέροντα. Απλά, η γερμανική κυβέρνηση συγχέει τον ρόλο αυτόν με τα οράματα του γερμανικού εθνικισμού και αυτό προκαλεί μια συνεχή αστάθεια και αντιγερμανισμό σε πολλά κράτη.

Επειδή όμως η Ευρωζώνη είναι το πειραματικό εργαστήρι για την εφαρμογή μεθόδων στην ανερχόμενη Παγκοσμιοποίηση, δεν είναι τόσο εύκολο να την αφήσουν να διαλυθεί και να επανέλθουν οι εθνικές κυριαρχίας, τα εθνικά σύνορα στα διεθνή συμφέροντα και οι εσωτερικά ελεγχόμενες εθνικές αγορές, όσο σκληρή και να γίνει η πολιτική της Ευρωζώνης. Γιατί στη συνέχεια θα τεθεί λογικά σε αμφιβολία το γενικότερο και πιο δύσκολο οικοδόμημα της Παγκοσμιοποίησης.

Επομένως, θα πρέπει να περιμένουμε ακόμα πιο μεγάλη σκλήρυνση της Ευρωζώνης απέναντι τουλάχιστον στην "ανυπάκουη" Ελλάδα. Αλλά και σκληρής τιμωρίας της αν τολμήσει να ξεκόψει από το κοπάδι. Εκτός και αν έχουμε μια γενικότερη οικονομική κατάρρευση, λόγω της φούσκας χρέους που έχει δημιουργηθεί, καθώς και του ανερχόμενου εθνικισμού σε όλη την Ευρώπη, ως αντίδραση στις πολιτικές λιτότητας που επιβάλλονται απέξω. Πάντως η λογική της ρεφορμιστικής αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, PODEMOS κ.λ.π.) που θέλει να εξανθρωπίσει και να εκλογικεύσει την Ευρωζώνη και γενικότερα την Παγκοσμιοποίηση, αναμεμειγμένη με κρατισμό (γνώρισμα εθνικού κράτους), δεν πρόκειται να έχει καμία τύχη και θα αναγκαστεί σε άτακτη υποχώρηση και συμβιβασμό.

Υπάρχει βέβαια και το αντίδοτο της δημοκρατίας ενάντια στην ολιγαρχία (ευρωπαϊκή και παγκόσμια), αλλά αυτή τη λύση δεν την αφήνουν φυσικά να αναπτυχθεί. Εξάλλου είναι και πολύ δύσκολο να την καταλάβουν οι καταναλωτικές μάζες, οι οποίες έχουν μάθει να μετρούν τα πάντα με άμεσο οικονομικό όφελος.

hassapis-peter.blogspot.gr