Μεγάλος ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Για την ακρίβεια ο μεγαλύτερος προπονητής στην Ευρώπη. Ο "άρχοντας των δαχτυλιδιών" κι ό,τι άλλο σκεφτείτε το προσυπογράφω χωρίς δεύτερη σκέψη. Μόνο που ο τρόπος με τον οποίο υποδέχθηκε την ήττα δεν ήταν ενδεικτικός του "μεγαλείου" και της οντότητάς του. Κι η μια ανάγνωση είναι πως γι' αυτό είναι μεγάλος, επειδή σιχαίνεται να χάνει. Η άλλη είναι πως δεν θα ξαναβρεί πουθενά Παναθηναϊκό!
Κάθε προπονητής -το γνωρίζω καλύτερα από τον καθένα, καθώς μετά από κάθε αγώνα δεν είναι λίγοι αυτοί που με παίρνουν έξαλλοι με τους διαιτητές, δίχως να έχουν πάντα δίκιο- βλέπει από τη δική του οπτική τα σφυρίγματα. Πάντα η σε βάρος της ομάδας του άτυχη στιγμή μετρά περισσότερο από την άτυχη διαιτητική στιγμή που τον ευνόησε. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τον τελικό της Ευρωλίγκας.
Δικαιούται να έχει παράπονα ο Ζοτς; Προσωπικά πιστεύω όχι. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο τρόπος με τον οποίο αντέδρασε στην αγκαλιά του Δημήτρη Ιτούδη, που αναγνώρισε στον "Ζοτς" ότι ήταν ο Μέντοράς του και το έκανε στη στιγμή της δικής του κορύφωσης (άρα έχει μεγαλύτερη αξία), ήταν απαράδεκτος (τον λες και "απρεπή").
Ενδεικτικό του άγχους και της στεναχώριας. Κι είπαμε, έτσι είναι οι μεγάλοι προπονητές. Δεν ανέχονται την ήττα. Όμως, δεν είναι μόνο αυτό. Όταν έχουν ξοδευτεί 120.000.000 ευρώ σε τρία χρόνια και το μόνο που έχεις κατακτήσει είναι ένα πρωτάθλημα (στα χαρτιά) Τουρκίας, δεν έχεις… τρυπήσει το ταβάνι. Και μην μου πει κανείς πως επί Ομπράντοβιτς μπήκε η Φενέρ στον ευρωπαϊκό χάρτη, γιατί δεν ξοδεύεις τόσα εκατομμύρια για να… μπεις στον χάρτη.
Ο Ομπράντοβιτς νιώθει την πίεση, καθώς για όλους (και για τον κορυφαίο) η πίστωση τελειώνει. Τα αποτελέσματα τον ανέδειξαν ως κορυφαίο, αυτά είναι που τώρα τον βάζουν σε διαδικασία άγχους. Γιατί έπαψαν να είναι τόσο εντυπωσιακά. Έπαψαν να είναι αυτά που τον ανέδειξαν στην κορυφή. Κι εδώ, έχοντας πλέον αρκετό χρόνο απόστασης από τη στιγμή που κάθονταν στον "πράσινο" πάγκο, μπορούμε να προβούμε σε ασφαλείς διαπιστώσεις.
Μπορεί να βρει ο Παναθηναϊκός Ομπράντοβιτς; Ενδεχομένως. Αν τη μισή από την ασυλία που είχε (κατακτήσει με την αξία του) ο Σέρβος απολάμβανε ένας άλλος ικανός προπονητής, τότε μπορεί να είχαμε "νέο Ομπράντοβιτς". Σε κάθε περίπτωση τρία χρόνια μετά το "διαζύγιο" ο Παναθηναϊκός μετρά 2 πρωταθλήματα Ελλάδας και 4 κύπελλα. Τέσσερις φορές "χτύπησε" την πόρτα του φάιναλ φορ και τη βρήκε κλειστή.
Ο Ομπράντοβιτς μπορεί να βρει "Παναθηναϊκό"; Κατηγορηματικά όχι. Δεν υπάρχουν ομάδες να χάνει και να αποθεώνεται. Δεν υπάρχουν παράγοντες στην Ευρώπη να τον παρακαλάνε "έλα να πάρεις τα λεφτά μας", να του δίνουν λευκή επιταγή. Ναι, θα βρει περισσότερα χρήματα από τον Παναθηναϊκό σε πολλές ευρωπαϊκές ομάδες.
Πουθενά δεν θα νιώθει "βασιλιάς", όπως ήταν στην Αθήνα. Ούτε καν ο Δημήτρης Ιτούδης, που αυτή τη στιγμή είναι κάτι σαν… "τσάρος", θα ζήσει τις τιμές που έζησε ο Ομπράντοβιτς σε κάθε βήμα του.
Όσο μεγάλος (είπαμε, ο μεγαλύτερος) κι αν είναι, μόνο στον Παναθηναϊκό τον είχαν θεοποιήσει. Όπου κι αν πάει, κρίνεται με κανόνες που κρίνονται οι κοινοί θνητοί. Η επιτυχία είναι επιτυχία, η αποτυχία είναι αποτυχία, εξ ου και το άγχος, εξ ου και η αδυναμία αποδοχής της ήττας.
Το να έχεις ένα πρωτάθλημα (στα χαρτιά), να έχεις αποκλειστεί μια φορά στους "16", να σου κάνουν πλάκα στο πρώτο σου φάιναλ φορ (πέρυσι στη Μαδρίτη) και να χάνεις από τον… μαθητή σου τον τίτλο, δεν το λες και ανείπωτη επιτυχία. Βλέπεις κάποια στιγμή σου γυρίζει κι η τύχη την πλάτη. Γιατί τη μία αστόχησε ο Μπουρούσης (Βερολίνο 2009, ημιτελικός), την άλλη αστόχησε ο Σισκάουσκας (Βερολίνο 2009, τελικός), την τρίτη αστόχησε ο Άνταμς (Βερολίνο 2016, ημιτελικός), την τέταρτη ο Κριάπα δεν αστόχησε...
sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου